ใจเธอ

1131 คำ

“ขอบคุณค่ะคุณเรย์ งั้นป้าขอตัวนะคะ” เมื่อเหลือกันเพียงลำพังสามีภรรยา พื้นเมืองก็ไม่รอช้าที่จะฉุดกระชากเจ้าหล่อนเหวี่ยงไปบนเตียงกว้าง “โอ๊ย ! เหวี่ยงมาได้คุณเมือง ฉันเจ็บเป็นนะ แล้วนี่โกรธอะไรกันอีก อารมณ์เหมือนหมาบ้าขึ้นทุกวันแล้วนะคุณน่ะ” ในเมื่อเขาอยากหาเรื่องเธอ เธอก็ไม่จำเป็นต้องพูดจาไพเราะด้วย ก็มีอย่างที่ไหนเหวี่ยงเธอลงมาเต็มแรงแบบนี้ “เออ ! ผมมันบ้า บ้าเพราะเมียชอบไปนอนค้างอ้างแรมข้างนอกไง มีอย่างที่ไหนกลับมาเหนื่อยๆ แทนที่จะได้นอนกอดเมีย แต่นี่อะไร ผมกอดหมอนข้างนอนแทบจะทุกคืน ทำไมผมกลับดึกนิดดึกหน่อยถึงต้องเร่ออกไปนอนนอกบ้าน” พื้นเมืองยืนจ้องมองคนที่ลุกขึ้นมานั่งประจันหน้าตนด้วยความกรุ่นโกรธ “ก่อนคุณจะว่าฉันคุณดูตัวคุณบ้างก็ได้นะ ว่าทุกวันนี้ทำตัวยังไง อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่าที่กลับดึกทุกคืนนี้ไปนอนกกผู้หญิง คิดว่าฉันโง่มากเหรอ คิดว่าฉันจะตามไม่ทันคุณเหรอเรื่องผู้หญิง ทำไมคุณรักผู้หญิงคนนั้นมากนักเหรอถึงไปนอนเอามันทุกคืน ถ้ารักมากก็หย่ากับฉันสิ หย่าเลย ไหนๆ ก็ถึงขั้นนี้แล้ว เพราะฉันเองก็ไม่ได้มีคุณคนเดียวเหมือนกัน แล้วที่บอกว่ากลับดึกนิดดึกหน่อยของคุณน่ะมันเที่ยงคืน เขาไม่เรียกว่าดึกนิดดึกหน่อยแล้ว” ศยามาศสุดที่จะทนแล้ว เพราะขณะขับรถกลับมาบ้านนั้นนักสืบก็ส่งรูปถ่ายทุกอิริยาบถของสามีกับผู้หญิงอื่นมาให้ดู ซึ่งแต่ละภาพนั้นมันชี้ชัดแจ่มแจ้งว่าเธอนั้นถูกเขาสวมเขา ดีที่เมื่อสองวันก่อนนั้นเพื่อนสาวเธอแนะนำให้จ้างนักสืบติดตามพื้นเมือง และมันก็ได้เรื่องจริงๆ แต่แปลกตอนที่เห็นรูปเขากอดผู้หญิงอื่น จูบหญิงอื่นเธอไม่เจ็บ ไม่ร้องไห้เสียใจ กลับดีใจเสียด้วยซ้ำที่จะได้เอามาเป็นข้ออ้างในการฟ้องหย่า เพราะตอนนี้หัวใจของหล่อนนั้นโบยบินไปอยู่กับแดนเถื่อนแล้ว พื้นเมืองกัดฟันกรามแน่นด้วยความกรุ่นโกรธกับสิ่งที่ได้รับรู้ ไม่ได้โกรธที่เธอส่งคนตามสืบเรื่องของเขากับอรอุมา แต่โกรธที่หล่อนกล้านอกใจ นอกกายเขาไปนอนกกกอดกับคนอื่น มันไม่ใช่ แบบนี้มันหยามกันเกินไปแล้ว “เธอกล้ามากเรย์ เธอกล้ามากที่คิดนอกใจ นอกกายคนอย่างฉัน” มือหนาตะครุบไหล่บางไว้แน่น พร้อมกับจับกดให้นั่งอยู่กับที่ไม่ไหวติ่ง และบีบเคล้นหัวไหล่อย่างโกรธแค้น “โอ๊ย ! เจ็บนะคุณ ปล่อยเดี๋ยวนี้ คุณไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวฉันแล้ว ไม่มีสิทธิ์ตั้งแต่คุณไปนอนกับผู้หญิงคนนั้น” ศยามาศจ้องหน้าสามีอย่างโกรธเคือง “ไม่มีสิทธิ์เหรอ หึหึ ตราบใดที่ผมยังไม่หย่าให้ผมก็ยังเป็นผัวคุณ” ว่าแล้วก็ผลักคนตัวเล็กกว่านอนราบไปกับเตียง ตามด้วยร่างใหญ่โตของตนโถมลงไปทาบทับอย่างรวดเร็ว “อย่ามาทำเลวๆ แบบนี้กับฉันนะคุณเมือง” มือเล็กพยายามผลักดันร่างใหญ่โตเหนือร่างออกไปให้พ้นร่างตนด้วยความโกรธเคือง “หึหึ ผมทำได้เลวกว่านี้อีก