เล่ห์รักพรางสิเน่หา

ตอนที่ 6

“บอกดีๆก็ได้ ไม่เห็นต้องว่าเลย ใครกันแน่ที่ชอบโวยวาย”

เพียงขวัญใช้เวลาไม่นานในการแต่งตัวให้เรียบร้อย เสื้อยืดสีหวานถูกใส่ทับไว้

ด้านในผ้าซิ่น หญิงสาวเกล้าผมขึ้น เปิดเผยดวงหน้าหวาน และลำคอระหง ใบหน้าไร้การเติมแต่งสีสัน ประแป้งฝุ่นและทาเพียงลิปสติกมันเท่านั้น

“แล้วข้าวเหนียวล่ะคะ” เหมันต์มองหญิงสาวที่เพิ่งเปิดประตูบ้านออกมา เขามอง

ตาค้างอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเบนสายตาไปมองกระติบข้าวใบเล็กสองใบที่วางคู่กันอยู่บนโต๊ะ

เพียงขวัญมองตามแล้วคลี่ยิ้มหวาน

“กระติบข้าวน่ารักจัง ว่าแต่ใครนึ่งข้าวเหนียวให้คุณคะ”

“มีเมียนอนตื่นสาย ผัวก็ต้องลุกมาทำเอง ก็แค่นั้น” เพียงขวัญก้มหน้ามองเท้าตัวเอง รู้สึกผิดที่ไม่ได้ทำหน้าที่ที่สมควรทำ

ชายหนุ่มหยิบกระติบข้าวทั้งสองใบขึ้น แล้วก้าวขายาวเดินไปข้างบ้าน ใกล้ๆกับ

ที่จอดรถไว้เมื่อคืน จักรยานสีดำถูกจูงออกมา เขาขึ้นประจำที่คนขับ กระติบข้าววางอยู่ที่ตะกร้าหน้ารถ หญิงสาวกะพริบตามองอย่างไม่แน่ใจ ก็คนตัวใหญ่อย่างกับยักษ์ปักหลั่นดูไม่เข้ากันสักนิดกับจักรยาน

“ขึ้นมาสิ ตื่นสายแล้วยังจะมัวโอ้เอ้อยู่ได้” เพียงขวัญยู่ปากใส่แผ่นหลังกว้าง แล้วเดินไปนั่งซ้อนท้าย เหยียดขาสองข้างไปทางซ้าย

“กอดเอวไว้ด้วย เดี๋ยวตก”

“ไม่เป็นไรค่ะ นั่งอย่างนี้ก็ได้ ว้าย!” ปฏิเสธไปยังไม่ทันขาดคำ ร่างบางก็สะดุ้งเกือบตกจักรยาน เพียงขวัญรีบวาดวงแขนกอดเอวสอบไว้แน่น เขาแกล้ง...ทำไมเธอจะไม่รู้ คนอะไรชอบหาเรื่องไปเสียทุกอย่าง

เพียงขวัญตื่นตากับวิวทิวทัศน์รอบกาย สองข้างทางเป็นทุ่งนากว้างจนสุดลูกหูลูกตา รวงข้าวสีเขียวเริ่มเปลี่ยนสี เพราะใกล้ฤดูเก็บเกี่ยว อากาศเย็นบ่งบอกว่ากำลังย่างเข้าสู่หน้าหนาว ตะวันดวงกลมโตอ้อยอิ่งอยู่ตรงเส้นของฟ้า เหมันต์ปั่นจักรยานไปตามทางลาดยาง ถนนเป็นสองเลนก็จริง แต่ก็แคบจนน่าหวั่นใจเวลารถยนต์สวนทางกันจะหลบกันได้หรือเปล่า หญิงสาวหันกลับไปมองบ้านหลังเล็กของเขาที่ห่างออกไปทุกที เพิ่งสังเกตว่ามันอยู่ท่ามกลางทุ่งนารอบด้าน มีโรงเรือนอยู่ถัดออกไป ปลูกอยู่แถวๆหนองน้ำใหญ่ที่อยู่ห่างออกไปจากตัวบ้าน วันนี้เธอคงต้องไปเดินสำรวจดูและเรียนรู้เกี่ยวกับที่นี่ให้เร็วที่สุด เมื่อตัดสินใจมาอยู่กับเขาแล้ว เธอก็ต้องใช้ชีวิตแบบเขาให้ได้ เสียงทุ้มของระฆังไม้ดังสลับกับเสียงระฆังดังกังวานดึงหญิงสาวให้กลับมาสู่โหมดขี้สงสัย มันดังสลับกันในจังหวะช้าๆก่อนจะรัวเร็วแล้วเบาลงจนเงียบ แล้วดังขึ้นมาใหม่ในจังหวะแบบเดิม

“เสียงอะไรคะ ไม่เคยได้ยินเลย”

