ผู้หมวดเจ้าเสน่ห์
2117 คำ
ตอนนี้ ผบ.ตร วิโสได้มารอพบรักที่ห้องอาหารห้องวีไอพีห้องหนึ่งแล้ว เขาเป็นผู้ชายวัย 39 ปีที่ได้รับตำแหน่งใหญ่มากเกินวัย เขาเป็นคนโสดที่ฮอตในหมู่สาวๆไฮโซ ใบหน้าหล่อเเบบไทยๆ ผิวขาวเหลือง จมูกโด่ง ปากยักได้รูปน่าจูบ ดวงตาแหลมคม คิ้วหนาดกดำ วิโสพึ่งย้ายมารับตำแหน่งที่โรงพักxxของพบรักได้สองอาทิตย์ที่แล้ว เพราะคนเก่าเกษียณออกไป ความสามารถและการศึกษาของเขามีมากมาย จนเขาได้เลื่อนตำแหน่งนี้มา
' คุณสั่งพักราชการผู้หมวดพบรักทำไม?' วิโสถามยิ่งใหญ่ด้วยความสงสัย เพราะเขาได้เห็นข่าวแล้วในทีวีถึงผลงานของพบรัก เธอเก่งและมีความสามารถ ซื่อสัตย์สุจริตต่ออาชีพตำรวจ เธอทำดีเพื่อเป็นแสดงให้เห็นว่าเป็นที่พึ่งแก่ประชาชนกับโดนสั่งพักราชการยาวไม่มีกำหนด ยิ่งใหญ่จ้องมองหน้าวิโสนิ่ง เขาขบกรามแน่น
' หลักฐานและเอกสารที่เธอให้ผมมามันปลอมครับ ท่าน ' ยิ่งใหญ่บอกกับวิโสให้เข้าใจด้วยน้ำเสียงหนักแน่น เพื่อให้วิโสได้เชื่อกับหลักฐานพวกนั้น วิโสถอนหายใจแรงๆ เขาได้ยินข่าวลือว่าโรงพักนี้คนดีอยู่ยาก นั้นคงจะจริงอย่างข่าวลือคงจะเป็นจริงแล้วล่ะ เพราะวันแรกที่มาประจำการที่นี่แทบไม่ต้องเดาว่าคนในโรงพักนี้กลัวใคร
' ขอผมดูหน่อย แล้วการพักราชการชั่วคราวผู้หมวดพบรักคุณทำผิดวินัย คุณสอบสวนหรือสืบต้นสายปลายเหตุจากเธอหรือยัง ?' วิโสถามออกมาเพื่อความเป็นธรรมให้กับพบรัก ถึงแม้เขาจะยังไม่รู้จักกับเธอเป็นการส่วนตัวและไม่รู้จักกันเลย แต่ดูท่าทางแล้วคงโดนด่าและสั่งพักราชการชั่วคราวเลย
" ผมสอบสวนและให้เวลาเธอครับท่าน แต่เธอบอกว่าขอพิจารณาตัวเองด้วยการลาออก แต่ผมให้เธอแค่พักงานราชการชั่วคราวครับท่าน' ยิ่งใหญ่บอกกับวิโสให้เข้าใจ วิโสขบกรามแน่น แววตาดุดันจ้องมองยิ่งใหญ่นิ่ง
' สอบแบบไหนเหรอครับ ใช่ถุงดำ กดหน้าถ่วงน้ำ หรือด่าตะคอกเสียงดังครับ ?" วิโสถามแบบไม่กลัว เป็นตำรวจถึงแม้ว่าผู้ร้ายที่ค้ายาเสพติดจะชั่วขนาดไหน แต่ก็ไม่ควรทำทั้งนั้น เพราะคุณรู้อยู่แล้วว่าพวกเขาเหล่านั้นรับมาจากไหน แต่อาจมีสินบนให้กับเจ้าหน้าที่ในโรงพัก ไอ้ที่จับเพราะว่าแค่หาผลงานเท่านั้น แค่หาวีธีเลื่อนตำแหน่งหน้าที่การงานที่สูงขึ้นแค่นั้น
' เปล่าครับท่าน สามอย่างที่ท่านพูดมามันผิดวินัยพวกผมไม่ทำแน่นอนครับ อาชีพของพวกเราคือเป็นที่พึ่งให้ประชาชนเชื่อใจและมั่นใจ เธอแค่แสดงความรับผิดชอบครับท่าน' ยิ่งใหญ่พูดออกมาเพื่อให้วิโสได้เข้าใจในหน้าที่ของตัวเอง วิโสส่ายหน้าเบาๆ
