You’re my rose

ตอนที่ 4

คุณสองอายุสามสิบ เคยแต่งงานแต่หย่าแล้ว สาเหตุเพราะจับได้คาหนังคาเขาว่าภรรยามีชู้ ตอนนั้นคุณสองเฮิร์ตหนักมากที่โดนหักหลัง เขาโกรธจนคลั่งเกือบจะฆ่าภรรยาและชายชู้ทิ้ง แต่โชคดีที่เพื่อนมาห้ามไว้ได้ทัน

พี่อ้อมเล่าให้ฉันฟังอีกว่า หลังจากนั้นคุณสองก็แทบไม่เป็นผู้เป็นคน เขาเริ่มไม่เข้าบริษัท จนคุณวุฒิผู้มีศักดิ์เป็นอามาช่วยดูแลบริษัทแทน ส่วนคุณสองนั้นถึงกับต้องหนีไปรักษาแผลใจอยู่ต่างประเทศ เพราะทนรับสภาพแวดล้อมเดิมๆ ที่เคยใช้เวลาดีๆ ร่วมกับอดีตภรรยาไม่ไหว เขาหายหน้าหายตาไปสองปีเต็ม แล้วก็พึ่งมีคนเห็นเขาที่บริษัทเมื่อสองสามวันก่อนนี่เอง

ฉันก็ว่าทำไมไม่เห็นคุ้นหน้าเขาเลยเพราะฉันเองก็ทำงานอยู่ที่นี่ได้เกือบสองปีแล้ว

ฉันเอาเอกสารไปส่งคุณวุฒิตามปกติ แล้วก็แอบถามเลขาสาวสวยหน้าห้องว่าคุณสองอยู่ไหม ฉันพึ่งรู้ว่าเธอชื่อเจน เจนมาทำงานได้สองสัปดาห์เอง เธอมาทำแทนพี่นุช เลขาคนก่อนที่พึ่งลาคลอดน่ะ

ตอนนี้ฉันยืนอยู่หน้าห้องทำงานคุณสอง เคาะประตูสองสามทีก็ได้ยินเสียงอนุญาตจากคนด้านใน ฉันรีบผลักประตูเข้าไปทันที ในมือฉันมีอเมริกาโนร้อนและเค้กเลมอนป๊อปปี้ซีดติดมาด้วย

คุณสองเงยหน้าสบตาฉัน เมื่อเห็นว่าเป็นฉันเขาก็เลิกคิ้วแปลกใจ

"มีอะไรหรือเปล่า"

ฉันฉีกยิ้มหวาน เขาถามแบบนี้แสดงว่าจำฉันได้สินะ ฉันเดินเอาถุงสตาร์บัคไปวางบนโต๊ะทำงานเขา ก่อนจะก้าวถอยหลังออกมายืนสงบเสงี่ยมอย่างเจียมตัว

"เอ่อ คือว่า...พอดีฉันอยากขอโทษคุณสองเรื่องเมื่อวานที่แสดงกิริยาไม่เหมาะสมออกไปน่ะค่ะ" พูดจบฉันก็ก้มหน้าสำนึกผิด ต่อให้เขาไม่ใช่เจ้านายฉันแต่เป็นคนอื่น ฉันก็ไม่ควรแสดงพฤติกรรมแบบนั้นไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดๆ ก็ตาม

คุณสองวางปากกาลง เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ เขากอดอกมองหน้าฉัน อืม...ด้วยท่าทางกวนบาทา

"คุณกลัวผมไล่ออก? แล้วถ้าผมไม่ยกโทษให้ล่ะ คุณจะทำยังไงต่อ" เขายิ้ม...แต่เป็นยิ้มที่กวนโอ๊ยสุดๆ

"คะ? " ส่วนฉันก็สตั้นทันทีที่ได้ยินแบบนั้น

คุณสองหัวเราะเมื่อเห็นท่าทางที่ดูตลกของฉัน "ผมล้อเล่น เรื่องแค่นี้เอง คุณไม่พอใจที่ถูกผมรบกวนเวลางานของคุณก็ถูกแล้วนี่ ผมก็ต้องขอโทษด้วยนะ ตอนแรกคิดว่าคุณเป็นเลขาอาวุฒิน่ะ" เขาพูดกับฉันอย่างใจดีและเป็นกันเอง

ฉันได้ยินอย่างนั้นก็โล่งอก เขาใจดีอย่างที่พี่อ้อมพูดไว้ไม่มีผิด ฉันจึงกล้าเงยหน้าขึ้นเพื่อสบตาเขาโดยตรง ก่อนจะผายมือไปที่ถุงสตาร์บัคบนโต๊ะ "ฉันซื้อกาแฟกับเค้กมาให้ค่ะ เอ่อ คุณสองช่วยรับไว้ด้วยเถอะนะคะ"

