ลองรัก 3
1088 คำ
หลังจากแวะกินพิซซ่าจนอิ่มท้องด้วยกันแล้ว ซานโดเลสก็ขับรถพาไลลาไปยังบ้านหลังใหม่ของเขา ตอนแรกไลลาก็กล้าๆ กลัวๆ บอกปฏิเสธไปเหมือนกัน แต่ก็ถูกซานโดเลสพูดชักชวนจนเธอใจอ่อน
อาจเป็นเพราะเขาเป็นผู้ชายในฝัน เป็นคนที่เธอแอบมีใจให้ตั้งแต่แรกเห็นเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว หญิงสาวถึงได้ยอมใจอ่อนตามเขามาจนถึงบ้านหลังงามของเขาจนได้
“ที่นี่สวยจังเลยค่ะ” พอลงจากรถ หญิงสาวก็มองไปรอบๆ ตัวบ้านที่เต็มไปด้วยต้นไม้ดอกไม้สีสันสดใสสวยงาม อากาศที่นี่ก็ดีมากๆ ตัวบ้านเป็นสีขาวรูปทรงแปลกตาไม่ใหญ่โตจนเกินไป มีกระถางดอกไม้ประดับประดาตรงชานระเบียง ดอกไม้สีสันสวยงามห้อยย้อยลงมาดูน่าอยู่มากๆ ในสายตาของไลลา
“คุณเป็นคนที่ห้าที่ผมพามาที่นี่” ไลลาแอบใจแป้วนิดๆ เมื่อได้ยินว่าเธอเป็นคนที่ห้า สี่คนแรกคงเป็นคนรักหรือไม่ก็เป็นคนสำคัญของเขาสินะ
“คนแรกคือคนสวน คนที่สองคือแม่บ้าน คนที่สามเป็นสาวใช้ส่วนคนที่สี่คือผู้หญิงที่ผมรักมาก คือมัมของผมเอง” คนได้ฟังแอบยิ้มออกมา เมื่อสิ่งที่เธอคิดมันผิดถนัด
“สวัสดีค่ะคุณซานโดเลส สวัสดีค่ะซินณอริน่า” แม่บ้านที่เจ้าของบ้านเอ่ยถึงเดินออกมาต้อนรับสองหนุ่มสาว และยิ้มให้ไลลาด้วยความเป็นมิตรระคนสงสัยใคร่รู้ แล้วสาวใช้หน้าใสก็เดินออกมาต้อนรับอีกคน
“คุณพรีมครับ นี่แม่บ้านเอเลน่า ส่วนนี่แก้มนวลเป็นสาวใช้คนไทยที่มัมของผมหามาให้ เผื่อบางเวลาที่ท่านมาพักผ่อนที่นี่”
“สวัสดีค่ะเอเลน่า ฉันพรีม เป็นคนไทยค่ะ” เอเลน่าเพียงแค่ยิ้มให้
“ส่วนหนูแก้มนวล ดีใจที่ได้เจอคนไทยเหมือนกันค่ะ”
“ฉันก็ดีใจที่ได้เจอแก้มนวล ที่เป็นคนไทยเหมือนฉัน”
เมื่อแนะนำตัวเสร็จ แม่บ้านกับสาวใช้ก็เดินเข้าครัวเพื่อไปทำอาหารว่างมาให้สองหนุ่มสาวทาน ตามคำสั่งของเจ้านายหนุ่ม
“บ้านของคุณน่าอยู่มากค่ะ”
“ครับ ผมชอบมาพักผ่อนที่นี่บ่อยๆ เมื่อว่างจากงานที่หนักสมอง เดี๋ยวผมจะพาคุณเข้าไปดูในบ้านนะครับ แล้วก็อยากขอความคิดเห็นจากคุณด้วย”
“ความคิดเห็นจากฉัน?”
