แม้จะพยายามทำเหมือนไม่สนใจว่าคนที่อาสาออกไปนอนที่โซฟาในห้องรับแขกจะเป็นอย่างไรแต่สุดท้ายความเป็นห่วงก็เอาชนะทุกสิ่ง ทำให้พลอยขวัญต้องย่องออกมาจากห้องกลางดึก พร้อมผ้าห่มผืนหนาในมือ
เสียงฝีเท้าเล็กๆ ที่กำลังย่องเข้ามาใกล้ทำให้คนที่กำลังแกล้งหลับลอบยิ้มอยู่ภายในใจมีหรือเขาจะไม่รู้ว่าสุดท้ายพลอยขวัญจะต้องลงมา
“อุ้ย! พี่ปราบปล่อยพลอยเดี๋ยวนี้นะคะ!” ชายหนุ่มเฝ้ารอจนแน่ใจว่าอีกฝ่ายเข้ามาใกล้มากพอจึงเอื้อมมือคว้าต้นแขนเรียวสวยเอาไว้ก่อนจะรั้งมันเบาๆ ทำให้อีกคนล้มลงมานอนทับอกตัวเองได้อย่างเหมาะเจาะ
“พี่จะปล่อยถ้าพลอยสารภาพมาว่าดึกดื่นป่านนี้แล้วออกมาทำอะไรครับ หรือว่าคิดถึงพี่จนนอนไม่หลับ หืม…” คนถูกถามหน้าแดงซ่านหากแต่ไม่ใช่เพราะคำพูดยียวนของเขา แต่มันเป็นความใกล้ชิดของร่างกายนี่ต่างหากที่ทำให้เธอเริ่มรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง
“พลอยแค่จะเอาผ้าห่มมาให้ นี่ไงคะหลักฐาน” หญิงสาวรวบรวมสมาธิก่อนจะเ
