เล่ห์ลวงบ่วงซาตาน
บทที่ 13
โกหกพกลม
“โอ๋... คนดีของแม่ แม่ขอโทษจ้ะ หนูจะเอาเท่าไหร่ล่ะจ้ะ” พิมพ์จันทร์รีบพูดเอาใจ
“สองหมื่นค่ะคุณแม่”
“สองหมื่นเลยเหรอจ๊ะ” พิมพ์จันทร์กลืนน้ำลายลงคอ เงินสองหมื่นสำหรับสมัยก่อนน่ะเธอให้ลูกได้อยู่แล้ว แต่เงินสองหมื่นในปัจจุบันนี้ มันช่างหายากเหลือเกิน
“คุณแม่ไม่มีเหรอคะ” ธนิดาเอ่ยถามอย่างมีแง่งอน
“มีสิจ๊ะ หนูจะเอาไปเรียนหนังสือ แม่ก็ต้องหาให้หนูได้อยู่แล้ว หนูจะได้เรียนจบทำงานดีๆ เลี้ยงแม่ต่อไปในภายภาคหน้า” พิมพ์จันทร์คาดหวังว่าลูกสาวจะเลี้ยงตนเมื่อยามแก่ชรา ชีวิตจะได้ไม่ลำบาก
“โอ๊ย! คุณแม่ จะทำงานทำการทำไมกันคะ เรียนไปให้มีสังคมหรูๆ ดีๆ มีเพื่อนรวยๆ หรือรวยกว่าเรา ก็แค่นั้นเอง ดีไม่ดีหนูได้แต่งงานกับเศรษฐีมีเงิน สบายไปทั้งชาติ ไม่ต้องทำงานทำการอะไรเหมือนคุณแม่ไงคะ”
“หนูคิดแบบนั้นเหรอจ๊ะ” พิมพ์จันทร์ถึงกับกลืนน้ำลายลงคอ
“ทำไมถึงจะคิดแบบนี้ไม่ได้ล่ะ
