ใหญ่มองดูนาฬิกาที่ข้อมือเมื่อเดินเข้ามาในบ้าน ตอนนี้แม่ของเขาคงหลับแล้ว ก็ตอนนี้สี่ทุ่มกว่าแล้ว เขาจึงเดินขึ้นไปยังห้องนอนของตัวเอง ข้าวเย็นวันนี้แม่ให้คนที่บ้านเอาไปส่งให้ที่คลินิกตั้งแต่โทรมาบอกท่านแล้วว่าจะกลับดึก เขาเหนื่อยล้าพอปิดประตูห้องนอนก็ถอดชุดทำงานเหม็นเหงื่อทิ้งทันที เดินตัวเปลือยไปหยิบผ้าเช็ดตัว แต่แล้วสายตาก็มองไปยังหน้าต่างที่เปิดทิ้งไว้ มองไปยังบ้านหลังข้างๆ ที่มีห้องห้องหนึ่งเปิดไฟอยู่
“คงยังไม่นอนสินะ” พึมพำกับตัวเองแล้วพันผ้าเช็ดตัวหลวมๆ กับเอวสอบเดินไปเกาะขอบหน้าต่างมองไปห้องที่ไฟสว่างโดยที่ไม่ลืมหยิบเอาโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงที่ถอดทิ้งก่อนหน้ามาต่อสายหาเจ้าของห้องไฟสว่าง
ตื๊ด! ตื๊ด! ตื๊ด!
รอสายไม่นานปลายสายก็กดรับ
“เหนื่อยจัง” พอปลายสายรับเขาก็อ้อนคนในสายเสียงอ่อนเพลียทันที
“เหนื่อยก็พักสิคะพี่หมอใหญ่” วารีดาตอบกลับมา หล่อนไม่เจอหน้าเขา หลบหน้าเขาตั้งแต่วันนั้น
