EP7 ใครเขาเรียกเมียว่าพี่กันวะ! (2)
2006 คำ
EP7 ใครเขาเรียกเมียว่าพี่กันวะ! (2)
“ครับ ขอพวกเตขอนั่งด้วยนะดึกแล้วโต๊ะเต็มหมดเลย”
ไม่รอให้ฉันอนุญาตน้องเตวิชก็อนุญาตตัวเองทิ้งตัวนั่งลงบนโต๊ะข้างๆ ฉันทันทีท่ามกลางสายตางุนงงของเพื่อนน้องอีกสองคนที่ยืนงงอยู่ข้างโต๊ะและสายตาอึ้งๆ ของเพื่อนฉันที่หันมาส่งสายตาถามฉันว่าน้องมาได้ยังไง
ใครจะไปรู้ล่ะก็เจอพร้อมกันเนี่ย
“ไม่ ไม่ให้นั่งนะออกไปเลย”
“เอ้า พวกมึงนั่งดิยืนทำไม” พอตั้งสติได้ฉันก็ไล่น้องเตทันที แต่เด็กหน้ามึนที่วันนี้ทำตัวไม่น่ารักไม่ได้สนใจในสิ่งที่ฉันพูดเลยแถมยังมีหน้าหันไปเร่งเพื่อนตัวเองที่ยังยืนทำหน้างงอยู่ให้นั่งด้วยกันอีก
“เอ่อ ขอโทษนะครับเพื่อนผมมันคงเมา ไอ้เตไปเถอะอย่ากวนพี่เขาเลย” เพื่อนน้องที่น่าจะชื่อน้องวาโยดึงแขนเพื่อนหน้ามึนของตัวเองให้ลุกขึ้น น้องคงไม่รู้ว่าฉันกับเตวิชรู้จักกันถึงได้มีท่าทีเกร็งๆ ที่เพื่อนตัวเองถือวิสาสะมานั่งร่วมโต๊ะกับพวกเรา
“ไม่ไป นั่งกับรุ่นพี่ที่คณะจะได้สนิทกันเร็วๆ ไงครับ”
“ไปเถอะสัส ถ้าพรุ่งนี้กูโดนว้ากลงโทษกูจะด่ามึง” เพื่อนก็พยายามที่สุดแล้วแต่เหมือนเตวิชจะไม่สนใจอะไรทั้งนั้นไม่ยอมลุกแล้วยังหันมายิ้มให้ฉันอย่างกวนๆ อีก
“เออ ไม่รู้จักกันสักหน่อยอย่ามากวนพี่เขาเลย”
“ไม่ค่ะไม่ ไม่เป็นไรเลยนั่งเลยๆ ที่ว่างตั้งเยอะ” ไอ้เตยที่เหมือนเพิ่งได้สติบอกแบบนั้นพร้อมกับขยับหาที่นั่งให้พวกน้องๆ ไปด้วย อะไรของมันเนี่ยเห็นผู้ชายหล่อไม่ได้เลยนะ!
“เอ่อ จะดีหรอครับ” น้องธันเดอร์มีท่าทีเกรงใจแต่ก็ขยับเก้าอี้แล้วทิ้งตัวนั่งลงไปด้วย ไม่สิมันต้องไม่ใช่แบบนี้พวกน้องต้องลากเตวิชออกไปสิไม่ใช่ร่วมใจกันมานั่งโต๊ะเดียวกับพวกพี่แบบนี้
“ดีสิคะหนุ่มๆ นั่งด้วยกันหลายๆ คนสนุกดี พี่เตยชอบ”
เตย เตยลืมแล้วหรอว่าเราโกรธน้องเตวิชอยู่น้องเตวิชคนที่เตยบอกให้เราเลิกยุ่งอะตอนนี้นั่งร่วมโต๊ะกับเราอยู่นะโว้ย!
