ตอนที่ 11
1593 คำ
เวลาบ่ายสามกว่า ๆ เทวาก็กลับมาที่บ้านตามที่บอกไว้จริง ๆ เมื่อตอนสายถ้าไม่ติดว่ามีงานสำคัญที่ค้างไว้อยู่เขาคงจะเบี้ยวงานเพื่อกินยายเมียตัวจี๊ดต่อทั้งวัน ดังนั้นพอเคลียร์งานสำคัญเร่งด่วนเสร็จเขาจึงกลับมาบ้านทันที ไม่รู้ว่าเจ้าหล่อนจะนอนซมลุกไม่ขึ้นอีกหรือเปล่า เขาเดินเข้ามาในบ้านอย่างอารมณ์ดี ใบหน้าคมระบายยิ้มยิ่งทำให้จากเดิมที่หล่อเหลาอยู่แล้วยิ่งดูหล่อเหลามากขึ้นไปอีก
พอขึ้นมาถึงในห้องก็เห็นว่ายายตัวจี๊ดกำลังหลับสนิทอยู่บนเตียง ไม่รู้อะไรดลใจให้มือใหญ่เอื้อมไปอังที่หน้าผาก ยังดีคราวนี้ไม่จับไข้ แต่แล้วความคิดร้าย ๆ ได้ผุดขึ้น
เทวาเลิกผ้าห่มลง รู้สึกผิดหวังนิดหน่อยที่เห็นเจ้าหล่อนอยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงผ้าขาสั้น นี่คงจะลุกขึ้นมาแต่งตัวแล้วค่อยนอนสินะ ถึงอย่างนั้นก็ไม่เป็นปัญหาสำหรับเขา เธอใส่ได้เขาก็ถอดมันออกได้
กางเกงผ้าถูกชายหนุ่มรูดลงพร้อมกับกางเกงในลูกไม้ทันทีจะได้ไม่ต้องเสียเวลาสองรอบสามรอบ จากนั้นเขาก็จับขางามถ่างออกกว้างเพื่อเปิดเปลือยความเป็นหญิงให้ปรากฏ กะดูด้วยสายตา กลีบสวาทขาวนวลตอนนี้บวมช้ำแดงแจ๋จากการถูกเขากระแทกและบดขยี้ แน่ละ เขาเอาเธอจนเต็มแรงเสียขนาดนั้น หน้าคมก้มลงไปใกล้อีกนิด ใช้นิ้วแหวกกลีบร่องที่ยังคงชุ่มฉ่ำพลิกไปมาแล้วสอดนิ้วชี้คลำเข้าไปด้านใน
“อ๊ะ” เสียงเล็กครางงึมงำและจะพลิกตัวหลบแต่ทำไม่ได้ทั้งที่ยังหลับตาอยู่ เขาตามมารุกรานเธอแม้กระทั่งในความฝัน
“คราวนี้ไม่ฉีกแฮะ ดีทีนี้จะได้ไม่ต้องออมแรง” ความหน้าพึงพอใจปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าหล่อเหลา
“อื้อ...” คนนอนหลับร้องอย่างรำคาญจนคนเห็นรู้สึกอยากแกล้ง ขี้เซาอย่างนี้ลักหลับเลยจะดีมั้ยเนี่ย แต่เขาก็ทำเพียงแกล้งขยับนิ้วเข้าออกสองสามทีแล้วชักออกมา
“อืม... อา...”
“มันน่านัก ขนาดหลับแล้วยังยั่วกันขนาดนี้”
จากเดิมที่ตั้งใจแค่จะตรวจสภาพความเสียหายจากการที่ถูกเขาบดขยี้ แต่กลิ่นสาบสาวที่ผสมกับน้ำรักของเธอและเขาที่ยังคั่งค้างอยู่ในกายของเจ้าหล่อน อีกทั้งเสียงครางงึมงำนั่น ทำให้เขาอดใจไม่ไหวจนต้องเคลื่อนหน้าไปแนบชิดแล้วจัดการกินของหวานที่อยู่ตรงหน้า
ลิ้นร้ายปัดป่ายสอดแทงตวัดเลียไปทั่วกลีบสวาทบวมช้ำ คนขี้เซาก็บิดตัวเร่าพร้อมส่งเสียงครางงึมงำออกมา
“อา... อืม...”
