25
“แต่ตาทนไม่ไหวแล้วนะแม่ ที่ตาต้องเห็นแม่ถูกทำร้ายแบบนี้ หรือว่าตายังทำหน้าที่ของตัวเองไม่ดีพอ คุณพ่อถึงไม่พอใจมาทำร้ายแม่”
เธอกอดร่างของสตรีที่รักมากที่สุดในโลกไว้แน่น ร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น ความเสียใจพุ่งพรวดกับสภาพของผกากรองที่นับวันจะยิ่งแย่ลง จนบางครั้งเธออยากจะพามารดาหนี หนีไปให้ไกล ไปให้พ้นจากบ้านหลังนี้
“ไม่ใช่หรอกลูก ลูกแม่ทำดีที่สุดแล้ว ทำดีที่สุดแล้ว มันคงเป็นเวรเป็นกรรมของแม่เอง”
นางไม่โทษใคร ไม่โทษบุพการีที่ผลักร่างของนางให้ตกลงไปในขุมนรกที่ไม่มีวันหลุดพ้น ผกากรองโทษกรรมโทษเวรที่ตนเองได้ทำไว้เมื่อชาติปางก่อน ชาตินี้จึงต้องมาชดใช้ในสิ่งที่ตนเองทำไว้
“ตาจะพาแม่ออกไปจากที่นี่ให้ได้ค่ะ ตาสัญญาค่ะแม่”
คนเป็นลูกกล่าวคำสัญญาที่เธอตั้งมั่นว่าจะทำให้ได้กับผกากรอง ซบไออุ่นจากอกมารดาพร้อมหยาดน้ำตารินไหลเป็นทาง น้ำตาแห่งความเสียใจที่เห็นแม่บังเกิดเกล้าถูกทำร้ายครั้งแล้วครั้ง
