ภวินท์วางสายลงด้วยสีหน้าเจ็บแค้นใจ
ปลายสายเมื่อครู่คือธรณ์ อัศวหาญญ์วรกุล ที่รับอาสาตามเรื่องของฐิตตาให้เขา ที่แท้สายสืบของธรณ์เก็บข้อมูลเอาไว้ไม่ยอมบอกเรื่องราวทั้งหมดให้เขารู้ ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่เป็นไอ้งั่งมาจนถึงวันนี้หรอก
โบ้ยกันไปมา บอกว่าข้อมูลทางการแพทย์เอาออกมาไม่ได้
ที่ไหนกัน พอเขาซักหนักเข้ากลายเป็นธรณ์ได้ข้อมูลมาแล้วแต่ถูกนิรันดร์ดึงเอาไว้เพราะต้องการให้เขาทำงานให้แล้วเสร็จก่อนนี่เองถึงจะยอมบอก
แถมยังมีมือดีส่งข้อมูลไปให้แพทย์หญิงสราวลีอีก เรื่องนั้นพวกอัศวหาญญ์วรกุลบอกว่าไม่รู้เรื่อง
เอาเถอะทีใครทีมัน
ใครที่ทำเขาไว้บ้าง ภวินท์ไม่คิดโกรธเคืองแต่เขาจะจดจำเอาไว้จนขึ้นใจเท่านั้น
“คุณคะนึงวันนี้ผมมีนัดอีกไหม”
“ไม่มีแล้วค่ะหมอ”
“ขอบคุณครับ” แล้วหันไปหาสองแสบ คุยอะไรกันครู่เดียว พากันลงจากตึก ขึ้นรถ แล้วขับหายเข้าไปในฝูงการจราจรเบื้องหน้าที่เริ่มหนาแน่นขึ้นทุกขณะ
ฐิตต
