“ขวัญ ขวัญอยู่ไหน” เพียงฟ้าเดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากใช้เวลาอีกสามสิบนาทีอยู่ในนั้น หญิงสาวออกมาในสภาพผ้าขนหนูพันกายผืนเดียวและมีผ้าเล็กอีกผืนหนึ่งโพกศีรษะไว้ เมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบรับของเพียงขวัญจึงทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคออย่างไม่พอใจ
“ไปไหนของเขา จะใช้ให้มาเป่าผมให้หน่อย” หญิงสาวเดินไปเคาะประตูห้องนอนปังๆ แต่กลับไม่มีเสียงตอบรับใดๆ ด้วยความเอะใจ เพราะรู้ดีว่าตนเองใช้เวลาในห้องน้ำค่อนข้างนาน เพียงฟ้าจึงรีบวิ่งไปที่ประตู เพื่อจะดูว่ารถยังอยู่หรือเปล่า หากแต่เมื่อเปิดประตูออกไปก็ต้องผงะ เมื่อผู้ชายที่เธอไม่เคยเห็นหน้า หวีผมเรียบแปล้สวมแว่นสายตา มายืนจังก้าอยู่ตรงประตูในท่าเตรียมเคาะพอดี สายตาภายใต้กรอบแว่นนั้นกวาดมองเธอตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า เพียงฟ้าได้สติในตอนที่เขาอ้าปากจะพูดอะไรบางอย่าง หญิงสาวรีบปิดประตูกดล็อกทันที แล้ววิ่งหนีไปนั่งหลบอยู่หลังโซฟา ทั้งตกใจทั้งกลัว เพียงขวัญกับเหมันต์คงจะออ
