ตอนที่9
1540 คำ
8
"น่ารักดี ฉันชอบ"
ทันทีที่เขาพูดจบหน้าของฉันก็รู้สึกร้อนรุ่มขึ้นมาทันที ให้เดาตอนนี้มันคงแดงเป็นมะเขือเทศใกล้เน่าแล้ว (แบบว่าสุกมากๆ)
"เอ่อ แฮร่ๆ พี่ประชดหรือเปล่า" ฉันยิ้มเขินๆ แล้วก้มน่ามองพื้น น้องมดจ๋าขอพี่มองหน่อย
"อืม ประชด"
....
สมองของฉันหยุดสั่งการไปเกือบสิบวิ เขาจะเอายังไงกับฉันกันแน่! เย็นชาไม่พอ เริ่มปากร้ายแล้วด้วย
"ค่ะ ฉันไม่โกรธ" พูดไปอย่างนั้นแต่ในใจกำลังขุ่นเคืองไม่น้อย มาทำให้ฉันเขินแล้วพังลงแบบนี้ได้ยังไง
หน้าฉันเปลี่ยนสีไม่ทันแล้วนะ!
"เธองอน" อยู่ดีๆ เขาก็พูดขึ้นมาแล้วยิ้มมุมปากมองหน้าฉันนิ่ง
"บ้าน่า ฉันจะงอนทำไมคะ ก็หน้าสดฉันมันแย่จริงๆ นี่นา" ฉันยืนนิ่งทำตัวไม่ถูกอยู่ปลายเตียงในขณะที่เขานั่งพิงเตียงมองฉันอยู่
"แค่พูดเล่น ฉันชอบ...จริงๆ " พูดจบเขาก็เอนตัวลงนอนกับหมอน
"..." ฉันมองดูเขาไม่กล้าขยับตัวไปไหน ก่อนเลื่อนสายตาไปมองที่ว่างข้างๆ เขาที่ฉันคิดว่ามันไม่เหมาะเลยที่จะไปนอนตรงนั้น
แค่คำพูดของเขาตอนนี้ก็ทำให้หัวจิตหัวใจมันไม่ปกติแล้วขืนไปนอนข้างกันอีกมีหวังไม่รอดแน่
ถ้าเขาไม่ทำอะไรฉัน ฉันอาจจะทำอะไรเขาแทน
เขาเป็นถึงคนที่ทุกคนอยากเข้าหาเลยนะ แล้วฉันจะห้ามใจได้ยังไง
"ฉันขอนอนตรง..."
แปะ แปะ แปะ
ไม่ใช่อาแปะที่ไหนมาขายน้ำแถวนี้ แต่เป็นเสียงฝ่ามือหนากำลังตบลงบนเตียง เป็นเชิงว่าให้ฉันขึ้นไปนอนข้างๆ เขา
"ขึ้นมานอน ฉันจะปิดไฟ" พูดจบเขาก็เอื้อมมือไปหยิบรีโมทสีขาวบนหัวเตียงมาไว้ในมือเป็นรีโมทปิดไฟอย่างที่บอก เพราะห้องฉันก็มี
"..." ฉันยังคงยืนนิ่ง ขนาดว่ายังไม่ไปนอนหัวใจยังเต้นแรงขนาดนี้
"จะยืนคิดอีกนานมั้ย"
"เอ่อ ค่ะ" ฉันขยับไปตรงที่ว่างแล้วนอนหันหลังให้เขา ซักพักไฟในห้องก็ค่อยๆ ดับลง ความเงียบเข้ามาคลุม จนได้ยินเสียงหัวใจตัวเองที่เต้นแรง
"ขยับมา" เขาพูดขึ้นเสียงเรียบภายใต้ความมืด
"คะ? "
"อยากตกเตียงหรือไง" คราวนี้น้ำเสียงของเริ่มหงุดหงิดกว่าเดิม เพราะฉันขยับมานอนชิดขอบเตียงแบบชิดมาก
ใครมันจะไปกล้านอนใกล้เขา ถ้าไม่นับวันนั้นที่ฉันไม่มีสติ
"แฮร่ๆ ฉันไม่เป็นอะระ...อ๊ะ"
"วันนั้นเธอกอดฉัน วันนี้ฉันต้องเอาคืน" พูดจบก็โอบเอวของฉันจากด้านหลังแล้วดึงเข้าไปหาจนแผ่นหลังของฉันแนบชิดติดกับแผงอกของเขา
ใกล้เกินปายย ใกล้จนใจฉันสั่น ใกล้จนฉันนั้นหวั่นไหว ~
กริ๊ดดดด ใครก็ได้บอกทีว่าฉันจะรอดในคืนนี้ ร่างกายกำลังปั่นป่วนไปหมด จนต้องหลับตาปี๋เพราะความตื่นตระหนก
นี่เหรอคนที่ดูเย็นชา คนที่ไม่พูดไม่จา แต่การกระทำช่าง...