' แล้วเอกสารพวกนั้นไปไหนแล้วล่ะ แล้วผู้กำกับอ๊อดที่ว่าโดนใส่ร้ายทำไมถึงไม่มาแสดงความบริสุทธิ์ใจให้ประชาชนได้เห็นหลบหายไปไหนแล้ว ?' วิโสถามหาเอกสารของพบรักที่เธอได้ยื่นแก่ยิ่งใหญ่คราวที่แล้ว
' ผมเห็นว่าเป็นเรื่องเฟคหรือเฟคนิว ส่วนผู้กำกับอ๊อดผมให้ไปราชการที่ต่างประเทศครับเดี๋ยวอีกไม่นานก็จะกลับมาแก้ข่าวเกี่ยวกับเขาเองครับท่าน' ยิ่งใหญ่อธิบายของวิโสเข้าใจเพราะยังไงซะวิโสพึ่งมารับตำแหน่งใหม่คงไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับที่นี่หรอก แถมไม่มีพวกอยู่ข้างเดี๋ยวคงขอย้ายหรอก
" เฟคนิว ข่าวปลอม" วิโสพลางคิดเรื่องตอนที่เขาเรียกรองยิ่งใหญ่เข้าพบเป็นการส่วนตัว แต่เรื่องที่ถามออกไปและเรื่องที่ยิ่งใหญ่ตอบช่างน่าสารตัวเองจริงๆต้องมาทนฟังคำโกหกของคนที่ไม่มีความซื่อสัตย์สุจริตเที่ยงธรรมตรงหน้าที่และอาชีพของตัวเอง วิโสส่ายหน้าเบาพลางยกน้ำเปล่าขึ้นมาจิบ
ก๊อกๆๆๆ เสียงเคาะประตูหน้าห้องวีไอพีดังมาจากด้านนอก วิโสยกนาฬิกาขึ้นมาดูพลางยิ้มที่มุมปาก พนักงานเสิร์ฟเปิดประตูเข้ามา พร้อมผู้หญิงร่างเล็กสูงประมาณ 170 ซน. ผิวขาว หน้าตาสวย เดินตามหลังเด็กเสิร์ฟเข้ามา เธอก้มหน้าลงมองพื้นเล็กน้อย
" แขกที่นัดไว้มาแล้วครับท่าน " เสียงเด็กเสิร์ฟบอกกับวิโสเพราะเขาสั่งไว้แล้วก่อนเดินเข้ามา พบรักเงยหน้าขึ้นมามองทันทีเพราะเธออยากจะเห็นหน้าจริงๆว่า ผบ.ตร. คนใหม่หน้าเป็นยังไง พบรักถึงกับอ้าปากค้าง จมูกเล็กแทบหายใจเอาอากาศเข้าปอดไม่ได้ เพราะเธอตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก แถมความหล่อของ ผบ.ตร.คนใหม่ของโรงพัก แถมตอนนี้เขายังยิ้มให้เธออีกด้วย
" สวัสดีค่ะท่าน ผบ.ตร.วิโส" พบรักกล่าวทักทายด้วยความนอบน้อมถ่อมตัว เพราะนี้เป็นครั้งแรกที่เธอได้พบและมีนัดพูดคุยเป็นการส่วนตัวกับคนที่มีตำแหน่งสูงสุด เธอรู้สึกตื่นเต้นไปหมด จนแทบปกปิดอาการไม่มิด วิโสยิ้มให้เล็กน้อย พร้อมหันไปหาเด็กเสิร์ฟเพื่อเป็นสัญญาณให้ออกไป เด็กก้มหน้าเล็กน้อยและเดินออกจากห้องไปพร้อมปิดประตูห้องลง
" นั่งก่อนสิผู้หมวด" วิโสบอกกับพบรักที่ยืนเกร็งๆอยู่ เขามองแล้วรู้สึกตลกเพราะเธอคงกลัว ประหม่า หรือ ความรู้สึกหลากหลายล่ะมั้ง พบรักพยักหน้ารับเล็กน้อยเพื่อเป็นการขอบคุณ พร้อมนั่งลงเก้าอี้ตรงกันข้าม วิโสมองการกระทำของคนตรงหน้าแล้วส่ายหน้าเบาๆ เธอคงจะทำตัวไม่ถูกจริงๆ พบรักเงยหน้าขึ้นมามองวิโสเล็กน้อย เธอต้องอ้าปากหวอเพราะเขามองเธออยู่ ทั้งสองคนสบตากันนิ่ง จนพบรักต้องก้มลงมองบนโต๊ะ และยกมือเล็กเกาท้ายทอยแก้เก้อ วิโสยิ้มชอบใจ
