ตอนที่7
1409 คำ
6
วันนี้เป็นวันเกิดของฉัน เรามาฉลองกันที่ร้าน LGH ร้านชื่อดังของย่านนี้ ลูกค้าส่วนใหญ่เป็นเด็กในมหาลัยที่ฉันเรียนอยู่นี่แหละ
"มึงดูนั่น" ยัยฟ่างสะกิดแขนฉันเบาๆ แล้วพยักเพยิดหน้าไปทางโต๊ะด้านข้างที่ห่างออกไป ก่อนที่สายตาของฉันจะประทะเข้ากับสายตาของผู้ชายคนหนึ่งที่ทำให้หัวใจต้องเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ
พี่แบทเทิล!
คิดแบบเข้าข้างตัวเองเลยคือเขากำลังมองมาทางฉันอย่างไม่ละสายตา ใบหน้ายังคงไม่แสดงอารมณ์ใดๆ
แล้วเพื่อนของเขาที่หันมาทางฉันก็โบกมือทักทายอย่างยิ้มแย้ม ฉันเลยก้มหัวเป็นการทักทายแล้วยิ้มใส่พวกพี่ๆ ไป
"กูว่าเขาสนใจมึงเหมือนกัน" ฟ่างพูดขึ้นแล้วหัวเราคิกคัก
แล้วฉันก็ต้องเป็นฝ่ายหันหน้าหนีสายตานั้นเอง เขาอาจจะเมาแล้วมั้งถึงได้จ้องขนาดนี้ ไม่อยากคิดอะไรไปมากกว่านั้นเลย
ไม่นานนักพี่ทอร์ก็เป็นคนเดินเข้ามาหาพวกเราที่โต๊ะ ซึ่งมีพวกผู้หญิงอยู่ประมาณสี่ห้าคน เป็นเพื่อนในสาขาของเราทั้งหมด
"สุขสันต์วันเกิดนะครับมินนี่" พี่ทอร์พูดแล้วหย่อนสะโพกลงนั่งข้างฉัน
"อ่อ ค่ะ ขอบคุณค่ะพี่" ฉันตอบแล้วยิ้มกว้างให้เขา ถ้าไม่ติดลุคเจ้าชู้เขาก็เป็นคนที่น่าสนใจคนหนึ่งเลย
"นั่งสามคนคงเหงา มานั่งกับพวกเราได้นะคะ" เพื่อนคนหนึ่งเอ่ยแซวแล้วเหมือนจะเข้าทางพี่ทอร์พอดีเลยเพราะท่าทางก็เจ้าชู้ไม่เบาอยู่แล้ว พี่แกยิ้มอย่างดีใจแล้วถามฉัน
"ได้เหรอ เจ้าของงานยอมมั้ย" ฉันหันไปมองที่โต๊ะของพี่ๆ เขาอีกรอบก็เห็นสายตาของพี่แบทยังมองมาแต่พอฉันหันไปมองเขาก็ค่อยๆ หันไปทางอื่น
"ได้สิคะ มานั่งด้วยกันสิ" เอาจริงๆ ก็อยากให้เขามานั่นแหละ
ปลุกความแรดในตัวคุณ!
แล้วพี่ทอร์ก็กวักมือเรียกสองคนนั้น พี่เควินยอมเดินมาแล้วนั่งลงข้างยัยฟ่าง แต่อีกคนยังคงนั่งนิ่ง เบนสายตาไปทางอื่นแบบไม่สนใจ
อะไรของเขาไม่อยากมาหรือเปล่า เดาใจไม่ถูกเลยแฮ่ะ
"มินนี่ ไปเอาตัวมันมาหน่อยสิ" พี่เควินกระซิบบอก เพราะอีกคนไม่ยอมลุกมานั่งด้วย
"แต่พี่แบทอาจจะไม่อยากมา..."
