จำนนรักลวงใจ

บทที่3

“อ่าห์ พี่ปราบ…หยุดเถอะค่ะ พลอยขอร้อง อย่าทรมานพลอยแบบนี้ อื้อ!” ร่างกายที่บัดนี้กำลังทรยศต่อทุกสิ่งตามหัวใจไปติดๆ ทำให้เธอเผลอแอ่นกายให้เขาอย่างลืมตัว สิ่งนั้นยิ่งทำให้รเมศได้ใจ เขาระรัวลิ้นเข้าหาใจกลางสาวอย่างบ้าคลั่ง ปรนเปรอจนกระทั่งส่งอีกฝ่ายแตะขอบสวรรค์ได้สำเร็จจึงค่อยๆ ผละตัวออก จ้องมองเรือนร่างขาวผ่องอย่างพออกพอใจ

“ฟ้าของพี่หวานที่สุด ถึงตาพี่บ้างนะครับคนดี” เสียงเข้มร้องบอกพร้อมก้มลงจูบหนักๆ ที่เรียวปากบวมเห่อ มือหนาค่อยๆ จับเรียวขาสวยของคนที่กำลังนอนหอบอย่างหมดสิ้นเรี่ยวแรงให้แยกจากกันก่อนจะแทนที่ด้วยบางสิ่งที่แข็งขืนเต็มลำราวกับจะบอกให้รู้ว่ามันพร้อมรบแค่ไหน

“โอ้ย! เจ็บค่ะ พลอยเจ็บ!!” ทว่าแค่เพียงส่วนปลายเท่านั้นก็ทำเอาอีกคนกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด พลอยขวัญพยายามขยับหนีแต่ก็ไม่อาจทำได้ดั่งใจเพราะอีกคนคว้าเอวของเธอไว้ ก่อนที่เขาจะปิดปากกันด้วยจูบที่เร้าร้อนกว่าครั้งไหนๆ

ให้ตายยังไงเขาก็ไม่มีวันหยุดสิ่งที่ทำอยู่

“พี่ขอโทษครับ พี่น่าจะรู้ว่าฟ้ายังใหม่อยู่ เราจะไปกันอย่างช้าๆ นะครับคนดี” รเมศกล่อมอีกคนที่กำลังอยู่ในอาการขวัญเสียก่อนจะค่อยๆ รอเวลาให้เธอพร้อมสำหรับเขา ซึ่งมันก็ไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไรเลยที่จะทำให้เธอพร้อม เขาแทบไม่ต้องพยายามเลยด้วยซ้ำก็สามารถทำลายเยื้อบางๆ ของเธอได้สำเร็จท่ามกลางเสียงกรีดร้องที่มาพร้อมรอยขีดข่วนเต็มแผ่นหลัง แต่มันกลับคุ้มยิ่งกว่าคุ้ม…เมื่อเทียบกับสิ่งที่เขาเพิ่งจะได้ครอบครอง

“พี่ดีใจที่ได้เป็นผู้ชายคนแรกของฟ้านะครับ” นั่นคือเสียงสุดท้ายที่พลอยขวัญได้ยินก่อนที่ ‘เขา’ ผู้ชายที่เธอรักจะชักจูงเธอไปยังโลกใบใหม่ที่เธอไม่เคยรู้จักมาก่อนหลายต่อหลายครั้ง มันคงไม่เจ็บหากเขาไม่พร่ำบอกคำๆ หนึ่งใส่หูกันไม่รู้จบคำที่มันกำลังค่อยๆ ฆ่าเธอให้ตายทั้งเป็นอย่างช้าๆ

“พี่รักฟ้านะ…”

ตลอดสามวันที่ผ่านมาพลอยขวัญพยายามไม่กลับไปคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนั้นอีก เพราะยิ่งเธอคิดถึงมันมากเท่าไหร่ หัวใจของเธอก็ยิ่งเจ็บปวดเจียนตายมากขึ้นเท่านั้น มันไม่มีประโยชน์ที่ต้องไปคิดถึง เพราะรู้ดีว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันคือความผิดพลาด ความผิดพลาดที่เขาไม่ได้ตั้งใจให้เกิดขึ้น

โชคดีของเธอที่ทำเรื่องเรียนจบแล้ว จึงไม่ต้องเข้าไปที่มหาลัยช่วงนี้ เธอรู้มาจากเพื่อนๆ ว่าตลอดสามวันที่ผ่านมารเมศพยายามตามหาตัวเธอไม่ยอมหยุด แต่ก็เป็นเธอเองที่ยังไม่พร้อมจะเผชิญหน้ากับเขาในตอนนี้

แต่ก็เหมือนความตั้งใจนี้จะไม่ได้ผลในเช้าวันที่สี่เมื่อจู่ๆ ภาพของร่างสูงโปร่งของคนที่พยายามหลบหน้ามาตลอดหลายวันก็ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้ากัน สีหน้าของเขาบอกให้รู้ว่าไม่ได้อยู่ในสภาพที่อารมณ์เท่าไหร่

“เรามีเรื่องต้องคุยกัน!”

รเมศตวาดลั่นพร้อมกระชากต้นแขนของคนตรงหน้าเข้าหาตัวอย่างแรงเมื่อมาถึง ไม่สนเลยสักนิดว่าการกระทำของตัวเองมันจะทำให้เขาและเธอตกอยู่ในสายตาของคนนับสิบๆ คนไปแทบจะทันที

สิ่งที่เขาต้องการจะพูดกับเธอนั่นต่างหากที่สำคัญว่าอะไรทั้งหมด!