" อะ...แฮม เป็นไงบ้าขายข้าวแกงช่วยแม่ ขายดีไหม?" วิโสถามพบรักออกมาน้ำเสียงนุ่มนวล อ่อนโยน สายตาที่เขาจ้องมองเธอดูนิ่งเฉย พบรักเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งด้วยหน้าแดงอายๆ พร้อมมือเล็กยกมาเกาท้ายทอยอีกครั้ง ในใจตื่นเต้นเหมือนนัดดูตัวครั้งแรกเลย
" ค่ะท่านขายดีค่ะ " พบรักตอบออกมาเบาๆ พร้อมรอยยิ้มอายๆ วิโสจ้องมองคนตรงหน้านิ่งๆ พร้อมถอนหายใจแรงๆ
" ผมคงไม่ได้เรียกคุณมาเพื่อถามเรื่องพวกนี้ คุณรู้ใช่ไหม?" วิโสถามพบรักออกมาเพื่อให้เธอเข้าใจความหมาย พบรักอ้าปากหวอ ตากลมโต หัวใจเต้นแรงโครมคราม ' นั้นไงอีรัก งานเข้ามึงแล้ว แม่ค้าขายข้าวแกงคืออาชีพของมึงแล้ว' เธอพลางคิดในใจ วิโสยิ้มที่มุมปาก
" ค่ะท่าน ท่านมีอะไรจะคุยกับดิฉันเชิญว่ามาได้เลยค่ะ" พบรักสูดหายใจเข้าปอดลึกๆเพื่อช่วยให้ตัวเองผ่อนคลายความกังวลที่อยู่ด้านใน เธอสบตากับวิโสอย่างไม่กลัวเกรงแล้วเพราะไม่มีอะไรต้องกลัวแล้วตอนนี้
" คุณได้เอกสารการทุจริตและข้อมูลต่างๆมาจากใคร แล้วมันจริงแท้ร้อยเปอร์เซ็นต์เเค่ไหน คุณถึงได้เชื่อข้อมูลพวกนั้น " วิโสถามพบรักเพื่อความเเน่ใจ พบรักถอนหายใจออกมาแรงๆ
" พลเมืองดีให้ดิฉันมาค่ะท่าน และพวกเขายังมีอีกนะคะ " พบรักพูดออกมาอย่างลืมตัว เเต่คงไม่ผิดเพราะไหนๆก็จะออกจากราชการแล้ว เธอต้องพูดให้มันหมด วิโสขมวดคิ้วเป็นคำถามทันที
" พวกเขา นี้แสดงว่าคุณรู้จักคนกลุ่มนั้นดีว่าไงเหรอ รู้ว่าเขาจะไม่ใส่ร้ายชุดสีกากีอย่างงั้งเหรอ ?" วิโสถามออกมาอีกรอบเพื่อความแน่ใจ พบรักเงยหน้าขึ้นมาสบตากับวิโสพร้อมส่ายหน้ารัวๆ
" ไม่ๆๆค่ะท่าน พวกเขาอยู่ในพื้นที่ของพวกเขา ซึ่งดิฉันมั่นใจว่าพวกเขาไม่ทำอะไรมากไปกว่านั้นแน่นอนค่ะ " พบรักพูดออกมา วิโสขบกรามแน่นๆพลางถอนหายใจแรงๆ
" คุณลองเล่ามาให้ผมฟังให้ละเอียดซิ" วิโสถอนหายใจแรงๆ นี้ตำรวจอยู่ในคราบผู้ร้ายเหรอ แล้วผู้ต้องสงสัยจะกลายเป็นฮีโร่เหรอ พบรักถอนหายใจแรงๆ พร้อมเริ่มเล่าเรื่องต่างให้วิโสได้รับฟังและเข้าใจเกี่ยวกับข้อมูลต่างๆ วิโสยิ่งได้ยินยิ่งรู้สึกเดือดดาล พอฟังจบเขาถึงกับส่ายหน้าเบาๆ พบรักก้มหน้าลงมองโต๊ะ
" ผมจะให้คุณกลับมาทำงานอาทิตย์หน้า มารายงานตัวกับผมคนเดียว คุณรับคำสั่งจากผมเพียงผู้เดียว ห้ามฟังใคร ตกลงไหม?" วิโสถามพบรักออกมาเพื่อให้เธอเข้าใจ พบรักเงยหน้าขึ้นมามองสบตากับวิโส พลางยิ้มหวานที่ปากเล็กให้ด้วยความดีใจ วิโสจ้องมองแล้วเห็นใบหน้าสวยมีรอยยิ้มแล้ว เขาสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ พลางก้มหน้าไปมองที่นาฬิกาข้อมือ เพื่อบดบังความรู้สึกอะไรบางอย่าง
