หน้าฉันร้อนผ่าว ไม่กล้าสบสายตาจริงจังของเขา ก็ว่าทำไม่รู้สึกปวดเมื่อยตัวแปลกๆ ฉันจำได้แค่บทรักครั้งแรก แล้วหลังจากนั้นสติฉันก็ดับวูบ
นี่เขา...
ฉันตวัดขาลงจากเตียง ทันทีที่เท้าแตะพื้น ฉันก็เจ็บแปลบที่ข้อเท้า ก้มมองดูก็เห็นว่ามันแดงและบวมเล็กน้อย
"โรสจะไปไหน" คุณสองถาม ฉันหันไปมองหน้าบอกบุญไม่รับเท่าไหร่ เขาเลิกผ้าห่มก้าวขายาวๆ ลงจากเตียงด้วยตัวเปลือยเปล่า เขาหน้าด้านไม่อายฉันสักนิด จนฉันต้องเป็นฝ่ายเบือนหน้าหนี
"ฉันจะกลับแล้วค่ะ"
"ขายังเจ็บอยู่ เดี๋ยวผมลงไปซื้อยาให้ หรือโรสจะไปหาหมอ" เขาเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า หยิบผ้าขนหนูมาพันท่อนล่าง ส่วนฉันก็ได้แต่กระชับผ้าห่มแน่น หน้าเห่อแดง เขาเปลี่ยนสรรพนามเรียกฉันจากคุณเป็นชื่อเล่น
"ไม่ไปดีกว่า ทายาคงดีขึ้น แต่ฉันไม่รบกวนคุณสองดีกว่าค่ะ" ฉันอยากไปจากที่นี่แล้ว ฉันไม่ไหว...
"ผมยินดี เย็นๆ โรสค่อยกลับเถอะ เดี๋ยวผมจะไปส่ง"
ฉันเตรียมอ้าปากจะแย้งเขา