"เอ่อ แฮร่ๆ แต่วันนั้นฉันเมา" ฉันเลื่อนมือไปจับมือของเขาไว้ ความคิดหนึ่งคืออยากจะดึงมือนั้นออกเพราะกลัวว่าเขาจะทำอะไรไปมากกว่านี้
แต่อีกใจกลับรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
"กลัวสินะ"
"คือว่า..." ฉันอยากตอบไปว่า กลัว! แต่ก็กลัวว่าเขาได้ยินแบบนั้นแล้วจะรู้สึกไม่ดี
นี่ฉันแคร์ความรู้สึกเขาขนาดนั้นเลยเหรอ และก็กลัวเหลือเกินว่าการชอบใครซักคนแบบที่ไม่ใช่ชอบเล่นๆ เหมือนทุกวันที่ผ่านมา มันจะกลายเป็นเรื่องที่ทำให้ฉันเจ็บปวด
"ฉันบอกไปแล้วว่าไม่ทำอะไร ไม่ต้องกลัวหรอก"
"ค่ะ" แล้วฉันก็เปลี่ยนใจเพราะคำพูดของเขา มือที่อยากจะดึงออก ตอนนี้กลายเป็นว่ากุมมือของเขาไว้แน่น
พรุ่งนี้เขาจะพูดกับฉันแบบนี้หรือเปล่านะ หรือกลับไปเป็นคนไม่พูดมากเหมือนเดิม
เช้าวันต่อมา
ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา เมื่อคืนหลับสบายและอุ่นดี เขากอดฉันไว้ทั้งคืน ตื่นมาแขนก็ยังพาดไว้ที่เอวเหมือนกอดไว้อย่างหลวมๆ ส่วนอีกข้างพาดไว้ให้ฉันหนุน โอ้พระเจ้า ไม่คิดเลยว่าจะใจง่ายมานอนกับผู้ชายแบบนี้
แต่ก็ฟินดีนี่นา...
แขนของฉันที่ไม่รักดีก็พาดไว้ที่เอวของเขาเช่นกัน ตอนนี้ความมึนเมาได้หายไปแล้ว เริ่มรักนวลสงวนตัวขึ้นมาหน่อยๆ เลยขยับแขนตัวเองออกจากลำตัวของเขา พยายามจะไม่ให้เขาตื่นขึ้นมา
ยิ่งมองหน้าใกล้ๆ ก็ยิ่งกลัวหัวใจตัวเองจะถลำลึกเข้าไปเรื่อยๆ
"วันนี้วันเสาร์" อยู่ดีๆ คนที่นอนหลับตาพริ้มก็พูดขึ้นมา ทำให้ฉันที่พยายามจะหลบหนีออกจากอ้อมกอดของเขาต้องเบิกตากว้างแล้วเปลี่ยนเป็นขมวดคิ้วอย่างสงสัย
"ค่ะ วันเสาร์"
"อืม นอนต่อ" พูดแค่นั้นก็กระชับอ้อมแขนแข็งแรงนั่นแน่นขึ้นจนหน้าของฉันซุกกับอกของอย่างแนบชิด
นี่ยังไม่หายเมาเหรอหรือว่าละเมอ...
"ตะ แต่ว่า..."
"หรืออยากไปแล้ว" เขาถามขึ้นอีกครั้งแล้วคลายอ้อมกอดนั้นออก จนฉันต้องเงยหน้าขึ้นไปมอง
เขาลืมตาขึ้นมามองสบตาของฉันนิ่ง จนเป็นฉันเองที่ต้องหลบตาไปมองที่ไหล่กว้างของเขาแทน
"เปล่าค่ะ" ฉันตอบไปสั้นๆ ด้วยหัวใจที่เต้นแรง
ไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไรจากฉันกันแน่
"งั้นก็นอนต่อ" พอพูดจบเขาก็กอดฉันแน่นแล้วหลับตาลง แต่ตอนนี้ฉันหลับไม่ลงแล้วเพราะคิดมากกับการกระทำของเขา
"แต่ว่ามีนไม่ง่วงแล้ว" ฉันตัดสินใจพูดออกไปแล้วรอฟังคำตอบรับจากคนตัวสุง
"..."