"ขอบคุณค่ะท่านๆๆ" พบรักดีใจจนลืมตัวขอบคุณหลายต่อหลายครั้ง ใบหน้าสวยที่รอยยิ้มหวานบนใบหน้าตลอดเวลา จนวิโสแทบเก็บทรงไม่อยู่ เพราะเขาพึ่งเคยเห็นตำรวจสวยทั้งหน้าตาและรอยยิ้ม พอทั้งสองพูดคุยธุระกันเสร็จแล้ว พบรักก็ได้ขอตัวกลับไป วิโสมองตามหลังพบรักพลางถอนหายใจแรงๆ หัวใจของเขาเต้นแรงมากๆนี้เขากำลังตื่นเต้นเหรอ ' มีคนบอกกินเด็กอมตะจริงหรือเปล่าน่ะ ' เขาพลางคิดและยิ้มที่มุมปาก
พบรักเดินออกมาที่ห้องอาหารขนาดใหญ่ เธอเดินตรงไปหาแทร็คทันที เพราะเขาพาเธอมาและเขายังนั่งรอที่โต๊ะอาหารอีกด้วย แทร็คเงยหน้าขึ้นมาสบตากับคนตัวเล็กที่เดิมตรงมาใกล้ๆเขา เขายิ้มอ่อนโยนให้เธอทันที พลางลุกขึ้นจากเก้าอี้เพื่อไปเลื่อนเก้าอี้ให้คนตัวเล็ก เสร็จแล้วเขากลับมานั่งเก้าอี้ตรงกันข้ามเธอเหมือนเดิม
" ที่รักหิวหรือยังครับ แทร็คสั่งอาหารไว้รอที่รักแล้วนะครับ " แทร็คถามคนตัวเล็กออกมาด้วยความห่วงใย เพราะเธอเข้าไปในห้องวีไอพีตั้งนานเขากลัวเธอหิว พบรักเงยหน้ามาสบตากับคนตัวโตตรงหน้าพลางยิ้มหวานให้
" หิวแล้วค่ะ ที่รักหิวๆมากเลยค่ะ" พบรักบอกกับคนตัวโตที่จ้องมองเธออยู่ เพื่อรอคำตอบจากปากของเธอ แทร็คยกมือหนาขึ้นมายี้ผมพบรักเบาๆด้วยความเอ็นดู พบรักหน้าแดงอายๆ แทร็คหันหน้าไปหาเด็กเสิร์ฟที่ยืนรอคำสั่งจากเขาอยู่ พร้อมพยักหน้าให้เพื่อเป็นสัญญาณให้เสิร์ฟอาหาร พนักงานก้มหน้าให้อย่างเข้าใจแล้วเดินไปในครัวทันที เพื่อนำอาหารมาเสิร์ฟ
" เดี๋ยวที่รักทานข้าวเสร็จ แทร็คว่าเราไปเดินเล่นห้าง ซื้อของไปฝากพ่อหมอนกับแม่เติมดีกว่าเนอะ ที่รักว่าดีไหม?" แทร็คถามออกมาเพื่อขอความคิดเห็นจากคนตัวเล็กตรงหน้า เขาจะดูแลครอบครัวของเธอให้ดีที่สุดเขาจะไม่ให้ทั้งสามคนลำบากแน่นอน พบรักยิ้มอายๆ
" เปลืองเงินพี่แทร็คเปล่าค่ะ" พบรักบอกกับเขาด้วยความเกรงใจ นี้เขาให้ลูกน้องไปช่วยแม่เติมขายของที่ตลาดด้วยนะ แถมยังจ่ายค่าแรงให้อีกด้วยโดยแม่เติมไม่ต้องจ่ายอะไร แทร็คส่ายหน้ารัวๆพร้อมยิ้มอย่างอ่อนโยนให้ เขาพร้อมเปลี่ยนแปลงเพื่อเธอทุกอย่าง เพื่อผู้หญิงที่ชื่อพบรักคนนี้ ทั้งสองคนก้มหน้าก้มตาทานอาหารตรงหน้า โดยไม่ได้สนใจคนในร้านเลย แทร็คตักอาหารใส่จานพบรักบ้าง พบรักป้อนเขาบ้าง ทั้งสองคนกะหนุงกะหนิงเสียงหัวเราะคิกคักน่ารัก โดยที่มอลตันแอบมองอยู่อีกมุม เเววตาดุดันและอิจฉาแทร็ค แถมวิโสเดินออกมาจากห้องอาหารวีไอพีก็เห็นด้วย วิโสพลางถอนหายใจเบาๆ
" มีแฟนแล้วเหรอเนี่ย เฮ้ยๆ" วิโสพูดออกมาด้วยความเสียดาย ถึงว่าเขาชวนทานข้าวต่อเธอปฏิเสธเขา เพราะเธอมีนัดแล้วนี้เอง วิโสพลางคิดและเดินออกจากร้านอาหารไป
- ผู้เขียน
