อีกฟากฟ้ามุมหนึ่งของเมืองไทย กรุงเทพฯ องค์อินทร์นั่งรถผ่านบ้านหลังใหญ่ทุกวัน ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์แล้วเงียบสงบ และแม่ของเธอก็ไม่ได้ส่งปิ่นโตให้บ้านของคลังแสงเช่นกัน แต่แปลกเขาไปไหนทำไมบ้านถึงได้มืดสนิทแบบนี้ มีแค่การ์ดของเขาที่คอยดูแลบ้านเท่านั้น
“เป็นอะไรรึเปล่ายัยอินทร์” พุฒตาลเอ่ยถามเพื่อนรักที่วันนี้มานอนค้างกับตนที่คอนโด
“ไม่มีอะไรหรอก แกก็นอนเถอะ เนี่ยดึกแล้วพรุ่งนี้ต้องไปสอบสัมภาษณ์งานไม่ใช่เหรอ”
“แกก็ด้วย นอนเถอะ แต่วันนี้แกแปลกมากเลยนะเว้ย เหม่อลอยทั้งวันคิดถึงใครรึเปล่า”
“ฉันเนี่ยนะคิดถึงใคร บ้าไปแล้ว แฟนก็ไม่มีจะไปคิดถึงใคร”
ใช่ตอนนี้เธอคิดถึงคนเลวทรามคนนั้น ไม่รู้เขาหายไปไหน บ้านก็ไม่อยู่ และยิ่งคืนนั้นเธอฝันเห็นเขาโดนยิงยิ่งทำให้กังวลกลัวว่าเขาจะเป็นอันตราย
“ยังไม่ได้พูดสักหน่อยว่ามีแฟน เนี่ยมีพิรุธแล้วนะยัยอินทร์” พุฒตาลซักเพื่อนรักเมื่อเห็นว่ามีพิรุธส่อออกมาให้เห็นเต็มใบ
