ตอนที่3
1316 คำ
Chapter 2 แขกไม่ได้รับเชิญ
"อื้อ หนาวจัง"
ฉันควานมือหารีโมทเครื่องปรับอากาศที่จำได้ว่าวางมันไว้บนเตียง ข้างหมอนของตัวเองตลอด หลังจากที่รู้สึกว่ามันช่างเหน็บหนาวเหลือเกิน ทั้งที่ห่มผ้าแล้ว
มือฉันเลื่อนสะเปะสะปะทั้งที่ยังไม่ลืมตาก่อนจะพบเข้ากับวัตถุหนึ่งที่ไม่น่าใช่รีโมท
นะ...นี่มัน
ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นมองสิ่งที่ตัวเองจับไว้แน่น ตอนนี้ทั้งห้องพอจะมองเห็นอะไรอยู่บ้างเพราะแสงจากดวงอาทิตย์ที่สาดส่องทะลุผ้าม่านสีขาวเข้ามา ทำให้เห็นร่างของคนคนหนึ่งที่นอนอยู่ข้างตัวฉัน
ไม่ ไม่ เป็นไปไม่ได้ จำได้ว่าเมื่อคืนฉันเมามาก แต่ไม่ได้พาใครเข้าห้องมานอนด้วยไม่ใช่เหรอ
คิดได้ดังนั้นฉันก็ก้มลงมองตัวเอง เสื้อผ้าฉันยังอยู่ครบ แล้วหันไปมองผู้ชายที่นอนข้างๆ อีกครั้ง
นี่มัน! คนที่ฟ่างให้ดูเมื่อคืน! แล้วเขามานอนห้องฉันได้ยังไง! ฉันใช้มือเขย่าๆ แขนเขาจนคนที่นอนหลับเริ่มรู้สึกตัว ให้ตาย ขนาดหลับยังน่ารักเลย
แต่ไม่ใช่เวลาที่ฉันจะมาชื่นชมเขา
"นี่นาย! ตื่นเดี๋ยวนี้"
"อื้อ อะไร" เขาขยับตัวเล็กน้อยแล้วลืมตาขึ้นมามองฉัน คิ้วของเขาขมวดเป็นปม
"ออกไปนะ มานอนห้องฉันได้ยังไง แล้วเข้าห้องฉันมาได้ยังไงเนี่ย! " ฉันเริ่มโวยวายทันทีเมื่อเห็นเขาตอบรับ
"..." เขายันตัวลุกขึ้นแล้วมองฉันด้วยแววตาเรียบนิ่ง ไม่พูดอะไรออกมาแต่สายตานั่นเหมือนแอบด่าฉันในใจ
"มะ มองอะไร"
"เธอดูให้มันชัดๆ ว่านี่ห้องใคร" เขาพูดเสียงเรียบ
ฉันหันไปมองรอบๆ ห้องก่อนที่ความรู้สึกแปลกๆ จะแล่นเข้ามาในหัว ของทุกอย่างในห้องไม่ใช่ของฉัน ถึงแม้ว่าทั้งห้องจะถูกตกแต่งแบบเดียวกันทุกอย่าง แต่ของในห้องมันเป็นของผู้ชายทั้งหมด!
หรือว่า...
"..." ฉันกลืนน้ำลายลงคอ ก่อนจะค่อยๆ หันไปมองสายตาของเขาที่กำลังมองมาอย่างตำหนินั้น
"ชัดมั้ย" สองคำที่เหมือนสั้นๆ แต่ความหมายช่างมากมายเหลือเกิน
"เอ่อ คือ ฮือ ขอโทษนะ สงสัยฉันเมามากเลยเข้าห้องผิด ห้องมันเหมือนห้องฉันมากเลยอะ ขอโทษนะคะ" ฉันพูดแล้วรีบขยับตัวลงจากเตียง ขว้ากระเป๋าของตัวเองมาถือไว้ รีบเดินไปที่ประตูทันทีโดยที่เขาไม่ได้พูดอะไรซักอย่าง
แกร๊ก
"เห้ย! มึงหลับหรือตาย กูโทร อะ อ้าว..." ทันทีที่ฉันเปิดประตูออกไปเสียงของผู้ชายคนหนึ่งก็ตะโกนโหวกเหวกใส่หน้าฉันทันที ให้เดาน่าจะเป็นเพื่อนของเขา
ให้ตายเถอะยัยมีน ฮือ นี่มันวันอะไรของฉัน
"คือฉัน..."
