บทนำ
1043 คำ
บทนำ
ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง
ร่างสมส่วนของหญิงสาวคนหนึ่งที่กำลังเดินกอดหนังสือเรียนตรงเข้ามาหากันทำให้รอยยิ้มเผยออกมาแทบจะทันที รอยยิ้มที่ ‘พลอยขวัญ’ รู้ดีว่า ‘เขา’ คงไม่มีทางมอบให้กับเธอง่ายๆ หากไม่มีเรื่องให้ช่วย
“พี่ปราบเรียกพลอยมาหามีเรื่องอะไรรึเปล่าคะ” หญิงสาวเอ่ยถามก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งเมื่อมาถึง สายตายังคงจับจ้องไปที่คนตรงหน้า
“พี่ขอโทษที่เรียกให้พลอยออกมาหาถึงที่นี่ แต่พี่มองไม่เห็นใครแล้วจริงๆ ที่จะช่วยพี่ในเรื่องนี้ได้นอกจากพลอย” หญิงสาวไม่มีท่าทีแปลกใจต่อคำพูดของเขาเลยแม้แต่น้อย เพราะรู้ดีว่าเรื่องที่เขากำลังจะขอร้องให้ช่วยนั้น คงจะหนีไม่พ้นเรื่องของคนรักของเขาซึ่งก็คือเพื่อนรักของเธอ
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ว่าแต่พี่ปราบมีเรื่องอะไรจะให้พลอยช่วยเหรอคะ” รเมศส่งยิ้มอ่อนโยนให้รุ่นน้องคนสนิท ที่คอยช่วยเหลือเขามาตลอดสี่ปีเต็มๆ อย่างเป็นกันเอง ก่อนที่ชายหนุ่มจะทำสิ่งที่ทำให้เธอตาค้างเมื่อได้เห็นมัน
“พี่อยากขอฟ้าแต่งงาน พลอยช่วยพี่หน่อยนะครับ” สิ้นคำขอร้องนั้นก็ทำเอาอีกคนถึงกลับเงียบไปนาน เธอได้แต่จ้องมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของเขาท่ามกลางความรู้สึกหลากหลาย ที่กำลังว่ายวนอยู่ภายในใจ
เรื่องที่เขาขอร้องให้ช่วยมันคงไม่ยาก หากตอนนี้ฟ้าลดาคนรักของเขากำลังลักลอบมีความสัมพันธ์ลับๆ กับรุ่นพี่อีกคนอยู่ ซึ่งเธอก็รับรู้เรื่องที่เกิดขึ้นมาโดยตลอด แต่ก็ปากหนักเกินกว่าจะเป็นคนบอกกับรเมศในเรื่องนี้ด้วยตัวเองได้
เรื่องมันคงง่าย… หากเขาไม่บังเอิญเป็นรักแรก และรักเดียว!
ย้อนกลับไปเมื่อสี่ปีก่อน
ร่างบอบบางของนักศึกษาปีหนึ่งที่กำลังวิ่งตรงไปยังห้องโถงใหญ่ที่ใช้เป็นสถานที่รับน้องอยู่ในสายตาของใครต่อใครมากมาย ด้วยต่างก็พากันรู้ดีว่าหากนักศึกษาใหม่คนไหนเข้าห้องประชุมช้ากว่ากำหนด โทษที่จะได้รับคงทำให้คนเหล่านั้นจดจำไปจนวันตาย ซึ่งเจ้าตัวเองก็พอรู้เรื่องนี้มาบ้างแต่หากจะให้ทำอย่างไรได้ในเมื่องานประจำที่ต้องทำจนดึกอยู่ทุกวันทำให้เธอต้องตื่นสายมิหนำซ้ำยังตื่นสายเอาวันที่สำคัญมากอย่างวันนี้ด้วย
ปึก!