เตยไม่สนใจสายตาที่ฉันสื่อให้ไล่น้องไปเลยอะ ชวนน้องๆ คุยกันสนุกสนานถูกคอ วาวาเองก็อีกคนที่พอรุ่นน้องชวนคุยเรื่องแข่งรถก็สนใจคุยกันไฟแลบเหมือนสนิทกันมาเป็นชาติไม่สนใจฉันกับน้องวินที่นั่ง งงอยู่ตรงนี้เลย อะไรกันวะเนี่ย
“ฮ่าๆ พวกน้องคุยสนุกกันจังนะเนี่ย”
แล้วไหนบอกไม่ชอบน้องเตอะพอน้องชวนคุยทำไมคุยกับน้องอะ สุดท้ายก็พ่ายแพ้ต่อความหล่อหรอไอ้พวกใจง่าย! : (
“ไม่สนุกหรอครับ?” วินหันมาถามคนตัวเล็กท่ีกำลังนั่งทำหน้างอ
“งื้อ พี่รีนหายใจไม่ออกอะอยากออกไปสูดอากาศ”
“เดี๋ยววินไปด้วย”
เชอรีนกับวินเดินตามกันออกไปข้างนอกผับเพื่อสูดอากาศเมื่อคนเป็นพี่งอแง ทุกการกระทำตกอยู่ในสายตาของเตวิชที่มองเธออยู่ตลอด ตั้งแต่ที่เขากับเพื่อนมานั่งด้วยเธอก็ไม่มองหน้าเขาเลยเอาแต่คุยกับไอ้หน้าอ่อนนั่นเหมือนโลกนี้มีกันอยู่สองคนคนอื่นคุยอะไรกันไม่ได้สนใจหรอก เอะอะกระซิบจนจะกินหูกันอยู่แล้วอยากเข้าไปกระชากเธอออกมาชะมัด แต่ก็ทำไม่ได้
เตวิชที่พอเห็นทั้งสองคนออกไปก็ไม่รอช้าปลีกตัวออกมาจากวงสนทนาเดินตามเชอรีนออกไปเงียบๆ ไม่อยากปล่อยให้เชอรีนอยู่กับไอ้หมอนั่นสองคน
บนดาดฟ้า
ร่างบางทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ที่ถูกจัดไว้สำหรับนั่งสูดอากาศ ระหว่างที่เดินออกมาที่นี่น้องวินเจอกับเพื่อนพอดีและโดนเพื่อนบังคับให้นั่งดื่มด้วยเชอรีนจึงออกมาข้างนอกคนเดียว นั่งคิดอะไรคนเดียวสักพักที่นั่งข้างเธอที่ว่างอยู่ในตอนแรกก็ถูกแทนที่ด้วยร่างสูงของใครบางคนที่ถือโอกาสทิ้งตัวนั่งลงข้างเธอ พอได้กลิ่นน้ำหอมเชอรีนก็รู้เลยว่าเป็นใคร
น้องเตวิช…ตามออกมาทำไมกันตอนนี้เธอไม่อยากเจอหน้าน้องนะ
"เมาหรอครับ? "
“ตามมาทำไม!”
“ทำไมดื่มเยอะแบบนี้ละครับ” ไม่ตอบคำถามของเธอแล้วยังถอดเสื้อแจ็กเกตที่ตัวเองใส่อยู่ออกมาคลุมไหล่เธอไว้อย่างถือวิสาสะอีกต่างหาก ก็ชุดที่คนตัวเล็กใส่อยู่น่ะมันโป๊จนเห็นไปถึงไหนต่อไหนเห็นแล้วเขาหงุดหงิดน่ะ เชอรีนทำท่าจะปัดเสื้อเขาออกแต่โดนดักไว้ซะก่อน
“ถ้าอยากให้ไอ้ฝรั่งคนนั้นมันมองนมก็ถอดเลยครับ” หันไปมองตามสายตาน้องก็เห็นหนุ่มตาน้ำข้าวท่าทางหื่นๆ มองเธอด้วยสายตาจาบจ้วงอยู่จึงยอมใส่เสื้อน้องไว้ แต่ก็ไม่วายทำท่าทางฟึดฟัดใส่เขาอยู่ดี
"ไม่ต้องมายุ่งเลย! พี่รีนบอกว่าวันนี้ไม่จีบไงไปไกลๆ เลยไม่อยากเห็นหน้า! "
"เมาแล้วนะครับ กลับมั้ยเตไปส่ง"
เตวิชไม่สนใจที่โดนไล่ ชวนคนเมาที่ตาเยิ้มพูดไม่ค่อยรู้เรื่องแล้วกลับคอนโดแต่คนดื้อกลับตะคอกเสียงดังไม่ยอมให้เขาไปส่งไม่พอยังบอกว่าจะให้คนอื่นไปส่งอีกทำให้คนที่หงุดหงิดอยู่แล้วหงุดหงิดยิ่งกว่าเดิมภาพที่เธอนัวเนียกับไอ้วินอะไรนั่นยังติดตาเขาอยู่เลย หงุดหงิดแต่ทำอะไรไม่ได้ ทรมานฉิบหาย
"ไม่ต้อง! ถ้าพี่รีนจะกลับก็จะกลับกับน้องวินไม่รบกวนน้องเตหรอก"