"ไอ้เคมึงมาดู มันพาสาวมาห้อง! " คนเดียวไม่พอต้องขอสอง เมื่อผู้ชายคนนั้นเรียกเพื่อนของเขาที่กำลังเดินขึ้นมาจากบันไดมาดูฉันที่ยืนขาสั่นผับๆ อยู่เพราะไม่รู้จะทำยังไง ส่วนผู้ชายที่ชื่อแบทเทิล
ใช่เขาคือแบทเทิล คนที่มีรูปในเพจนั้น คนที่ฉันเพิ่งบอกยัยฟ่างไปว่า ผ่าน!
เขานั่งอยู่ที่เดิม คิ้วของเขาตอนนี้ขมวดกันยุ่งและมองมาทางฉันเหมือนกับว่าฉันนำพาหายนะมาให้เขา และแล้วผู้ชายอีกคนก็มายืนมองฉันแล้วพูดเองเออเองกันสองคน
"ร้ายว่ะ! " ชายคนที่หนึ่งพูด
"แล้วบอกว่าไม่อยากมีใคร" ชายคนที่สองพูด สายตาก็ยังมองฉันอยู่ จะออกไปก็ไม่ได้เพราะสองคนนั้นยืนขว้างประตูจนไม่มีแม้แต่ช่องแคบให้ฉันเดิน
"คือ ฟังฉันก่อนนะ ที่จริงแล้วฉัน..." ฉันพยายามจะอธิบายแต่จะให้บอกว่าตัวเองเข้าห้องผิดแล้วมานอนกับเขาทั้งคืนมันก็คงจะเป็นเรื่องตลก
เรื่องตลกที่มันเกิดขึ้นแล้ว...
"เธอกลับไปซะ" ผู้ชายที่นั่งอยู่บนเตียงลุกขึ้นมาแล้วดันตัวเพื่อนของเขาออกจากประตูเพื่อเปิดทางให้ฉัน
"อื้ม" ฉันตอบแล้วเดินออกจากห้องนั้น ก่อนจะเดินไปตามทางเดินแล้วก็เดินถอยกลับมาที่ประตูห้องของตัวเองที่อยู่ถัดจากห้องเขา
แย่แล้ว แย่สุดๆ ห้องฉันอยู่ติดกับห้องเขาเลย ห้องที่ฉันคิดว่าไม่มีคนอยู่ ห้องที่เงียบสงบคือห้องของเขา...
สองคนนั้นยังคงมองตามฉันตาไม่กระพริบ ก่อนที่จะโดนแบทเทิลสั่งเสียงเรียบเหมือนไม่พอใจเพื่อของเขา แหงล่ะ ยัยฟ่างบอกว่าตอนนี้เขากลายเป็นหนุ่มฮอตของมหาลัยไปแล้ว ถ้าเกิดมีข่าวฉาวกับฉันคงแย่แน่ๆ
"พวกมึงจะอยู่หน้าห้อง หรือจะเข้ามา" พูดจบเขาก็เดินเข้าไปในห้อง ส่วนฉันตอนนี้มือสั่นอยู่ยังหากุญแจห้องตัวเองในกระเป๋าไม่เจอ
"มึงเล่นสาวข้างห้องเลยเหรอ" แล้วสองคนนั้นก็เดินตามกันเข้าไปโดยทิ้งท้ายประโยคที่ทำให้ฉันอยากจะกรี๊ดขึ้นมา แต่หวังว่าเขาคงจะแก้ตัวนะว่าเราไม่ได้มีอะไรกัน
ฉันเปิดประตูห้องแล้วกระโดดลงเตียงไปกรี๊ดกับหมอนทันที
ฉันจะทำยังไงดี จะทำยังไงดี้ เรื่องนี้ฉันผิดเต็มๆ เลย เมาแล้วดันเข้าห้องผิดไม่พอยังไปโวยวายเขาอีก แต่ทำไมเขาไม่ปลุกฉันเลยล่ะ ทำไมไม่ปลุกช้าน!