"ถ้ามีใครมาเห็นแบบวันนั้นจะเอาไปพูดไม่ดี" เขาเอาแต่เงียบและไม่ยอมขยับฉันเลยต้องพูดมันเรื่อยๆ
"..."
"เพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกัน"
ฉันกลืนน้ำลายลงคอแล้วพูดคำนั้นออกไป งืออ เขาจะคิดว่าฉันเรียกร้องหรือเปล่า
"อืม" พูดแค่นั้นแล้วเขาก็ยอมปล่อยแขนออกจากตัวฉัน
ทำไมรู้สึกแปลกๆ แบบนี้นะ หรือฉันผิดหวังกับคำพูดและการกระทำของเขา
ไม่หรอกฉันก็แค่ชอบเขาเอง จะต้องการอะไรมากกว่านี้ล่ะ
"งั้นมีนขอตัวก่อนนะ" พูดจบฉันก็ยันตัวลุกขึ้นแต่ไม่ทันจะได้นั่งเลยด้วยซ้ำเขาก็ดึงฉันเข้าไปหาอีกจนกลายเป็นว่าตอนนี้ฉันกลับไปอยู่ในอ้อมแขนของเขาอีกรอบ
และระดับใบหน้าของเราช่างเอื้ออำนวยเหลือเกิน เพราะตอนนี้มันห่างกันไม่ถึงคืบ แน่นอนว่าในห้องนอนที่สลัวๆ ห้องที่ถูกปิดให้แสงสาดส่องมันจะทำให้เกิดแรงดึงดูดระหว่างเพศตรงข้ามขนาดไหน
คนตรงหน้าเลื่อนใบหน้าที่อยู่ห่างจากฉันเพียงน้อยนิดเข้ามา และประกบริมฝีปากร้อนนั้นบดขยี้ริมฝีปากฉันทันที แล้วฉันจะขัดขืนได้เหรอ ในเมื่อก่อนหน้านี้ฉันติดใจความหวานละมุนนั้นแล้ว
ริมฝีปากหยักขยับเคลื่อนไหวจากเชื่อช้าและเนิบนาบ เพิ่มเป็นดูดดื่มเร่าร้อนในเวลาต่อมาเหมือนจะห้ามตัวเองไม่ได้ ลิ้นหนาแทรกเข้ามาเกี่ยวกระหวัดเอาลิ้นเล็กของฉันไปครอบครอง ครั้งนี้ฉันตอบรับสัมผัสและการเคลื่อนไหวของเขาได้ดีขึ้น
ความหอมหวานนั้นมึนเมาฉันให้ลืมตัวไปโอบรอบคอของเขาไว้แน่นและเผลอครางออกมาในลำคอเบาๆ เป็นระรอก
"อึ อื้อ..."
เราจูบกันอยู่เนินนาน และถ้าเผลอใจไปมากกว่านี้มันคงแย่แน่ๆ แต่จะทำยังไงดี ฉันปฏิเสธเขาไม่ได้เลย ร่างกายสั่นเทาเพราะมือหนาที่ปัดป่ายไปทั่วเหมือนฉันกลัว
สุดท้ายเขาก็เป็นฝ่ายหยุดมัน...
"เราไม่ได้เป็นอะไรกัน" พี่แบทเทิลพูดขึ้นเสียงเรียบและหน้านิ่ง แต่แววตาของเขาแฝงอะไรบางอย่างเอาไว้
พูดแบบนี้หลังจากที่เขาจูบกันเหมือนจะกลืนกินงั้นเหรอ ใจร้ายจัง
"ค่ะ ถ้างั้นฉันก็ไม่ควรมาทำอะไรแบบนี้" ด้วยความน้อยใจหรืออะไรซักอย่างทำให้รู้สึกร้อนตรงขอบตา และอยากจะหนีไปจากตรงนี้ให้ได้ ในเวลานี้
"แต่ฉันจองเธอแล้ว..."
--------
Secret L. : ความร้ายของพี่มันค่อยๆ กัดกินใจของฉัน กริ๊ดดด
ขอร้องอ้อนวอนให้นักอ่านเม้นให้ไรท์ด้วยน้า คนเม้นเยอะไรท์ก็จะมาบ่อย เม้นน้อยไรท์ก็จะรอคอยเม้นอย่างใจลอย 5555
เอาพี่แบทมาล่อ
แบทเทิล : ไหนขอดูหน้าสดพวกเธอหน่อย
- ผู้เขียน