คุณสองพยักหน้ารับโดยง่าย เขามองมาที่ป้ายชื่อพนักงานของฉันแวบหนึ่ง "โอเค ผมจะรับไว้ คุณสบายใจแล้วก็กลับไปทำงานเถอะ"

ฉันยิ้มแล้วยกมือไหว้ลาเขา เขารับไหว้ฉัน จากนั้นก็ก้มหน้าก้มตาเซ็นเอกสารต่อ ส่วนฉันก็รีบเดินออกมาด้วยความสบายใจ

ฉันโบกมือร่ำลาเพื่อนร่วมงานแล้วเดินแยกตัวออกมา วันนี้ก่อนเลิกงานไม่กี่ชั่วโมง จู่ๆ บาสก็โทรมาบอกจะมารับฉันไปทานมื้อเย็นด้วยกัน เขาบอกกับฉันว่าช่วงนี้เราสองคนไม่ค่อยได้ออกไปทานข้าวข้างนอกด้วยกันเลย

ฉันเดินตรงไปที่รถสีดำคันใหญ่ ซึ่งคิดว่าคงจอดรอฉันได้สักพักแล้ว ฉันเปิดประตูรถเข้าไปนั่งข้างคนขับ แต่ยังไม่ทันได้ปิดประตูดี ชายหนุ่มข้างๆ ก็คว้าใบหน้าฉันไปประกบจูบอย่างหนักหน่วง ฉันตกใจ ยกกำปั้นทุบอกเขาเพราะเริ่มหายใจไม่ออก บาสเลยยอมถอนจูบอย่างอ้อยอิ่ง สองมือของบาสกุมใบหน้าฉันไว้ บังคับให้สบตาแวววาวของเขา แต่เมื่อเห็นสีหน้าบึ้งตึงของฉันเขาก็หัวเราะร่วนอารมณ์ดี เขาก็เป็นแบบนี้แหละ ชอบแหย่ให้ฉันหงุดหงิดอารมณ์เสียอยู่เรื่อย

"เล่นอะไรเนี่ย แล้ววันนี้ไม่ไปทำงานเหรอ" ฉันพึ่งสังเกตว่าเขาสวมชุดไปรเวทธรรมดา

"บาสลา เมื่อเช้าขับรถพาอาม่าไปหาหมอน่ะ" เขาตอบพลางเอี้ยวตัวมารัดเข็มขัดนิรภัยให้ฉัน

"ถึงว่า...แล้วอาม่าเป็นไงบ้าง" ปกติเขาจะชอบมารับฉันไปทานข้าวด้วยกันช่วงเย็นวันศุกร์แล้วก็ค้างกับฉันที่คอนโดฯ เลย ถ้าเป็นวันธรรมดาก็มีบ้างแต่นานๆ ครั้ง แต่ส่วนมากจะเป็นวันสำคัญ เช่น วันครบรอบที่เราตกลงคบกันเป็นแฟน วันวาเลนไทน์ ไม่ก็วันเกิดฉันหรือไม่ก็วันเกิดเขาอะไรทำนองนี้

"ไม่เป็นอะไรมากหรอก อาม่าแค่ปวดเข่าน่ะ" บาสคว้ามือฉันไปจับแล้วคลึงเล่น มือเขาอีกข้างวางอยู่บนพวงมาลัย สายตามองตรงไปข้างหน้า

"เดือนหน้าพ่อกับแม่จะลงมาเยี่ยมโรสนะ" ฉันหันไปบอกเขา

"ดีเลย ไม่ได้เจอพวกท่านนานแล้ว คิดถึงขนมจีนน้ำเงี้ยวฝีมือแม่โรสพอดีเลย" บาสหัวเราะ แล้วดึงมือฉันขึ้นไปจูบ

"แล้วป๊าม้าเป็นไงบ้าง โรสไม่ค่อยได้ไปเยี่ยมพวกท่านเลย"

"พวกท่านสบายดี ไว้ว่างๆ จะพาไปหาป๊าม้านะ"

แล้วเขาก็เงียบ ตั้งหน้าตั้งตาขับรถต่อ ส่วนฉันก็เงียบเหมือนกัน จนกระทั่งรถเคลื่อนเข้ามาที่ลานจอดรถในห้างฯ แห่งหนึ่งใกล้ๆ คอนโดฯ ฉัน บาสพาฉันไปกินอาหารญี่ปุ่น ต่อด้วยของหวาน พาฉันชอปปิ้งซื้อเสื้อผ้าและเครื่องสำอางอีกนิดหน่อย เขาเปย์เองทั้งหมด ฉันบอกไปแล้วว่าไม่อยากได้ แต่เขาก็ดื้อดึงจะซื้อให้ได้

ฉันถอนใจอย่างอ่อนใจ บาสมองหน้าฉันแล้วยิ้ม "นานๆ ครั้งซื้อ บาสไม่ได้ซื้อให้ทุกวันสักหน่อย"

