“แต่พวกเราม่ายเคยนอนกับคุงลุง...คุงลุงจากอดพวกเราได้เหมือนมี๊มั้ยล่า”
“ต้องได้ซี...ปี๊ม่ายเหมือนมี๊ตรงหนาย”
“คุงลุงเป็นผู้ชาย”
“ผู้ชายก็กอดได้นะ ปั๊บยังกอดปุนต์เลยนี่นา”
“แต่มันม่ายเหมือนกันน๊า”
“ม่ายเหมือนยังงาย”
“โอเคๆๆๆ”
แมทเทียสตัดบทในที่สุดเพราะไม่เช่นนั้นสองคนพี่น้องก็จะเถียงกันยาว เขาเหลือบมองนาฬิกาบอกเวลาเกือบสามทุ่มและเหลือบมองไปบนเตียงที่ตอนนี้เกลื่อนกลาดด้วยของเล่นของเด็กทั้งสอง เขารู้สึกฉุกใจคิดเล็กน้อย เพราะไม่เคยอยู่กับเด็กเล็กแมทเทียสจึงยังมึนงงกับพฤติกรรมของลูกสาวและลูกชายตัวน้อยที่ตอนนี้เริ่มทำให้เขารู้สึกตัวเองว่าต้องปรับตัวครั้งใหญ่ เขาเริ่มรู้สึกถึงการทำยังไงก็ได้ให้ตัวเองน่าเชื่อถือ
“เอาอย่างนี้นะ...ลูก...ไปอาบน้ำก่อน...ปี๊ต้อง...เอ้อ...ช่วยอาบน้ำให้ไหม”
“ไม่ต้องค่ะ”
“ไม่ต้องฮับ”
ทั้งสองตอบพร้อมกันและคำตอบนั้นทำให้ชายหนุ่มโล่งใจขึ้นมาหน่อย อย่างน้อยลูกแฝดทั้
