ค่ำคืนชวนรัญจวน

แสนเสน่หามายารัตติกาล บทที่2.พิศวาสเร้น

“อิๆ...” เสียงหัวเราะ แหลมปรี๊ดดังก้อง ควันสีขาวพวยพุ่งออกมาจากตุ๊กตาหินตัวนั้น รวมตัวเป็นรูปเป็นร่าง...

พะยอมยืนแสยะยิ้ม ดวงตาของเธอเบิกโต...แววตาโชนแสงและเปล่งแสงแห่งความแค้น เธอถูกคุมขังไว้และวันนี้ได้รับการปลดปล่อยจากไอ้วายร้าย...เมื่อก่อนแสดงอิทธิฤทธิ์ทำได้แค่เพียงภาพเงา เมื่อถูกอาคมร้อยรัดเอาไว้...แต่วันนี้...เธอเป็นอิสระ และออกมาปรากฏตัวได้เองตามใจชอบ...มันคงถึงเวลาท้วงแค้นแล้วสินะ...ไอ้อีคนไหนก็ตามที่ชะตาขาด ก้าวล่วงเข้ามาในอาณาเขตบ้านหลังนี้ มันจะต้องไม่มีลมหายใจกลับไป!!...

พิศวาสเร้น...

ดวงเดือนทอแสงสว่างไสว แสงเย็นตาส่องรอดบานหน้าต่างที่เปิดไว้ พะยอมเอนกายบนตั่ง นางทอดสายตาเหม่อลอยมองฝ่าความมืดมิดไปไกลแสนไกล หัวใจของพะยอมผูกสมัครรักใคร่ผู้ชายเพียงหนึ่งเดียว แต่เขาอ่อนแอจนไม่สามารถปกป้องเธอจากความโหดร้ายได้ เธอต้องจบชีวิตไปพร้อมกับความผิดบาป ถูกตราหน้าว่าร้อยชู้หลายผัว...จนแม้แต่ชายคนรักยังแหนงหน่าย...ต่อไปไม่ว่าจะไอ้ผู้ชายคนไหน เธอจะสูบเลือดสูบเนื้อมันให้สิ้นแรง และตายเพราะรสเสน่หา...ไหนๆ ก็กลายเป็นหญิงกากีแล้วนี่...

มันเป็นคราวเคราะห์ของทรงพล เพราะไอ้จันกับไอ้สม เอาถ้วยเบญจรงค์ไปขายให้เตี่ยที่ร้านรับซื้อของเก่า พร้อมทั้งคุยโอ่ว่ามีของเก่าโบราณแบบนี้อีกเป็นกุรุส...ชายหนุ่มจึงรับอาสาบิดา มาเพื่อค้นหาสมบัติที่ไอ้ขี้ยาสองคนคุยโอ่ มันกำลังสนุกกับยาเสพติดเมื่อเงินที่เตี่ยทรงพลมอบให้เป็นจำนวนเงินไม่ใช่น้อย

ทรงพลกราดไฟฉายพลังสูง แสงสว่างจ้าไปทั่วบริเวณบ้านไม้รกครึ้ม เขามุดรอดรั้วหักๆ ผุๆ เข้าไปด้านในได้สำเร็จ เขากวาดตามองหาทางเข้า มีรอยหญ้าแหวกเป็นทางเพราะไอ้สองคนก่อนหน้าไม่ได้กลบเกลื่อนร่องรอย ชายหนุ่มแหวกพงหญ้าเดินฝ่าความรกครึ้มและมุ่งตรงไปยังบันไดบ้านเรือนไทย แสงจันทร์สาดแสงเป็นทางยาว ส่องตัวบ้านให้สว่างจ้าโดดเด่นแปลกตา เหมือนมีแสงมะรังมะเรือง...เปล่งแสงออกมาจากตัวบ้าน

เพียงแตะปลายเท้าลงบนพื้นไม้กระดาน ทรงพลขนลุกซู่!! สายลมเย็นโชยมาปะทะใบหน้าเต็มๆ จนเขาต้องยกมือขึ้นป้องดวงตา ไม่ให้ฝุ่นผงปลิวเข้ามาในลูกนัยน์ตาดำ ชายหนุ่มหรี่ตามองฝ่าความมืด เขากราดไฟฉายกระบอกโตไปทั่วบริเวณชานบ้านและขมวดคิ้วนิดๆ เมื่อมองเห็นแสงตะเกียงรำไร ทอดแสงออกมาจากห้องๆ หนึ่งไม่ไกลจากที่เขายืนอยู่เท่าไร

“ไอ้หัวขโมยมันจมูกไวขนาดนี้เชียวหรือ? ย่องมาก่อนหน้ากูอีก” ชายหนุ่มสบถงึมงำ เขาล้วงอาวุธคู่กายออกมาจากซอกเอวและจรดปลายเท้าแผ่วเบา ย่องเงียบเพื่อไปดูให้เห็นด้วยตาตัวเองว่าใคร? กันนะที่ชิงมาก่อนเขา มันขนของเก่าๆ ออกไปเท่าใดแล้ว...

