“ไหนบอกว่าพร้อมแล้ว จะเอายังไงกันแน่” เหมันต์พยายามอย่างยิ่งที่จะปรับน้ำเสียงให้อยู่ในโทนปกติที่สุด ทั้งที่ร่างกายกำลังใกล้จุดพีคอยู่รอมร่อ จุดพีคที่เขาจะไม่สามารถควบคุมความต้องการของร่างกายได้อีกต่อไป
“ขวัญขอเวลาอีกสักวันได้มั้ยคะ” เธออ้อมแอ้มถามเขาออกไป ดวงหน้าแดงนวลก่ำ เธอสะดุ้งขยับสะโพกหนีอะไรๆที่มันน่ากลัวของเขาเป็นระยะ แต่มันก็ยังตามมาทิ่มก้นเธออยู่นั่นแหละ...ฮือๆ เหมันต์แอบอมยิ้มในตอนที่หญิงสาวหลับตา แล้วรีบปั้นเป็นใบหน้า
เคร่งขรึม เมื่อดวงตาคู่สวยลืมขึ้นมามองเขา
“ไม่! ถ้าไม่ใช่คืนนี้ ก็กลับไปซะ” เพียงขวัญหน้าเสีย สบสายตาคมดุด้วยแววตาหวาดหวั่น
“ว่าไง ยอมคืนนี้ หรือกลับบ้าน” คนถูกตะคอกถามอยากจะตะโกนใส่หน้าเขาเหลือเกิน จอมเผด็จการ เอาแต่ใจ หากแต่ที่ทำได้คือพยักหน้ารับน้อยๆด้วยใบหน้าเศร้าๆ
“ยะ...ยอมคืนนี้ก็ได้ค่ะ” พูดจบก็หลับตา รอคอยเพชฌฆาตหน้าหล่อลงทัณฑ์พิศวาสด้วยหัวใจตุ๊มๆต่อมๆ
