“ก็รีบไปจากที่นี่สิ” เพียงฟ้าเหยียดริมฝีปากสะบัดหน้าเดินออกไปทันทีที่พูดจบ เพียงขวัญมองตามด้วยหัวใจที่เต้นแรง ถึงเวลาที่เธอต้องไปจากที่นี่แล้วเหรอ ความสุขความหอมหวานที่เคยได้รับกำลังจะมลายหายไป หรือนี่จะเป็นเพียงความฝัน ความฝันที่ไม่มีวันเป็นจริงสำหรับเธอ
“ที่นี่น่าอยู่จังเลยนะคะ” เพียงฟ้าเดินมานั่งที่โซฟาตัวเดียวกับเหมันต์ ชายหนุ่มปรายตามองอย่างไม่ค่อยพอใจเท่าไร ก่อนจะขยับออกห่างให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
“อืม...ฟ้าขอมาอยู่ที่นี่กับขวัญได้มั้ยคะพี่เหม” หญิงสาวยิ้มหวานออดอ้อน
“ที่นี่มีห้องนอนห้องเดียว” เป็นคำตอบเชิงปฏิเสธ ซึ่งคนที่มีมารยาทย่อมรู้ดีว่ามันหมายถึงเจ้าของบ้านไม่ต้องการให้มาอยู่ด้วย แต่สำหรับเพียงฟ้าแล้วเธอไม่แคร์ว่าใครจะว่าอย่างไร ในเมื่อนั่นไม่ใช่คำปฏิเสธโดยตรง เธอก็ขอตีความเข้าข้างตัวเองว่าเธอสามารถ
อยู่ที่นี่ได้
“ฟ้านอนโซฟาตัวนี้ก็ได้ค่ะ” เหมันต์ขบกรามแน่น ผู้หญิงคนนี้