แต่...

สิ่งที่ทรงพลเห็น...มันไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคิด กลางห้องโล่งๆ มีเสื่อเก่าๆและตะเกียงน้ำมันที่ให้แสงสว่างสลัวๆ เปลวไฟในตะเกียงสะบัดโบก ทำให้แสงสว่างเดี๋ยวมืดเดี๋ยวสว่างมีมิติซ้อนทับกัน กลางเสื่อเก่าๆ นั้นมีร่างของผู้หญิง!! ผู้หญิงแต่งตัวแปลกๆ เพราะเธอนุ่งห่มด้วยผ้าถุงและผ้าแถบคาดอก หญิงสาวนอนหันแผ่นหลังให้ ผมยาวสลวยตกอยู่บนผืนเสื่อ ทรงพลขมวดคิ้วเขาปิดไฟฉายและทอดมองหล่อนนิ่งๆ แปลก!! ใครกัน มานอนอยู่บนบ้านร้าง

“ผีหรือเปล่าว่ะ” เขารำพึงเสียงแหบ เพ่งมองจริงจังเพื่อเตรียมหาทางหนี ยามวิกาลผู้หญิงที่ไหนจะมาอยู่บนบ้านร้างคนเดียว

“แคกๆ...” เสียงไอคอกแคก และร่างบอบบางก็หยัดกายขึ้นนั่ง มือเธอเอื้อมหยิบขวดน้ำที่ตั่งอยู่ไม่ไกล ก่อนจะยกขึ้นจ่อปากและกระดกก้นขวดให้น้ำไหลเข้าปากและมันหกเปียกผ้าคา-ดอกของหล่อนเป็นเปื้อนใหญ่ๆ

ทรงพลยกมือขยี้ตา แม่เจ้า!! น้ำที่ไหลลงมาเปียกผ้า ทำให้ผืนผ้าเปียกชุ่มนั้นทำให้เขามองเห็นสิ่งที่ไม่คาดคิด ยอดอกตูมเต่งดันผ้าดิบเปียกๆ มันตั้งชันและแข็งเป็นไต ชายหนุ่มกลืนน้ำลายฝืดๆ เขากระแอมไอ ให้สัญญาณ ว่าไม่ใช่เจ้าหล่อนเพียงผู้เดียวที่อยู่บนเรือนหลังนี้

“อะแห้ม!!”

“อุ้ย!!” หญิงสาวสะดุ้งโหยง เธอหมุนตัวกลับมามอง ดวงตากลมโตสะท้องแสงเปลวไฟในตะเกียงเป็นมันวาวและหยาดเยิ้ม เธอยกมือขึ้นปัดผมยาวสลวยที่คลอเคลียหัวไหล่ ให้พ้นไปจากด้านหน้า ทรงพลจึงได้ยลโฉมผู้หญิงแปลกหน้าเต็มตา ทรวงอกแรกผลิใต้ผ้าแถบสีไข่ไก่ ดันผ้าดิบสีตุ่นๆ นั้นและยิ่งผ้าเปียกชื้นทำให้เห็นรูปทรงเด่นชัด...

“เธอเป็นใคร? มาทำอะไรที่นี่หึ?” ชายหนุ่มเอ่ยถามหลังจากควานหาคำพูดตัวเองอยู่นาน เขามัวแต่มองความเย้ายวนตรงหน้าด้วยความแปลกใจ เธอสวยจนตกตะลึง!! ใบหน้าคมขำ ดวงตาดำขลับมีประกายแปลกๆ ผมยาวสยายคลอเคลียไหล่ และเนินทรวงอวบอิ่มใต้ผ้าแถบสีทึมๆ ผ้านุ่งปิดทับปลีน่องเรียวและเธอมองดูยวนตาชวนให้ลุ่มหลง

“พะยอมหลงทางมาค่ะ...ไม่รู้จะไปทางไหน? พะยอมจำอะไรไม่ได้เลยๆ มาอาศัยนอนบนบ้านหลังนี้” เสียงเย็นยะเยือกตอบกลับ เธอชะม้อยตาให้เขา และเสก้มหน้านิ่งๆ

เธอคงเกิดอุบัติเหตุและทำให้ความจำเสื่อมชั่วคราว...