“ไม่ได้ครับต้องกลับกับเต เตจะไปส่ง”
“ไม่! วันนี้พี่รีนจีบน้องวินนะไม่ได้จีบน้องเต ไม่ต้องมายุ่งเลย” ยิ่งเธอบอกว่าจีบคนอื่นเขายิ่งหงุดหงิดจนเผลอตะคอกใส่คนตัวเล็กเสียงดัง
“เชอรีนอย่าดื้อได้มั้ย! "
"ไม่ได้ดื้อ! แล้วคำว่าพี่หายไปไหน พี่รีนเป็นพี่นะ! "
“พี่อะไร? ใครเขาเรียกเมียว่าพี่กันวะ”
ด้วยความหงุดหงิดทำให้เตวิชพูดออกไปแบบนั้นจนคนเป็นพี่หันมามองเขาตาโตเลยดีนะที่แถวนี้ไม่มีคนอยู่ แต่เตวิชจะมาพูดแบบนี้ทำไมในเมื่อเราตกลงกันแล้ว
"อย่ามามั่วนะพี่รีนไม่มีผัวและไม่ได้เป็นเมียใครเราเป็นเเค่ ‘คนคุย’ ไงจะจีบใครก็ได้! "
“ไม่ได้มั่วนะครับต้องให้เตเตือนความจำมั้ยว่า ‘คืนนั้น’ เราทำอะไรกันบ้าง”
คืนนั้นที่ว่าคือคืนวันที่เชอรีนช่วยเตวิชในห้องน้ำน่ะ แต่เหมือนว่ามันจะไม่จบแค่ช่วยในห้องน้ำน่ะสิเพราะหลังจากนั้นมันมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้น
บางอย่างที่พวกเขารู้กันแค่สองคน…
"เราตกลงกันว่าไงจำไม่ได้หรอคะ ปล่อยพี่รีนด้วยน้องวินรอพี่นานแล้ว" เชอรีนพยายามสะบัดข้อมือที่ถูกคนตัวสูงกำไว้แน่นออกเพื่อจะหนีเข้าข้างใน วันนี้เธอไม่อยากเจอเตวิชจริงๆ นะแล้วยิ่งมาทำนิสัยไม่ดีแบบนี้เธอยิ่งโมโห แต่คนที่โมโหกว่าน่าจะเป็นเตวิชที่พอเธอบอกว่าจะกลับไปหาไอ้หมอนั่นเขาก็กำข้อมือเธอแน่นขึ้นแล้วอุ้มร่างบางขึ้นมานั่งทับบนตักกอดรัดเอวบางไว้แน่นไม่ให้ขยับหนีไปไหนได้ ดีที่ตรงที่เขานั่งมันอยู่ริมและไม่มีคนอยู่แถวนี้ด้วยมีเพียงเขากับเธอสองคนกับอารมณ์คุกรุ่นที่อยู่ในใจตอนนี้
"ผัวอยู่ตรงนี้ยังจะกล้าไปหาคนอื่นอีกเหรอครับ? "
"บอกว่าไม่มีผัวไง!!"
"ต้องให้เตือนความจำจริงๆ สินะครับว่าเตน่ะ ‘ผัวพี่’ หรือเปล่า"
พูดจบคนตัวสูงก็ประคองใบหน้าหวานเข้ามาใกล้แล้วกระแทกริมฝีปากลงบนอวัยวะเดียวกันอย่างแรงจนคนตัวเล็กตกใจที่โดนรุ่นน้องหนุ่มกระทำการอุกอาจใส่
“อื้ออ ปล่อยนะ! อึก น้องเต อื้ออ”
ฝ่ามือเล็กที่ทุบอยู่บนอกแกร่งถูกรวบไว้ด้วยมือข้างเดียวฟันคมๆ ก็ขบกัดริมฝีปากเธอให้อ้าออกรับสัมผัสจากเขาจนปากแตกได้กลิ่นคราวเลือด ลิ้นร้อนที่พอแทรกเข้ามาในโพรงปากหวานได้สำเร็จก็ตวัดไล่ต้อนลิ้นเล็กที่พยายามเบี่ยงหนีสัมผัสของเขาแต่ก็สุดท้ายก็ต้องพ่ายแพ้ให้กับเด็กร้ายกาจที่รู้ดีเกินไปว่าทำยังไงเธอถึงจะยอม
“อืมมม” เสียงครางต่ำหลุดออกมาจากลำคอหนาอย่างพอใจที่เชอรีนยอมหยุดดิ้นและปล่อยให้เขาดูดดึงความหวานจากริมฝีปากเล็กอย่างจำยอม กลิ่นแอลกอฮอล์ที่คนตัวเล็กดื่มเข้าไปผสมกับความหวานในปากของเธอกำลังมอมเมาเขาให้หลงใหลจนไม่อยากถอนจูบออก จากที่แค่จะจูบลงโทษที่เธอเอาแต่พูดว่าเขาไม่ใช่ผัวเหมือนจะไม่ใช่แค่นั้นเมื่อฝ่ามือร้อนเริ่มอยู่สุขลูบไล้ไปตามร่างกายบอบบางบีบเคล้นเนื้อตัวตรงสะโพกเธอเบาๆ จนคนตัวเล็กครางออกมา
แต่ก่อนที่มันจะมากไปกว่านั้น….
