“ขอให้ท่านโชคดี แล้วเราจะไปเยี่ยมท่าน” รอฮิมบอกสหายรัก
“เราจะรอท่าน” อีซาเอ่ยยิ้มรับ หันไปกุมมือมเหสีคนสวยขึ้นรถที่องครักษ์เปิดรอไว้
รอฮิมมองการกระทำของเพื่อนยิ้มๆ เขารู้ว่าเพื่อน รักมาเลย์น่ามาก เวลาเดินทางไปไหนมักจะกุมมือเธอเอาไว้จนเป็นที่ติดตาต่อผู้พบเห็นและประชาชนในประเทศ จนทุกคนต่างกล่าวขานถึงความรักของอีซาที่มีต่อมเหสีอย่างเปี่ยมล้นหาสิ่งใดเปรียบ
หลังจากส่งแขกบ้านแขกเมืองกลับประเทศเรียบร้อยแล้ว รอฮิมจึงเรียกคนสนิทเข้าพบอีกครั้ง เพื่อคุยธุระสำคัญต่อ...
การิมยืนสงบนิ่งอยู่เบื้องหน้าสุลต่านรอฮิม ชายวัยกลางคนมองเห็นแต่ใบหน้าที่อิ่มเอมของเจ้าเหนือหัว พระองค์มิได้แสดงถึงความขุ่นเคืองใจแต่อย่างใด แม้จะดูเรียบเฉยตามแบบฉบับ แต่มิอาจซ่อนความพึงพอใจที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า และเขาเป็นผู้ได้เห็นจากพระองค์เพียงผู้เดียว
“ท่านทำตามที่เราสั่งเรียบร้อยแล้วใช่ไหม” รอฮิมเอ่ยถามคนสนิท
“พ่ะย่ะค่ะ ทุกอย่
