“แม่จ๋า หนูอยากทำโบบาย”
เสียงท้วงแจ๋วๆ ของแม่หนูอันนาดังแต่เช้า หลังจากที่เธอชี้ชวนให้ดูโมบายสวยๆ ที่รายการหนึ่งนำเสนอเมื่อวานนี้ ถามลูกกลับ
“ที่เราดูเมื่อวานนี้ใช่ไหมลูก”
วงหน้าเล็กผงกเร็วๆ ตอบรับมารดา “ใช่จ้า”
แก้ใหม่ให้ถูกต้อง “เขาเรียกโมบายลูก ไม่ใช่โบบาย”
“โมบาย เห็นไหมบอกแล้วว่าเรียกโมบาย”
อันดาที่คอยแต่ขัดน้องว่าตามแม่ คนพูดผิดเตรียมอ้าปากเถียงกลับแก้ต่างให้ตัวเอง ฐิตตาเลยขัดขึ้นก่อนด้วยการตอบรับ แล้วจึงหันไปถามบุตรชายผู้เป็นแฝดพี่
“ได้ลูก อันดาทำไหมครับ”
“ทำครับ”
“ไปกินข้าวกันก่อน เสร็จแล้วมารวมกันตรงนี้”
สองแสบแยกไปที่ห้องครัว ช่วยกันยกของเท่าที่ไหวไปตั้งโต๊ะ เธอสอนให้ลูกช่วยงานบ้านทุกอย่างที่เหมาะสมกับวัย ไม่ได้ให้อยู่แบบสบายๆ แม้ว่าจะทำได้ก็ตาม แต่คิดว่าหากช่วยเหลือตนเองได้ ทำเองได้น่าจะเป็นผลดีกับลูกมากกว่าโตไปแบบทำอะไรไม่เป็นเลยสักอย่างเดียว
เสร
