ผู้หญิงขัดดอก

ตอนที่11 ทนเท่าที่เมื่อใจต้องการ

บทที่11

ความเงียบๆ เริ่มก่อตัวขึ้นในเมื่อคนตรงหน้าไม่สนใจ มนธิราหันกลับไปมองด้านหลังนั่นมันหมายถึง คฤหาสน์ที่เธออาศัยซุกหัวนอนตลอดสิบปี กำลังจะเลือนหายไป ภาพเริ่มพร่ามัวด้วยน้ำตา ความรู้สึกผูกพัน แม้จะไม่ใช่สมบัติของตัวเองก็เถอะ แต่สิ่งดีๆ ความรู้สึกดีของคนในบ้านหลังนั้น ทำให้เธออยู่ได้จนถึงทุกวันนี้ แม้จะมีบ้างบางครั้งที่รู้สึกสิ้นหวัง ถ้อยคำถากถางของผู้เป็นเจ้าของบ้าน แต่มันไม่แปลกหากท่านก็ยังให้เธออยู่มาได้จนทุกวันนี้ น้ำตาที่เอ่ออยู่ก็พลันไหลรินอย่างเก็บไว้ไม่อยู่อีกครั้ง

"จะร้องไห้ไปทำไม ฉันไม่ได้เอาเธอไปฆ่าแกงสักหน่อย" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นเหมือนรำคาญ คิ้วหนาขมวดเข้าหากันอย่างช่วยไม่ได้

            “ขอโทษค่ะ"

มนธิราเอ่ยพลางเช็ดน้ำตาตัวเอง ไม่อยากให้คนตรงหน้ารำคาญไปมากกว่านี้ และยิ่งได้คำพูดในแต่ละคำพูด มันทำให้มีความรู้สึกว่า ตัวเธอเองกำลังจะจมดินเข้าไปทุกทีกับคำพูดนั้น

"ดี ทำตัวให้สมกับที่ฉันส่งเสียมา ไม่ใช่หาแต่เรื่องเครียดมาให้ฉัน และก็...ทำหน้าให้มันดูดีกว่านี้ไม่ได้หรือไง"    

เดี๋ยวคนมันหาว่าฉันไปฉุดกระชากลากตัวมา... ชายหนุ่มต่อในใจ พูดจบธาดาก็โยนอะไรบางอย่างลงบนตักของหญิงสาว โดยที่สายตายังมองไปบนท้องถนน อย่างตั้งหน้าตั้งตาทำหน้าที่ผู้ขับที่ดี

"อะ อะไร?"

หญิงสาวถามแล้วหยิบสิ่งนั้นขึ้นมาดู เมื่อรู้ว่าสิ่งที่ชายหนุ่มโยนมานั้นเป็นอะไร ก็มองอย่างสงสัย สลับกับมองหน้าชายหนุ่ม

นี่เขาใจดี ถึงขนาดโยน... ไม่สิ..บริจาคผ้าเช็ดหน้าให้เชียวหรือ...มนธิรากัดปากริมฝีปากตัวเองอย่างรู้สึกขอบคุณเขาจนเต็มประดา กับท่าทีใจดี มองหน้าชายหนุ่มนิ่ง โดยที่เขามุ่งมองเส้นทางบนท้องถนน

           “จะนั่งมองฉันอีกนานไหม?”

"....."

            อึ้ง!! เข้ารู้ได้ไงว่าเธอมองเขาอยู่ ในเมื่อสายตาเขาไม่ได้หันมาทางเธอเลย หรือเขามีตาทิพย์ด้านข้าง...(มันไม่ตลกเลยนะ)

"ขอบคุณ" เสียงเอ่ยเบาๆ พอได้ยิน

"ให้มันเต็มใจมากกว่านี้ไม่ได้หรือไง?” เสียงทุ้มห้าวๆ ดังขึ้นมา และตอนนี้สายตาคมมองมายังเธอ

            เขากำลังไม่พอใจเธออีกแล้ว...จะทำอะไร เอ่ยอะไร ทำไมรู้สึกว่าเขาจะไม่พอใจเสียหมด แล้วอย่างนี้จะเอาเธอมาทำไม...

มนธิราร่ำร้องในใจ มองคนข้างๆ ที่หันกลับไปมองถนนอีกครั้งเหมือนตัวเองไม่ได้ทำอะไรใครทั้งนั้น มือเรียวบางกำเข้าหากันโดยมีผ้าเช็ดหน้าของชายหนุ่มอยู่ในกำมือด้วย รับรู้ถึงแรงบีบของตัวเองจนเจ็บ 

ให้มันได้อย่างนี้สิ...

