ตอนที่ 2: ทำไมถึงต้องหนี
599 คำ
ตอนที่ 2: ทำไมถึงต้องหนี
ปริ้นส์มองหน้าหญิงสาวที่ไม่ได้เจอกันมากว่าสิบปี เธอดูไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด หน้าตายังเหมือนเดิมไม่มีผิด โครงหน้าเรียวรีรูปไข่ ตาคม ขนตายาว ปากนิดจมูกหน่อย ผิวเนียนขาว แม้ไร้เครื่องสำอางเธอก็ยังดูดี ดูแพง เขาชอบใบหน้าของเธอที่สุด ใบหน้างดงามที่อยู่ในใจเขาไม่เคยเปลี่ยน ทุกครั้งที่มีเซ็กส์ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงคนไหน ภาพของเธอก็จะผุดขึ้นมาหลอกหลอนเขาอยู่เสมอ
"ตกลงจะรักษาไหม ถ้าไม่ก็จะได้เรียกคนไข้คนอื่น"
"รักษาสิ จะไม่รับผิดชอบเลยรึไง"
"เอ๊ะ ..ไหนเล่าอาการมาให้ฟังหน่อยค่ะ"
คุณหมอตั้งหน้าตั้งตาฟังแต่พอสนทนาไปนานเข้าเธอก็ชักสงสัยว่าตกลงคุณหมอซักคนไข้ หรือ คนไข้ซักคุณหมอกันแน่
"คุณไปอยู่ไหนมาสิบปี ทำไมผมไม่เคยเจอคุณ" เขารอคำตอบอย่างสนใจ
"หมอเพิ่งกลับจากอังกฤษมาไม่นาน หลังจากคืนนั้นก็ย้ายไปเรียนต่ออังกฤษ" หญิงสาวตอบห้วน ๆ
"แต่งงานรึยัง"
"ยังค่ะ"
คนถูกถามเรื่องแต่งงานหน้าแดงขึ้นสีทันที เขาจะว่าเธอทึนทึกไหม อายุอานามก็สามสิบปีแล้วแต่ยังไม่ได้แต่งงาน แฟนสักคนยังไม่มี ก็เพราะเขานั่นล่ะ ที่ทำให้เธอเป็นอย่างนี้
"แล้วคุณล่ะคะ" เธอถามกลับบ้างเพราะไม่อยากถูกซักอยู่ฝ่ายเดียว
"ผมจะแต่งกับใครได้ นอนไม่หลับทุกครั้งที่ขึ้นเตียงกับผู้หญิง"
"เดี๋ยวหมอ’รักษา’ รักษาให้" คุณหมอสาวแนะนำชื่อจริงเป็นครั้งแรก
"หือ" เขาขมวดคิ้วแล้วเอามือจิ้มตรงป้ายชื่อที่อยู่บนโต๊ะของเธอพร้อมกับอ่านออกมาดัง ๆ "จิตแพทย์หญิงบุญรักษา เอกบำรุงกุล"
"ใช่ค่ะ คุณเรียกฉันหมอรักษาก็ได้ ขอแนะนำตัวใหม่ เผื่อคุณลืมและขอโทษที่ทิ้งไปเมื่อสิบปีที่แล้วนะคะคุณปริ้นส์"
"หึ ครับรักษา ผมปริญหรือปริ้นส์ เผื่อคุณลืม"
"กรุณาเรียกสรรพนามนำหน้าชื่อฉันด้วย เลือกเอาจะเรียกพี่หรือเรียกหมอ" หมอสาวให้ตัวเลือก
"เมีย"
"ไอ้เด็กบ้า"
"เออ เด็กบ้าคนนี้แหละ ผัวคุณ"
"นอนด้วยกันครั้งเดียวอย่ามาเรียกว่าเมีย"
"แน่ใจเหรอว่าครั้งเดียว เท่าที่จำได้หลายครั้งอยู่นะ" ไอ้เด็กบ้าของคุณหมอบุญรักษา เขานี่มันหน้าไม่อายจริงๆ ยังจะจำได้อีกว่าทำไปหลายครั้ง ...ไอ้เด็กบ้ายังไม่หยุดแค่นั้น
"ถ้ามีคนรู้ว่าคุณหมอคนดัง ซื้อบริการเด็กหนุ่มอายุสิบเจ็ดปี คงเป็นข่าวดัง" เขาพึมพำทำหน้าเจ้าเล่ห์
"ไอ้..." คุณหมอคนดังไม่กล้าแม้แต่จะด่าออกไป ตอนนี้เธอไม่รู้ว่าผู้ชายตรงหน้าคนนี้ต้องการอะไรกันแน่ แต่เธอไม่อยากเอาชื่อเสียงของตัวเองมาเสี่ยง
"รักษาผม จนกว่าผมจะหาย ทำให้ผมหลับนอนกับผู้หญิงได้เหมือนผู้ชายปกติ"
"เออ ก็จะรักษาอยู่เนี่ย" คุณหมอสาวคนสวยหน้าบอกบุญไม่รับ
" ผมไม่เรียกพี่หรือหมอนะ เรียกได้แค่สองอย่าง เมียหรือรักษา เลือกเอาจะให้เรียกแบบไหน"
ดูจากตัวเลือกคงเห็นว่าเธอมีตัวเลือกซะที่ไหน
"เรียกรักษาก็ได้" เธอกระแทกเสียงใส่
"ปริ้นส์ เรียกผมว่าปริ้นส์" คนที่เป็นคนไข้ยิ้มอย่างผู้ชนะ ..
‘รักษาผมไม่ปล่อยคุณแน่’
- ผู้เขียน