ทรงพลทรุดตัวลงนั่ง เขาเริ่มสำรวจหญิงสาวอีกครั้ง มันเหมือนมีแรงดึงดูดดึงเขา ให้เข้าใกล้เจ้าหล่อน มือแข็งแรงเอื้อมจับแขนเรียว...เขาเกือบสะดุ้ง!! เมื่อมันเหมือนกับจับก้อนน้ำแข็งเย็นเฉียบ แต่พอวางมือไปอีกสักครู่มันก็กลับเป็นปรกติ เขาคงคิดมากไปเอง... และเธอก็ไม่ได้ปัดป้อง มือแข็งแรงจึงลูบไล้แผ่วๆ พรางขยับตัวเข้าใกล้อีกหน่อย

“น่าสงสารจัง...เธอคงกลัว?” เสียงแหบปร่าพูดปลอบใจ และร่างสูงใหญ่ของทรงพลกระเทิบเข้าใกล้อีกนิด...

“ค่ะ...พะยอมกลัวมาก พะยอมไม่รู้อะไรเลย” ทรงพลรู้สึกถึงความกลัวของหล่อน ผิวเนื้อของหญิงสาวสั่นระริกเขาจึงฉวยโอกาสดึงร่างอวบอัดเข้ามากอด มือแข็งแรงกดแผ่นหลังบอบบางแนบแผงอกอุ่น ทรงพลค่อยๆ ประคองร่างอวบอิ่มเอนกายลงบนเสื่อเก่าและเธอก็โอนอ่อนด้วยดี เขาค่อยๆ ล้มตัวลงทาบทับมือเริ่มไล่ปลดผืนผ้าที่คาดอกอิ่มเอาไว้

เพียงผ้าสีไข่ไก่ทึมๆ ของหญิงสาวหลุดออกจากเนินอกช้าๆ ทรงพลนิ่งขึ้ง...ใจเต้นตึกตัก... สมองหยุดสั่งการเมื่อความสวยสดตรงหน้าช่างน่าตื่นตาตื่นใจ เต่งเต้าอวบอิ่มดีดผึ่งออกมา จากแสงไฟจากตะเกียงน้ำมันเพิ่มความเย้ายวนทำให้ทรงพลชื่นชมความเต่งตึงตรงหน้าอย่างลุ่มหลง ...เอ๊ะ ...

มันมีอะไรแปลกๆ ชายหนุ่มรีบเงยหน้าขึ้นไปก็พบกับดวงตากลมโตที่กำลังมองมาด้วยแววตาหยาดเยิ้ม เขารีบสลัดความคิดที่เกิดขึ้นมาปุปปัป…มันอาจเป็นเพราะเขาตาฝาดจากแสงที่มันไม่เพียงพอ ชั่วแวบหนึ่ง!! เขาว่าเขาเห็นผิวยับย่น ไม่เนียนลออเหมือนตอนนี้ ในหัวเหมือนโดนค้อนทุบ!! เขารีบกระพริบเปลือกตาถี่ๆ และทุกอย่างก็คืนสู่สภาพเดิม ความอวบอิ่มตรงหน้าชวนให้กระโจนใส่มากกว่าถอยหลังหนี ปลายยอดอกเด้งดึ๋ง!! ทรวงอกอวบอิ่มครัดเคร่งชวนให้ฟอนเฟ้น จะรอช้าอยู่ทำไม...จัดไปตามความปรารถนาเลยสิ!!

มือเรียวบางยกปิดเนินถันที่ตั้งท้าทายสายตาเอาไว้…ใบหน้าหวานแดงซ่าน ผิวแก้มแดงก่ำ ทรงพลคลี่ยิ้มอ่อนๆ เขาก้มลงจุมพิตปลายนิ้วเรียวและปัดมือเรียวบางออกไปจนพ้น

“อย่าจ้องแบบนี้ซิคะ พะยอมอาย....” เสียงสั่นพร่าพูดออกมาเบาๆ เหมือนเสียงกระซิบ

ทรงพลแนบใบหน้ากับความนุ่มหยุ่น...เขาเคลื่อนมือแข็งแรงตามปลีน่องเรียวและฉกวูบฝ่ามือร้อนผ่าวจับเนินเนื้ออวบอิ่มนูนเด่นเขาเคล้นคลึงช้าๆ จนคนใต้ร่างครางเสียงผะแผ่ว...เรือนกายอวบอิ่มบิดส่าย แอ่นเนินทรวงอวบอัดให้ชายหนุ่มฟ้อนเฟ้นมากยิ่งขึ้น

“ร้อน!! พะยอมร้อนไปทั้งตัวเลยคะ คุณขา ช่วยพะยอมด้วย...” เสียงวอนขอระโหยเหมือนเจ้าตัวกำลังจะขาดใจ ทรงพลกระตุกยิ้ม เขากระดกปลายลิ้นไล้เลียยอดอกเต่งตึงถี่ๆ มือใหญ่ขยุ้มขยำเนินนางอวบอัดหนักๆ และเร่งปัดชายผ้าแหวกออก ล้วงมือเข้าไปด้านใน ขยำความโหนกนูนหนักมือขึ้น