แล้วความเงียบก็เข้ามาเยือนอีกครั้ง เสียงแอร์ที่ดังออกมาเท่านั้น ทำให้รู้ว่ารถกำลังทำงานอยู่ พร้อมกับเจ้านายหน้าโหดกำลังบังคับไปยังที่หมาย เหมือนเธอที่ต้องนั่งอย่างอึดอัดในที่ที่ไม่รู้ว่าเขาจะลากเธอไปอยู่ตรงไหน ทำอะไร...

ยิ่งคิดเธอก็กลัวจนขึ้นสมอง กวาดสายตามองทิวทัศน์ด้านข้าง มองสูงขึ้นไปอีกนิด ท้องฟ้าสีครามสดใสแปลกตามองชัดเจน เพราะไม่มีตึกสูงๆ บดบัง มันน่าจะรู้สึกสดชื่น แต่ผิดกันความรู้สึกของเธอตอนนี้ มันหม่นหมองเสียเหลือเกิน 

             เธอไม่อยากละสายตาจากท้องฟ้านั้นเลย หากละจากภาพตรงนั้น แล้วมาพบความจริงที่ปวดใจ 

            มนธิราจึงจมดิ่งอยู่กับภาพนั้น เพื่อกลบเกลื่อนความกลัวภายใน อากาศเย็นทำให้เธออยากหลับเสียเหลือเกินแต่ก็พยายามเพ่งมองทิวทัศน์ เพื่อเรียกความสว่างที่กำลังริบรี่ลงเต็มที 

                        เรื่องของเรื่องก็เมื่อคืนเธอมัวแต่คิดมากเรื่องที่ชายหนุ่มพูดทิ้งท้ายไว้ แล้วก็เก็บเอาไปคิดจนไม่ได้หลับ กว่าจะหลับไปได้ก็เกือบสว่าง แล้วตอนนี้บรรยากาศก็เป็นใจเสียเหลือเกินแต่จนแล้วจนรอดเธอก็ไม่ไหวจริงๆจนเผลอหลับไปในที่สุด   

ในยามหลับใหล...มันไม่มีอะไร นอกจากความฝัน ในจิตวิญญาณของจิตใจส่วนลึกที่อยากให้เป็น 

แล้วเธอจะรู้บ้างไหมหากเหตุการณ์ข้างหน้าต่อไป มันอาจทำให้เธอไม่อยากตื่นขึ้นมาอีกเลย...

อากาศเย็นเฉียบมนธิราที่ยังหลับอยู่ หดตัวคู้เข้าหากันเหมือนไม่อยากจะตื่น แต่อากาศที่หนาวเหน็บไม่อาจข่มตาหลับลงได้ต่อไป เธองัวเงียลุกขึ้นอย่างยากลำบากที่สุด รู้สึกแข้งขามันยืดไม่ออก จนต้องกัดริมฝีปากตัวเองเพื่อข่มความเจ็บปวดเอาไว้ อาการเหน็บชามันเล่นงานเข้าแล้ว และมันก็ชาไปทั้งตัวแล้วด้วยตอนนี้

            “ซี้ดด! ปวดอ่ะ ทำไงดี..."

           คนเผลอหลับยืดตัวอยู่ในท่านั่ง ลูบแขนขาตัวเองเพื่อกระตุ้นกล้ามเนื้อให้คลายอาการปวด แล้วก็ต้องอ้าปากค้าง เมื่อสายตากวาดไปรอบๆ ห้องสี่เหลี่ยมที่มีกระจกรอบด้าน เปิดไฟสลัวเหมือนไม่ต้องการให้แสงไฟรบกวนการนอนของเธอ

           “ที่ไหน นี่มันไม่ใช่ในรถ แล้วมันห้องใครกัน!?”

มนธิรารีบผุดลุกขึ้นยืนอย่างตกใจ ลืมอาการเหน็บชาไปชั่วขณะ แล้วเธอก็รับรู้ถึงอะไรบางอย่างหล่นลงไปกระทบเท้าเรียว มนธิราค่อยๆ ก้มลงเก็บ แล้วหยิบขึ้นมาเมียงมอง

            "เสื้อสูท!"

เธออุทานออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อ ก็เธอจำได้ดีว่าเสื้อสูทนี้เป็นของใคร หากไม่ใช่ของคนปากคอเราะร้ายคนนั้น...

           แต่เขาก็ยังมีน้ำใจอยู่บ้าง แล้วตอนนี้เขาหายไปไหน...มนธิราอดยิ้มไม่ได้ มนธิรากอดเสื้อสูทไว้แนบอก แล้วมองหาทางออกที่จะออกจากห้องนี้

ทันทีที่ประตูกระจกถูกเปิดออก เสียงพูดคุยมันดังจนเธอนึกว่าตัวเองกำลังเพ้อหรือกำลังฝันอยู่กันแน่  ...