“ก็ไม่ต้องมาบอก ไม่ต้องมาสอน ไม่ต้องมายุ่ง ปล่อยแก้วเลยนะ บอกให้ปล่อย” เด็กสาวเริ่มดิ้นรนอีกครั้ง ระดมทุบไปสุดแรงที่บ่าซึ่งตัวเองกัดจนได้แผลอย่างลืมตัว
“โอ๊ย!” บดินทร์ปล่อยมือออกจากร่างเด็กสาว โอดโอยด้วยสีหน้าเหยเกเจ็บเกินจริง ชายหนุ่มกุมบาดแผลที่มีเลือดซึมไว้แน่น
“พี่ดิน! เจ็บมากมั้ย แก้วขอโทษ” แก้วใจตกใจกับอาการของเขา เด็กสาวไร้เดียงสาหรือจะตามทันมารยาของชายหนุ่มผู้ผ่านโลกมามากกว่าเกือบแปดปีได้ บดินทร์ก้มหนาโอดโอยอย่างสมบทบาท ในขณะที่พยายามซ่อนยิ้มอย่างยากเย็น
“เจ็บมาก แผลน่าจะอักเสบ” ชายหนุ่มงัดมารยาชายร้อยเล่มเกวียนออกมาใช้
“ไปหาหมอกันเถอะ เดี๋ยวแก้วปั่นจักรยานเอง พี่ดินนั่งซ้อนท้ายไปนะคะ” เด็กสาวร้อนรนกับอาการบาดเจ็บของคนรัก พยายามฉุดให้เขาลุกขึ้นยืน บดินทร์ยิ้มเจ้าเล่ห์กระตุกแขนของคนที่ลุกขึ้นยืนให้ล้มทับลงมาบนร่างตน แล้วกอดรัดไว้แน่นอีกครั้ง
“พี่ดิน!”
“ครับ” เสียงขานรับรื่นเริ
