ดารินเห็นเพื่อนรักมีสีหน้าเศร้าสร้อยหงอยเหงามาหลายวันแล้วก็อดที่จะเป็นห่วงไม่ได้ วันเวลาที่อยู่ด้วยกันทำให้สองสาวรักและเป็นห่วงใยกันมากขึ้นทุกที จากที่ไม่ค่อยสนิทสนมกันมากมายนัก กลายเป็นเพื่อนรักกันในที่สุด
“นี่พรีม เป็นอะไรหรือเปล่า พักนี้แกแปลกๆ ไปนะ”
“ฉันสบายดีนี่ ไม่เป็นไร”
“ไม่เชื่อหรอก อยู่ด้วยกันมาตั้งนานทำไมฉันจะไม่รู้ แกมีเรื่องทะเลาะกับคุณซานโดเลสมาเหรอ”
ไลลาส่ายหน้า
“ถ้าไม่ แล้วทำไมแกต้องคอยหลบหน้าเขาด้วยล่ะ” เพราะทุกครั้งที่ซานโดเลสแวะมาหาไลลาถึงที่พัก ไลลาก็มักจะให้เธอบอกชายหนุ่มทุกครั้งว่าเพื่อนของตัวเองไม่อยู่
“คือ...ฉันคิดว่า ฉันไม่ควรเผลอใจไปมากกว่านี้”
“ทำไม ทำไมแกถึงมาคิดเอาตอนนี้...ตอนที่เอ่อ...เสียตัวให้เขาไปแล้วน่ะ”
“ช่างฉันเถอะ อย่าพูดถึงเขาอีกเลยนะริน ฉันขอร้อง”
ดารินทำหน้ามุ่ย ห่วงก็ห่วง อยากซักถามมากกว่านี้แต่ก็ต้องทอดถอนใจ
“เออ ไม่พูดก็ไม่พูด แต่ถ้ามีอะ