“โอ๊ย!”
เตวิชร้องออกมาเสียงดังเมื่อโดนคนบนตักงับลิ้นเข้าให้จนริมฝีปากหลุดออกจากกัน คนตัวเล็กก้มหน้าลงแล้วทุบอกแกร่งแรงๆ หลายทีเพื่อระบายความอึดอัดที่อยู่ในใจ ท่าทางของเธอทำให้เตวิชยอมนั่งนิ่งๆ ปล่อยให้เธอทุบจนพอใจ
ตุบ!
“เด็กนิสัยไม่ดี!”
ตุบ!
“ใจร้ายมากๆ เลยนะ!”
ตุบ!
“ฮึก น้องเตบอกว่าตัวเองเป็นผัวพี่แล้วทำไม ฮึก แล้วทำไมถึงได้ไปจีบคนอื่นอีกละ”
น้ำตาเม็ดโตหยดลงอย่างสุดจะกลั้นคนตัวเล็กร้องไห้ออกมาพร้อมกับต่อว่าเขาใหญ่ ความรู้สึกผิดเริ่มเกาะกินหัวใจเมื่อรู้ว่าตัวเองเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอร้องไห้แบบนี้
“พี่รีน…”
“แล้วน้องเตจะมาทวงอะไร ฮึก จะปั่นหัวพี่เล่นหรอพี่รีนไม่สนุกด้วยหรอกนะ บอกเองนี่ว่าให้พี่จีบคนอื่นได้แล้วมาเดือดร้อนอะไรอะ ฮึก ทีน้องเตจีบคนอื่นพี่รีนยังไม่ห้ามเลยนะ!”
“เชอรีน…”
เตวิชพูดไม่ออกได้แต่เรียกชื่อคนเล็กที่นั่งร้องไห้อยู่ตรงหน้าเบาๆ และคิดตามกับสิ่งที่เธอพูดมา ซึ่งเธอพูดถูก…เขากำลังทำอะไรอยู่นะทั้งๆ ที่พูดเองว่าเธอจีบคนอื่นได้แล้วทำไมพอเธอทำจริงๆ เขาต้องเดือดร้อนและไม่พอใจแบบนี้…
“ฮึก ปล่อยด้วยพี่รีนจะกลับเข้าไปหาเพื่อนแล้ว” คนตัวเล็กยกหลังมือขึ้นปาดน้ำตาลวกๆ ก่อนจะลุกขึ้นจากตักแกร่งของคนใจร้ายที่ยอมปล่อยเธอแต่โดยดี เตวิชตอนนี้เหมือนคนหาเสียงตัวเองไม่เจอหาคำตอบในสิ่งที่เชอรีนถามไม่ได้ว่าเขาทำแบบนี้ทำไม
IG
(Photo รูปมือเตวิชคีบบุหรี่)
Tewich: ...
Thunder: จุดเหี้ยไร เข้ามาได้แล้ว
Wayo: หายหัวไปไหนวะ
Gifff: จุดเริ่มต้นความรักของเราหรอคะพี่เต -3-
Fahrakpornaka: ฟ้ารักพี่เตนะคะ
Kaewww: มันกร้าวใจอิพี่นัก!
Thanyah: เจอพวกน้องเตที่ pick me ด้วยย หล่อมากกกแง้
Inkk: เป็นอะไรคะสุดหล่อ
- ผู้เขียน