“พี่ปราบ พลอยกำลังทำงานอยู่นะคะ!” พลอยขวัญร้องบอกพร้อมพยายามดึงตัวเองให้ออกห่างจากเขาให้ได้มากที่สุดแต่ก็ไร้ผลเพราะเขาไม่ยอมปล่อย

“เลือกเอาว่าจะให้ฉันคุยกับเธอที่นี่ตรงนี้ หรือว่าจะออกไปหาที่เงียบๆ คุยกันตามลำพัง!” สรรพนามที่ห่างเหินกัดกินหัวใจคนฟังไปไม่น้อย แต่จะโทษใครได้ ในเมื่อเรื่องที่เกิดขึ้นกับเขาส่วนหนึ่งมันก็เป็นความผิดเธอ

หากวันนี้เขาจะเกลียดกันจนไม่อยากมองหน้า…

ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

สุดท้ายเธอก็ต้องยอมตามใจเขาอีกจนได้เพราะไม่ว่าจะพูดยังไงรเมศก็ไม่ยอมกลับออกมาจากร้านโดยที่ไม่มีเธอออกมาด้วยกัน ตลอดการเดินทางเป็นไปอย่างเงียบงันจนน่ากลัว กระทั่งเมื่อรถมอเตอร์ไซค์คู่ใจของเขาค่อยๆ จอดที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่งเขาถึงได้เอ่ยทำลายความเงียบขึ้น

“เรื่องคืนนั้น…”

“ลืมมันไปเถอะค่ะ พลอยรู้ว่าพี่ปราบไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดขึ้น พลอยเองก็ไม่คิดจะเรียกร้องให้พี่ต้องมารับผิดชอบอะไร” พลอยขวัญพูดไปตามที่รู้สึก แม้จะรักเขามากแต่ก็ไม่ได้ต้องการให้เขามารับผิดชอบ เธอไม่ต้องการความรับผิดชอบอะไรจากเขาทั้งนั้น เพราะถ้าจะพูดกันตามหลักของความเป็นจริงที่เกิดขึ้นแล้วล่ะก็ เธอเองก็มีส่วนผิดในเรื่องนี้ไม่น้อยเพราะแทนที่จะขัดขืนเขาให้มากกว่านั้น แต่เธอก็เลือกที่จะไม่ทำมัน แล้วแบบนี้จะให้เธอกล้ารับความรับผิดชอบจากเขาได้อย่างไรกัน!

“พูดง่ายดีนี่!” รเมศกัดฟันพูดอย่างหงุดหงิด เขายอมรับว่าตกใจจนแทบบ้าเมื่อตื่นขึ้นมาแล้วพบกับสภาพเตียงที่ยับย่นจนไม่เหลือเค้าโครงเดิม ไหนจะหยดเลือดบ้าๆ ที่เธอทิ้งเอาไว้ให้เขาดูต่างหน้านั่นอีก หลังจากนั่งคิดอยู่นานก็ถึงได้รู้ ว่าผู้หญิงที่ตัวเองขืนใจคือพลอยขวัญ ไม่ใช่ฟ้าลดา เมื่อรู้ก็ไม่คิดอยู่เฉย ออกตามหาเธอแต่ก็ไม่พบจนกระทั่งวันนี้วันที่เขาบังเอิญได้เจอกับฟ้าลดาอีกครั้ง สอบถามจากอีกฝ่ายถึงได้รู้ว่าพลอยขวัญเปลี่ยนที่ทำงานใหม่ถึงได้ตามไปลากเธอออกมาเพื่อช่วยกันหาทางออก แต่พอได้ยินคำพูดที่เหมือนเรื่องที่เกิดขึ้นคือเรื่องเล็กๆ จากปากเธอเขาก็ยิ่งโกรธ เขาจะไปเสียหายอะไร ต่างจากเธอที่ต้องสูญเสียหมดทุกสิ่ง

“แล้วจะทำให้มันยากไปทำไมคะ พี่ปราบไม่ต้องรู้สึกผิดหรอกค่ะ เรื่องที่เกิดขึ้นพลอยผิดเอง” พลอยลดาตอบหลังจากเงียบไปนาน

“พลอยขวัญ!”

“ถ้าหมดเรื่องแล้ว พลอยขอตัวก่อนนะคะ หวังว่าเราสองคนคงไม่มีเรื่องอะไรให้ต้องเจอกันอีก ลาก่อนค่ะ” หญิงสาวตัดสินใจตัดบทก่อนจะพาตัวเองเดินหนีออกมาเมื่อพูดจบ

ให้เรื่องระหว่างเธอกับเขามันจบแบบนี้แหละดีที่สุดแล้ว อย่างน้อยก็ดีกว่าที่ต้องแอบรักเขาข้างเดียว สู้ให้ทุกอย่างมันจบลงแบบนี้

คงดีที่สุดแล้ว อย่างน้อยก็ดีกับเธอ...

รเมศไม่ได้เดินตามอีกคนไป เขาทำได้เพียงแค่ยืนมองแผ่นหลังของเธอจนในที่สุดมันก็หายลับสายตาไปพร้อมกับเจ้าของใบหน้าเศร้าหมองที่เขาเป็นสาเหตุทำให้เกิดขึ้น ยอมรับว่าเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับพลอยขวัญเป็นความผิดพลาดที่เขาเองก็ไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดขึ้น แต่เมื่อมันเกิดขึ้นแล้วเขาก็อยากจะรับผิดชอบต่อการกระทำของตัวเองให้ถึงที่สุด เขาคิดถึงขั้นว่าจะขอเธอแต่งงานด้วยซ้ำเพราะนั่นมันคงเป็นทางออกที่ดีสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ก็ไม่คิดเลยว่าอีกคนจะปิดกั้นความรับผิดชอบถึงขนาดยอมพูดจาทำให้ตัวเองต้องเสื่อมเสียทั้งๆ ที่เธอไม่ได้ทำผิดอะไรเลย

คนที่ผิดมันคือเขา…