เพราะอะไรรู้ไหม เพราะผมเป็นผัว ผัวในทะเบียนของคุณไงเล่า ! ” พูดพร้อมกับมือหยาบกร้านแข็งแรงรวบมือเล็กทั้งสองไว้เหนือร่างอย่างมีอำนาจ “กรี๊ดดดดดด ไอ้เลว ปล่อยฉันนะ อย่ามาทำแบบนี้กับฉัน” ถึงแม้จะถูกร่างหนาทาบทับ แต่ด้วยความเกลียดชังเจ้าหล่อนจึงพยายามดิ้นสุดแรงเกิด เพื่อให้ตนได้เป็นอิสระ “จะเลวจะชั่วยังไงก็เป็นผัวคุณแล้วกัน” ว่าแล้วก็ก้มจมูกโด่งซุกไซ้ลำคอระหงของ ศยามาศอย่างบ้าคลั่ง “ปล่อยฉันนะ อย่าทำแบบนี้กับฉันนะคุณเมือง” พูดห้ามด้วยความโกรธและกลัว และรังเกียจสัมผัสของชายหนุ่มเหนือร่าง ถึงแม้ว่าครั้งหนึ่งเธอจะชื่นชอบสัมผัสหวามจากเขาก็ตาม แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว ร่างกายของเธอต้องเป็นของแดนเถื่อนผู้แสนดีเท่านั้น “อ๊า ! เรย์คุณกลิ่นตัวหอมไม่เปลี่ยนเลยนะ” พื้นเมืองผละออกมาเอ่ยชมคนใต้ร่างอย่างผู้ชนะ ร่างเล็กพยายามดิ้นสุดแรงเพื่อให้อีกฝ่ายได้รู้ว่าตัวเองนั้นรังเกียจเขาแค่ไหน และไม่ปรารถนาที่จะร่วมรักกับเขาเลย “หึหึ ทำไมไม่ด่า ทำไมไม่ว่าผมอีกล่ะ” แสยะยิ้มให้อย่างคนบ้า ก่อนจะก้มลงไป ขบกัดลำคอหอมกรุ่นของเจ้าหล่อน “โอ๊ย ! ไอ้เลว แกกัดฉันทำไม” ต่อว่าคนเหนือร่างพร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินอาบสองแก้ม “จะได้สำนึกในหัวไงว่าใครเป็นผัวคุณ และคุณควรจะซื่อสัตย์กับผมที่เป็นเจ้าของคุณ” พื้นเมืองผละออกมาเอ่ยด้วยความเหนือกว่า “จำไว้นะคุณเมือง ถึงแม้อดีตฉันอาจจะเคยรักคุณ แต่ตอนนี้มันคือปัจจุบัน ซึ่งทุกอย่างได้เปลี่ยนไปแล้ว เปลี่ยนไปตั้งแต่ที่คุณทิ้งให้ฉันต้องรอคุณกลับบ้าน” ศยามาศอาศัยจังหวะที่ชายหนุ่มกำลังตั้งใจฟังและครุ่นคิดตามนั้นกระทุงเข้าใส่ท้องน้อยของ ชายหนุ่มด้วยความแค้น “โอ๊ย ! ” พื้นเมืองพลิกตัวไปอยู่ข้างกายหล่อน พร้อมกับกุมท้องของตัวเองด้วยความเจ็บ “เฮอะ ! จำไว้ว่าผู้หญิงอย่างฉันถ้าได้เกลียดแล้วจะเกลียดไปตลอด และถ้าหมดรักแล้วก็จะไม่เหลือแม้แต่เศษเสี้ยวเดียวให้กับอดีต” ว่าแล้วก็รีบดีดตัวลุกขึ้นก่อนจะรีบวิ่งออกไปจากห้องนอน เพราะตอนนี้หัวใจอันแหลกลาญของหล่อนนั้นได้ไปอยู่กับชายอีกคนแล้วตอนนี้ “เรย์ ! เรย์ ! ผมบอกให้หยุดไงเล่า” พื้นเมืองร้องเรียกตามให้หญิงสาวหยุด แต่ก็ไม่ได้ผล อยากจะวิ่งตามไปแต่ก็ยังจุกท้องน้อยอยู่จึงได้แต่นอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงด้วยความเดือดดาล “โธเว้ย ! ให้มันได้แบบนี้สิยัยผู้หญิงสารเลว ! ” พื้นเมืองสบถไล่หลังศยามาศด้วยความโกรธแค้นเป็นพันเท่า “หึหึ ช่างหัวเธอสิ ฉันไม่แคร์เธอก็ได้” ยิ้มชั่วร้ายที่มุมปาก เมื่อคิดถึงหญิงสาวอีกคนที่ตนเพิ่งจากมาเมื่อคืน คิดได้ดังนั้นก็รีบไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อจะไปหาอรอุมาเพื่อผ่อนปรนความโกรธในใจ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more