“ตามมาครับ”
บรรยากาศภายในบ้านอบอุ่น ซานโดเลสถือวิสาสะถอดชุดโค้ทให้กับหญิงสาวออกอย่างนุ่มนวล พอได้เห็นทรวดทรงองเอวของร่างเล็กตรงหน้า ทำให้ชายหนุ่มบอกกับตนเองว่าเขาคิดผิดถนัดที่คิดว่าเธอเป็นกระดานแผ่นเรียบบอบบาง แต่ที่ไหนได้ไลลาซ่อนรูปน่าดู บอบบางแต่มีส่วนโค้งส่วนเว้าน่ามองมากทีเดียว ทำให้เขาจินตาการไปถึงไหนต่อไหน จนคนถูกมองรู้สึกขัดเขินม้วนไปมา
“เอ่อ คือฉันขอเข้าห้องน้ำหน่อยได้มั้ยคะ”
“ได้สิครับ” วงแขนอบอุ่นโอบเอวคอดกิ่วไปทางห้องน้ำหรูภายใน
ไลลาเข้าไปหอบหายใจด้วยความตื่นเต้นอยู่ในห้องน้ำตั้งนาน รู้สึกตื่นเต้นมากจนมือไม้ชื้นไปด้วยเหงื่อ การอยู่กับผู้ชายต่างชาติสองต่อสองในบ้านของเขา แม้จะมีแม่บ้านกับสาวใช้อยู่ในห้องครัว แต่ตอนนี้ก็เหมือนเธอกับซานโดเลสอยู่กันสองต่อสองเพียงลำพังในบ้าน มันรู้สึกหวาดกลัวและหวาดหวั่นในหัวใจแปลกๆ
กลัวใจตัวเอง หรือว่ากลัวว่าเขาจะทำอะไรกันแน่นะ
‘พรีม ใจเย็นๆ ไว้นะ เขาคงไม่ทำอะไรฝืนใจเธอหรอกน่า หรือถ้าทำ...เธออาจจะเต็มใจก็ได้นี่ โอ...ทำไมเธอถึงคิดฟุ้งซ่านซุกซนขนาดนี้ได้เนี่ย’
“พรีม เป็นอะไรหรือเปล่าครับ คุณเข้าห้องน้ำนานไปหน่อยแล้วนะ” ซานโดเลสแอบยิ้มพอใจ เมื่อพอจะรู้ว่าสาวน้อยชาวไทยกำลังตื่นกลัวเขา เธอดูประหม่ามากเมื่อใกล้ชิดกับเขา นี่ใช่ไหมที่เขาว่าเป็นเสน่ห์ของหญิงไทย
ประตูห้องน้ำค่อยๆ เปิดออกหลังจากคนข้างในเริ่มใจสงบลงบ้างเล็กน้อย แต่พอเปิดออกมาแล้วเจอสายตาหวานฉ่ำของร่างสูง ไลลากลับอยากจะมุดหน้าเดินเข้าไปหลบในห้องน้ำใหม่อีกครั้ง
“เราขึ้นไปดูชั้นบนกันนะ ผมมีอะไรอยากจะให้คุณดู”
“ค่ะ”
ภายในบ้านเงียบกริบ แต่ภายในหัวใจของหญิงสาวกลับเต้นตึ้กตั้กราวกับตึกจะถล่ม ก็ซานโดเลสไม่ยอมปล่อยให้เธอเดินอย่างอิสระแม้แต่นาทีเดียว เขาถึงเนื้อถึงตัวเธอตลอดเวลา
ไลลาเดินไปดูตรงหน้าต่างที่เป็นกระจกบานใส มองออกไปเห็นสวนสวยด้านล่างก็มองจนเพลิน แต่ลมหายใจอุ่นๆ ที่รินรดต้นคอและมือใหญ่ที่มาจับเอวบางแบบหลวมๆ ทำให้เธอต้องหันมามองอย่างขัดเขิน หวาดหวั่นเล็กๆ รู้สึกว่าเลือดในกายกำลังสูบฉีดไปทั่วร่างแล้วมารวมตัวกันที่ใบหน้าจนมันร้อนผ่าวไปหมด
“รู้ไหมเวลาที่คุณเขินอายแบบนี้ น่ามองที่สุดเลย” มือหนายกหลังมือขึ้นไล้ไปตามกรอบหน้านวลผ่องที่ซับสีเลือดด้วยรอยยิ้มแสนเสน่หาและดวงตาเป็นประกายสุกใส
“เอ่อ คุณบอกว่ามีอะไรจะให้ฉันดู ไม่ใช่เหรอคะ”
“ใช่ครับ ทางนี้ครับพรีม” เขาโอบกอดเธอเข้าไปในห้องกว้างที่ไม่ได้ล็อกประตู ไลลาขืนตัวเอาไว้ไม่ยอมก้าวเดินเข้าไปในห้อง
“คุณกลัวผมเหรอ”
“ปละ...เปล่าค่ะ”
“ถ้าไม่ ก็เข้าไปสิครับ นั่นไง...ที่ผมอยากให้คุณดู” พอหันไปดูไลลาก็ก็หน้าร้อนผ่าวยิ่งกว่าเดิม
‘เตียงที่มีเสาทั้งสี่เป็นรูปอวัยวะเพศชายนี่หรือคือสิ่งที่เขาอยากให้เธอดู มันโรคจิตชัดๆ!’ หญิงสาวรีบเอามือปิดตา
รู้สึกอายเกินกว่าที่จะดูในสิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า พยายามจะเดินออกห่างสิ่งนั้นแต่ก็ถูกมือหนาจับยึดร่างบางเอาไว้ เขาหัวเราะเบาๆ
“ไม่ใช่เตียงนะครับที่ผมอยากให้คุณดู เตียงนี่เพื่อนผมที่เป็นหมอเขาซื้อมาให้ เพื่อรักษาโรคประจำตัวของผม”
- ผู้เขียน