หรือเป็นเพราะว่าฉันหลับลึก เพราะปกติแค่นาฬิกาปลุกเตือนครั้งเดียวฉันยังไม่ตื่นเลย ต้องใช่แน่ๆ พอฉันไม่ตื่นเขาเลยปล่อยให้ฉันนอนอยู่อย่างนั้น
แบบนี้ฉันคงต้องไปขอโทษเขาแล้วที่ทำให้เขาเดือดร้อน
แต่จะไปบอกยังไงล่ะ จะให้สู้หน้าตอนนี้ก็คงทำไม่ได้ อีกอย่างแค่เห็นหน้าเขาก็ทำให้หัวใจเต้นแรงแล้ว คนอะไรหล่อเป็นบ้าเลย
เดี๋ยวก่อน! ไม่ใช่เวลาที่ฉันจะบ้าผู้ชายตอนนี้
ก๊อกๆ
ฉันสะดุ้งกับเสียงเคาะประตูตอนที่กำลังนอนคิดอะไรฟุ้งซ่านอยู่คนเดียว พอตั้งสติได้ก็เด้งตัวลุกจากเตียงแล้วเดินไปเปิดประตู
ก่อนจะพบว่าคนที่มาเคาะห้องฉันคือพี่แบทเทิ้ล!
"อะ เอ่อ คะ" เสียงของฉันเริ่มติดขัดเมื่อเห็นเขายืนอยู่หน้าห้อง ส่วนเขาก็ยังมีสีหน้าเรียบเฉยเหมือนเดิม ก่อนจะยื่นมือถือมาให้ฉันโดยที่ไม่พูดอะไร
"..."
"อ่อ ขอบคุณค่ะ" ฉันรับมันมาไว้ในมือแล้วเขาก็หันหลังเดินกลับไป
นี่เขาโกรธฉันหรือเปล่าถึงไม่พูดไม่จาขนาดนี้ หรือเขาเป็นคนไม่ค่อยพูดอยู่แล้ว แต่ก็ยังใจดีเอามือถือมาคืนให้แสดงว่าเขาก็ไม่ได้เป็นคนเลวร้ายอะไร
อีกอย่างเมื่อคืนฉันนอนกับเขาทั้งคืนเลยนะ แค่คิดก็อยากกรี๊ดลั่นแล้ว นี่ถ้ายัยฟ่างรู้ว่าเขาอยู่ข้างห้องฉันมันต้องมาห้องฉันบ่อยแน่ เผลอๆ อาจจะย้ายมาอยู่ห้องเดียวกับฉันเลยด้วยซ้ำ
"อะแฮ่ม! น้องชื่อไรครับ" เสียงของผู้ชายที่ฉันเพิ่งเจอเมื่อกี้ถามฉันตอนที่ยืนอ้าปากค้างอยู่หน้าประตู เพราะทำตัวไม่ถูก เขายื่นหน้าออกมาจากห้องพี่แบท อ่า เรียกซะสนิทเชียวนะมีน
"เอ่อ มินนี่ค่ะ หรือเรียกมีนก็ได้" ฉันตอบเขาไปแล้วยิ้มแห้งๆ
"อ่อ พี่ชื่อทอร์นะครับ"
"ไอ้ทอร์! "
ปัง!
- ผู้เขียน