"ซื้อให้ก็ไม่ว่าหรอก แต่ว่าบาสซื้อเยอะไปไหม" ฉันบ่นนิดหน่อย มองถุงกระดาษวางเต็มเบาะหลังแล้วก็ถอนหายใจอีกครั้ง ตอนนี้เรานั่งอยู่ในรถแล้ว บาสยิ้มนิดๆ ก่อนจะมองกระจกหลังเพื่อถอยรถออกจากซอง

"ก็โรสเป็นแฟนบาส บาสอยากเปย์แฟนตัวเองผิดเหรอไง"

"จ้าๆ พ่อคนรวย ป๋ามากค่ะ" ฉันย่นจมูกใส่ป๋าบาสด้วยความหมั่นไส้ เราทั้งสองพูดคุยกันไปเรื่อยจนกระทั่งเขาขับรถมาถึงหน้าคอนโดฯ ฉัน "จอดตรงนี้แหละ เดี๋ยวโรสเดินเข้าไปเอง บาสรีบกลับเถอะเดี๋ยวจะดึก ขอบคุณสำหรับวันนี้นะคะ" ฉันยื่นหน้าหอมแก้มเขาครั้งหนึ่ง

ฉันกำลังจะเปิดประตูลงจากรถ แต่บาสคว้าข้อมือฉันไว้ก่อน "เดี๋ยวโรส ขอบคุณแค่นี้เองเหรอคะ" เขายิ้มกริ่ม สายตาวาววับเป็นประกาย

ฉันหันกลับไปมองเขา มองสายตาแวววาวของเขาฉันก็เข้าใจดี ฉันยิ้มร้ายแล้วยื่นหน้าไปประกบจูบเขา มือข้างหนึ่งวางบนเป้ากางเกง ลูบไล้ความใหญ่โตผ่านเนื้อผ้า ฉันได้ยินเสียงบาสครางฮือในลำคอ ฉันผละจากริมฝีปากหยัก เลื่อนต่ำไปที่ซอกคอแกร่ง กดจูบแผ่วเบาอยู่หลายครั้ง ฉันล้วงมือเข้าไปในกางเกงขาสั้น กอบกุมความใหญ่โตที่เริ่มคับพองแข็งขึงขึ้นมา

ฉันถอดเสื้อยืดของบาสออก ส่วนบาสก็ดึงกางเกงให้ต่ำลงอย่างรู้งาน เขาหอบหายใจจนตัวกระเพื่อม ฉันไล่กดจูบตามลำตัวเปลือยเปล่าไปเรื่อยๆ พร้อมมือข้างล่างที่เริ่มขยับรูดขึ้นลง บางจังหวะบาสก็แอ่นสะโพกสอบสู้มือฉัน เสียงครางของเขาเริ่มหนักหน่วงเพราะอารมณ์เสียดเสียวเริ่มพุ่งสูง

ฉันยังกดจูบไปเรื่อยๆ จากอกแกร่งไล่ต่ำไปจนถึงหน้าท้องแข็งแรง แต่แล้วฉันก็ต้องชะงักเมื่อเห็นรอยจ้ำแดงๆ อยู่สองสามรอย

"...อย่าหยุดค่ะโรส" บาสครางเสียงกระเส่า พร้อมกับกดหัวฉันลง ตอนแรกฉันคิดจะใช้ปากให้เขา แต่แล้วฉันก็เปลี่ยนใจ

ฉันเงยหน้าขึ้นมองหน้าแฟนหนุ่ม มือเร่งขยับเป็นจังหวะรัวเร็ว บาสแหงนหน้าพลางสูดปาก ก่อนที่เขาจะเกร็งกระตุกแล้วครางยาวแหบโหย พร้อมกับปลดปล่อยความใคร่เลอะมือฉัน

บาสผ่อนลมหายใจ เขามองฉันตาหวานเยิ้ม ก่อนจะก้มหน้าจูบริมฝีปากฉันเบาๆ เอื้อมมือไปหยิบทิชชูที่เบาะหลังเช็ดมือให้ฉัน

"อยากมากกว่านี้จัง..." เขากระซิบชิดใบหู ส่วนฉันได้แต่ส่งยิ้มกลับให้เขาน้อยๆ

"ค้างไหมล่ะ คืนนี้ค้างกับโรสไหม"

"พรุ่งนี้ต้องไปทำงานน่ะสิ บาสขี้เกียจตื่นแต่เช้า เสื้อผ้าก็ไม่ได้เอามาด้วย ไว้ศุกร์นี้นะคะที่รัก" เขายกมือลูบหัวฉันอย่างอ่อนโยน

"ก็ได้ ตามใจบาส งั้นโรสไปแล้วนะ ขับรถดีๆล่ะ" แล้วฉันก็รีบลงจากรถ รอยืนส่งเขา จนรถเขาเคลื่อนห่างจนลับตา แล้วคืนนั้นฉันก็นอนไม่ค่อยหลับ เหมือนเซนส์ผู้หญิงของฉันเริ่มทำงาน