“โอ้ย! พลอยขอโทษค่ะ พลอยไม่ได้ตั้งใจ” ด้วยความรีบเร่งส่งผลให้หญิงสาวชนเข้ากับร่างสูงใหญ่ของใครบางคนเข้าอย่างจัง และเธอคงจะล้มลงไปที่พื้นแล้ว หากไม่ได้อ้อมกอดแสนอบอุ่นของเขาโอบรัดเอวเอาไว้
“ถ้ารีบไปห้องประชุม พี่ว่าคงไม่ทันแล้วล่ะ เพราะถึงยังไงเราก็โดนทำโทษที่ไปสายอยู่ดี” คำพูดนั้นทำให้ใบหน้าอ่อนหวานค่อยๆ เงยขึ้นอย่างช้าๆ ก่อนที่หัวใจดวงน้อยจะสั่นไหวรุนแรงยามเมื่อได้เห็นใบหน้าของเขาอย่างเต็มตา
“อ้าว ค้างไปซะแล้ว น้องครับ! เป็นอะไรรึเปล่า” เพราะคนตัวเล็กในอ้อมกอดเอาแต่มองกันตาใส รเมศจึงถามขึ้นอย่างยิ้มๆ แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายอึ้งอะไร เพราะเธอไม่ใช่คนแรกที่เห็นหน้าเขาแล้วแสดงท่าทีแบบนี้ออกมา จึงไม่ได้คิดถือสาหาความอะไรนอกจากรู้สึกเอ็นดูอีกฝ่ายหน่อยๆ
“ปะ…เปล่าค่ะ พลอยขอโทษนะคะที่วิ่งชนพี่ พี่เจ็บตรงไหนไหมคะ” นับนาทีกว่าที่พลอยขวัญจะหาเสียงให้ตัวเองพบ นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตเลยก็ว่าได้ที่มีใครสักคนทำให้หัวใจของเธอสั่นไหวอย่างรุนแรงแบบนี้ มันอาจจะเป็นรักแรกพบ เหมือนในนิยายรักที่ชอบอ่านเป็นประจำก็ได้แบบนี้
“ไม่เป็นไรครับ แต่ทีหลังอย่าวิ่งแบบนี้อีกรู้ไหม เกิดหกล้มหัวร้างข้างแตกไปจะแย่เอา” หญิงสาวเพียงแต่ยิ้มรับเบาๆ แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้พูดอะไรต่อ เสียงร้องเรียกของใครบางคนก็ดังขึ้นขัดจังหวะเข้าเสียก่อน
“ยัยพลอย! มายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้ จะเข้าห้องประชุมสายแล้วนะ!” ฟ้าลดาร้องเรียกเพื่อนรักเมื่อเห็นอีกฝ่ายจากด้านหลัง การปรากฏตัวของผู้หญิงอีกคนทำให้รเมศใจสั่น เขาจำเป็นต้องยอมรับว่าเธอที่มาใหม่สวยชวนมองที่สุด ไม่ว่าจะเป็นใบหน้าจิ้มลิ้มน่ารัก หรือแม้แต่การแต่งตัวรัดรูปเปิดเผยสัดส่วนของเรือนร่างชัดเจน มันก็ช่างถูกอกถูกใจจนเขาเผลอมองเธออยู่นาน
“ฟ้า! ฟ้าก็มาสายเหมือนกันเหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิ ว่าแต่คนนี้ใครอะ หล่อจัง” คนถูกถามตอบก่อนจะกระซิบถาม ถึงหนุ่มรูปปริศนาที่กำลังยืนเคียงคู่กับเพื่อนรักของเธอ
“พี่ชื่อรเมศครับ น้องฟ้าจะเรียกว่าพี่ปราบก็ได้” คนที่เฝ้ารอโอกาสที่จะได้รู้จักรุ่นน้องหน้าหวานไม่ยอมให้ตัวเองเสียโอกาส รเมศรีบแนะนำตัวก่อนจะส่งยิ้มอ่อนโยนไปให้คนที่แสนถูกใจ ซึ่งเธอก็ยิ้มหวานกลับมาให้
“ยินดีที่ได้รู้จักนะคะพี่ปราบ ฟ้าค่ะ ส่วนยัยนี่ชื่อพลอย” พลอยขวัญไม่ได้คิดไปเองว่าสายตาของคนทั้งคู่ที่ใช้จ้องมองกันเริ่มทำให้เธอรู้สึกเป็นส่วนเกินไปอย่างช้าๆ แต่ก็กระนั้นก็ไม่ได้คิดอะไรเพราะรู้ว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์ห้าม หากรักแรกของเธอจะถูกใจเพื่อนรักอย่างฟ้าลดา
เพราะไม่ว่าจะเป็นหน้าตา ฐานะ หรือแม้แต่จริตที่ผู้หญิงควรมีฟ้าลดาก็อยู่เหนือเธอแทบทุกอย่าง ไม่แปลกเลยหากใครต่อใครจะหลงรัก ในขณะที่เธอคงเป็นได้เพียงแค่จุดเล็กๆ บนโลก ที่ไม่ค่อยมีใครให้ความสนใจ
- ผู้เขียน