“เสียงระฆังดังมาจากวัด เป็นสัญญาณว่าพระจะออกบิณฑบาตแล้ว”

“แล้วเราจะไปทันไหมคะ อีกไกลไหม”

“ใกล้จะถึงแล้ว ที่จริงปกติแล้วผมจะไปถึงก่อนที่พระท่านจะตีระฆังนะ วันนี้เสียเวลาต้องปลุกเมีย เลยมาช้ากว่าทุกวัน” เพียงขวัญอยากจะทุบเขาแรงๆเสียจริง ที่บ่นๆว่าเธอตื่นสาย บ่นว่าต้องเสียเวลาปลุกนี่ บ่นเพื่ออะไร ก็ในเมื่อตัวเองก็ได้กำไรไปตั้งเยอะ

จากการปลุกเธอ

“อ้าว! พ่อเหม นึกว่าจะปูเสื่อไว้รอเก้อแล้ว แล้วนั่นพาใครมาด้วยล่ะ” ผู้สูงอายุวัยประมาณเจ็ดสิบหนึ่งในสามคนที่นั่งพับเพียบอยู่บนเสื่อเอ่ยถามอย่างคุ้นเคย

“เมียครับ” เขาตอบสั้นแต่เสียงดังฟังชัด เพียงขวัญยิ้มให้ผู้สูงวัยแล้วประนมมือไหว้

“ไหว้พระเถอะหนู ดีๆ...มีเมียเป็นตัวเป็นตนเสียที จะได้มีคนหุงข้างหุงน้ำให้กิน ไม่ต้องทำเองเหมือนเมื่อก่อน” ผู้ที่ได้รับการแนะนำว่าเป็นเมียยิ้มแหยๆให้กับผู้สูงวัยทั้งสาม หญิงสาวหันไปมองเหมันต์ ชายหนุ่มจูงจักรยานไปพิงไว้ที่รั้วไม้ไผ่ ก่อนจะหยิบกระติบข้าวเหนียวแล้วเดินกลับมาหาเธอ

“นั่งสิคุณ” เหมันต์นั่งลงบนเสื่อที่ปูรออยู่ข้างๆผู้เฒ่าทั้งสาม เพียงขวัญนั่งลงข้างเขา หญิงสาวมองไปรอบกาย สังเกตเห็นว่าสองข้างทางมีบ้านปลูกอยู่สองข้างถนนในระยะไม่ห่างกันเกินไป บ้านส่วนใหญ่จะเป็นบ้านไม้ใต้ถุนโล่ง และมีรั้วที่ทำจากไม้ไผ่ลำยาวตีห่างกัน น่าจะเป็นหมู่บ้านเล็กๆหมู่บ้านหนึ่ง และบ้านของเหมันต์ก็ปลูกห่างออกไปพอสมควร เพราะระยะเวลาที่เขาปั่นจักรยานมาถึงที่นี่ใช้เวลาเกือบสิบนาที

“ข้าวเหนียวน่ะ ไม่ต้องปั้นนะ จกออกมาจากกระติบแล้วก็ใส่บาตรพระเลย แล้วก็ไม่ต้องยืนนะ ที่นี่นั่งใส่บาตร ถ้ายืนเขาถือว่ามันบาป” เพียงขวัญพยักหน้ารับทราบในสิ่งที่เหมันต์กระซิบบอก

ครู่ต่อมาเพียงขวัญก็มองเห็นพระภิกษุและสามเณรหกรูปเดินสำรวมอุ้มบาตรเรียงแถวกันมาจากโค้งถนนของหมู่บ้าน หญิงสาวเพิ่งสังเกตว่าตามหน้าบ้านแต่ละหลังมีผู้คนมารอใส่บาตรกันหลายคน

ด้วยความรู้สึกอิ่มบุญและสุขใจ เพียงแค่ได้ใส่บาตรยามเช้าด้วยข้าวเหนียวนึ่ง

บวกกับความตื่นเต้นที่ได้สัมผัสวิถีชีวิตแบบใหม่ๆของที่นี่ ทำให้ใบหน้าหวานเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มอย่างเป็นสุข คนที่นั่งใส่บาตรอยู่ข้างๆกันลอบมองเลยพลอยรู้สึกดีไปด้วย จนเผลอจ้องมองนิ่ง

“โยมพี่เหม” สามเณรน้อยรูปสุดท้ายเรียกเตือน เมื่อรอนานแล้วข้าวเหนียวในมือ

ใหญ่ก็ไม่ถูกปล่อยลงมาใส่ในบาตรสักที เหมันต์เงยหน้ามองสามเณรแล้วรีบปล่อยข้าวเหนียวในมือใส่บาตร เพียงขวัญหันมองเขาอย่างแปลกใจ จะหาเรื่องว่าอะไรอีกก็ไม่รู้ จ้องอยู่ได้