"ไปเถอะน่ายัยมีน" ยัยฟ่างพูดแล้วดันตัวฉันลุกขึ้น เลยต้องยอมเดินออกไปโต๊ะที่อีกคนนั่งอยู่
ฉันเดินไปนั่งข้างๆ เขาแล้วเอ่ยปากชวน แต่หัวใจมันเต้นแรงมากจนทำให้พูดติดๆ ขัดๆ
"เอ่อ คือ ไปนั่งด้วยกันสิคะพี่แบท" มือของฉันกำกันไว้แน่นเพราะรู้สึกไม่มั่นใจ
"ไม่ชอบคนเยอะ" เขาพูดแล้วหันมามองหน้าฉัน
"อ่อ ค่ะ" เขาคงอยากจะนั่งคนเดีียวมากกว่าล่ะมั้ง ดูจากนิสัยเงียบๆ นั่นแล้ว
"..."
"งั้นฉันไปก่อนนะ" พูดจบก็ยันตัวลุกขึ้นแต่กลับถูกมือหนาดึงให้นั่งลงจนเซไปหาเขาด้วยความตกใจ
อาห์ ตัวหอมจัง~ (ยัยโรคจิต)
"อย่าเพิ่งไป"
"ห๊ะ อะ อ๋อ ค่ะ จะให้นั่งเป็นเพื่อนใช่มั้ย"
"..." เขาไม่ได้ตอบอะไรแต่ดันแก้วอีกแก้วมาให้ฉัน
"นั่งตรงนี้แล้วฉันจะไม่เป็นอะไรใช่มั้ย" ฉันพูดแล้วหันซ้ายหันขวา กลัวว่าจะมีแฟนคลับเขามาทุบหัวเอา
"กลัวอะไร" เขาเอียงคอถามอย่างสงสัย หรือแกล้งสงสัยก็ไม่รู้นะ แต่ที่แน่ๆ มือของเขายังจับข้อมือฉันไว้หลวมๆ
ใจเต้นแรงจนจะทะลุออกมานอกอกฉันแล้ว ยิ่งมองใกล้ๆ ยิ่งอยากมองนานๆ แต่ทำได้แค่หลบตา เพราะฉันอายนี่นา
"ก็กลัวว่าจะมีพวกแฟนคลับพี่มาเห็นเข้า" ฉันหันไปบอกเขาแล้วยิ้มแห้งๆ
"ถ้าเธอกลัวก็ลุกไปนั่งที่ของเธอไป" พูดจบก็ปล่อยมือของฉันออก แล้วเขาก็สนใจแก้วของตัวเองต่อ
เขาคงจะเมาแล้วแหละฉันว่า ถึงได้พูดแบบนี้ เหมือนจะโกรธที่ฉันพูดแบบนั้นด้วนด้วย
"ฉะ...ฉันจะนั่งตรงนี้ค่ะ จะนั่งด้วย" พูดจบก็ยิ้มบางๆ ให้เขา แล้วยกแก้วขึ้นมาขอชน
เขามองมานิ่งๆ แล้วยิ้มมุมปากแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน แต่เล่นเอาหัวใจฉันกระตุกวาบทันที ใบหน้าที่หล่อเหลานั่นของเขากำลังมีรอยยิ้มงั้นเหรอ
"วันนั้นที่เธอไปนอนห้องฉัน..." เขาพูดแค่นั้นแล้วหยุด จนฉันต้องเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย
"คะ"
"ฉันเรียกเธอแล้วแต่เธอไม่ยอมตื่น" อ่อ ที่แท้เขาคงกลัวฉันจะเข้าใจผิดล่ะมั้ง
"แฮร่ๆ โทษทีนะ ฉันเป็นพวกหลับลึกไปหน่อย ยิ่งนอนเมาด้วย"
"แล้วก็..."
"..." บอกเลยแต่ละครั้งที่เขาพยายามจะพูด มันสร้างความตื่นเต้นให้ฉันจนรู้สึกเหมือนเลือดฉูบฉีดทั่วร่างกาย
"ตัวเธอหอมดีตอนกอดฉัน" เขาพูดแล้วยิ้มมุมปากอย่างกวนๆ
เมื่อกี้เขาว่าไงนะ!
"เออ คือ ฉันเมามากเลยไม่รู้ตัว คือฉัน..."
