ไม่อยากจะมาทำงานแต่ก็ต้องมา ก็แอบรักไปเฝ้าที่ร้านทั้งวันจนแม่ของเธอบอกให้กลับมาทำงาน ม่านหมอกยืนมองคนที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสาร ทั้งๆ ที่เรียกเธอเข้ามาหา แต่ก็ไม่ยอมพูดคุยด้วยสักคำ ไม่รู้ว่าคนตัวโตต้องการอะไรจากหล่อนอีก ทั้งๆ ที่เรียกตัวเธอมาเอง
“ถ้าพี่รักไม่มีอะไรจะใช้หมอก หมอกขอตัวนะคะ” พูดจบก็หมุนตัวจะเดินจากไป แต่ยังไม่ทันได้ก้าวเท้าเดินก็ต้องหยุดชะงัก
“เดี๋ยวสิ เบื่อเหรอ อึดอัดเหรอ” เขาถามพร้อมกับลุกขึ้นเดินมาหยุดตรงหน้าคนตัวเล็ก มองยังไงก็ครูระเบียบดีๆ นี่เอง แล้วทำไมเขาต้องใจเต้นแรงกับยัยเฉิ่มนี่ก็ไม่รู้ แว่นตาหนาๆ ของม่านหมอกมองดูแล้วมันช่างน่ารักเหลือเกิน
“ไม่ค่ะ” เธอปฏิเสธพร้อมก้าวถอยหลัง เมื่อคนตรงหน้าก้าวเดินมาประชิดตัว
“ไม่แล้วทำไมต้องถอยหนี”
ว้าย!
มือเล็กคว้าไหล่หนาทันทีเมื่อถูกตวัดรวบเอวเล็กดึงรั้งเข้าไปปะทะแผงอกของเขาอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว
“ปะ...ปล่อยหมอกนะคะพี่