กริ๊ดดด ฉันจะบ้าตายเพราะเขาแล้วนะ
"ฉันไม่ได้ว่าอะไรเธอ"
"อ่อ ค่ะ ขอโทษนะคะวันนั้นเมามากจริงๆ " ฉันเกาหัวตัวเองอย่างเขินๆ
"จะขอโทษอีกกี่ครั้ง" เหมือนเขาจะรำคาญที่ฉันขอโทษบ่อยๆ แล้วมั้ง
"ขนมอร่อยมั้ยคะ" ฉันเปลี่ยนเรื่องทันทีเพราะกลัวเขาจะรำคาญ
"อืม อร่อยดี แต่ฉันอยากกินอย่างอื่นมากกว่า" พูดจบเขาก็หันหน้ามามองฉัน สายตาของเขาแปลกๆ จนฉันไม่กล้ามองสบตาด้วย
"อะไรเหรอ ไว้มีนจะซื้อไปฝาก" ยิ้มเขินๆ แล้วจิบเหล้าอีกที จนรู้สึกมันจะหมดแก้วแล้ว เริ่มจะเมาแล้วด้วย
"เธอไง" พูดจบเขาก็เลื่อนหน้าเข้ามาใกล้
"..." บอกเลยว่าพูดไม่ออก บอกไม่ถูก ไม่เคยตื่นเต้นแบบนี้มาก่อน
"กลัวฉันเหรอ"
"ปะ เปล่าค่ะ" ฉันหันไปมองหน้าเขาด้วยใจสู้ สบตาที่กำลังจะสะกดใจของฉันเอาไว้
"แล้วเธอคิดยังไงกับฉัน" มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย ทำไมต้องมาถามกันแบบนี้
"คือฉัน..."
"ถ้าไม่ได้คิดอะไรก็ไม่ต้องตอบหรอก" ทำไมวันนี้เขาต้องพูดมากด้วย ช่วยทำให้เขากลับไปเป็นเหมือนเดิมที่
"ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ! "
"แล้วยังไง"
"คือมีน...ชอบพี่" กริ๊ดดดด ฉันพูดไปแล้ว พูดไปแล้วค่า
และรอยยิ้มก็ผุดขึ้นมาบนใบหน้าของเขาในแบบที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน ถึงแม้ว่ามันจะเป็นรอยยิ้มเล็กๆ แต่กลับสร้างความหวั่นไหวให้หัวใจฉันมากมาย
มากจนย้ำคำว่าชอบนั้นให้ชัดเจนขึ้น อยากกริ๊ดมาก
"วิ้ดวิ้วววว วุ้วว ฮ่าๆ " แล้วเสียงของเพื่อนเขาและเพื่อนฉันก็ดังขึ้นมาแซว จนพี่แบทต้องถอนหายใจแล้วเบือนหน้าหนีไปทางอื่น
"ดึกแล้วกลับกันเถอะ" อยู่ๆ เขาก็พูดออกมาแล้วขว้าข้อมือของฉันดึงให้ลุกขึ้น
"ห๊ะ เอ่อ แต่ว่า" ฉันกำลังงงๆ อยู่กับการกระทำของเขาเลยหันซ้ายหันขวาไปมองเพื่อนที่มองเราสองคนอยู่ แต่ละคนยิ้มแป้นเหมือนแสดงความยินดี
ยินดีบ้าอะไรกั้น ฉันยังไม่รู้เลยเขาต้องการอะไร
"หรือไม่อยากไปกับฉัน" เขาหันมาถามฉันโดยที่มือก็ยังจับไว้แน่น
"ปะ เปล่าค่ะ" ทำไมใจง่ายอย่างนี้ ยัยมินนี่
แต่จะผิดอะไรในเมื่อฉันชอบเขานี่นา
"งั้นก็ไปกันเถอะ แต่ถ้ายังไม่อยากกลับก็ไปนั่งกับเพื่อน" เขาเหมือนกำลังจะปล่อยมือออกจากฉัน เลยต้องรีบพูดออกไปขัด
"มะ ไม่ค่ะ กลับด้วยกันก็ได้ เพราะเราอยู่หอเดียวกัน"
หวา~ ใจง่ายกว่านี้มีอีกมั้ยคะ...
"งั้นก็กลับกันเถอะ"
Secret L. : ขุ่นพี่มันร้ายนะคะ เห็นเงียบๆ ฟาดเรียบจริงๆ
- ผู้เขียน