“ซี้ดส์...” ดูเหมือนยิ่งเขาตวัดลิ้นรัว ๆ เร็ว ๆ ตรงยอดเกสรจะยิ่งทำให้เจ้าหล่อนครางดังขึ้น ชอบสินะ หึ ๆ
เพียงไม่นานร่างบางก็กระตุกเกร็งแล้วปลดปล่อยน้ำหวานออกมาให้เขาได้ชิมจนหมด
“หวานเป็นบ้า” เธอหวานจนเขาอยากจะจับท่อนเอ็นร้อนที่ตอนนี้แข็งตัวพร้อมใช้งานเสียบเข้าไปในรูรักแน่น ๆ นี่เสียจริง ถ้าไม่ติดว่าเจ้าหล่อนยังบอบช้ำจากการทำรักเมื่อเช้า กอปรกับต้องตื่นขึ้นมากินข้าวกินยา แล้วยังมีธุระข้างนอกนั่นอีก เขาคงได้จับเธอเอาเสียเดี๋ยวนี้ ไม่ต้องทนให้ไอ้นั่นมันแข็งโด่อยู่อย่างนี้หรอก นึกแล้วก็ถอนหายใจออกมาอย่างเสียดายที่ต้องตัดใจจากเนื้อสาวหอมกรุ่นยั่วน้ำลายตรงหน้า ข่มความต้องการเสียเพราะไม่งั้นเขาได้เอายายตัวจี๊ดถึงเช้าแน่
เมื่อเสร็จสมในความฝันเป็นที่เรียบร้อย เจ้าของใบหน้างามที่หลับตาพริ้มมีรอยยิ้มประดับมุมปากน้อย ๆ ค่อย ๆ รู้สึกตัวตื่นขึ้น สิ่งแรกที่เห็นคือใบหน้าหล่อเหลาที่ยืนเต็มความสูงจ้องมองเธออยู่ ดวงตาสีเข้มทำให้เธอสั่นสะท้าน แต่กลับสะเทิ้นอายที่ฝันถึงเรื่องนั้นอย่างเป็นตุเป็นตะ จนตอนนี้กล้ามเนื้อส่วนนั้นยังคงเต้นตุบ ๆ สั่นระริกอยู่
“คุณเทวา” ชื่อของผู้ปกครองหนุ่มหลุดออกมาจากริมฝีปากเจ่อบวมจากการถูกบดจูบเมื่อเช้า
“หึ ตื่นได้แล้วหรือไง”
เดี๋ยวนะ! เขามาอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร หา! งั้นที่เกิดในความฝันก็... ดวงตากลมโตเบิกกว้าง ก้มมองร่างกายส่วนล่างปรากฏว่ามันเปลือยเปล่า กางเกงผ้ายืดที่มีชั้นในม้วนเป็นเกลียวตกอยู่ตรงข้างเตียง เธอรีบคว้าผ้าห่มมาปิดบังเรือนกายไว้ทันที
“คะ... คุณทำอะไรฉัน” เธอตวาดลั่นหน้าแดงก่ำด้วยทั้งโกรธทั้งอาย
“ส่งเธอขึ้นสวรรค์ไง จะอะไรอีก” เขาตอบอย่างรำคาญกับท่าทางสะดีดสะดิ้งของเธอเกินทน
“คนหื่น” เธอว่าส่งค้อนให้เขาตาเขียวปั้ด
“เธอออกจะชอบมัน” มุมปากหยักยิ้มอย่างไม่รู้สึกรู้สากับคำบริภาษ
“ฉันไม่ชอบ” เธอสวนกลับแทบจะทันที
“แน่ใจหรือจี๊ด แล้วไอ้ที่ครางดังลั่นนั่นมันอะไร” คนหื่นถามกลับอย่างเหนือกว่า
“...” จิรัชยาอับอายและอับจนด้วยคำพูด ทั้งเจ็บใจทั้งโมโหที่ตัวเองทำอะไรไม่ได้เลย เธอไม่ได้ชอบแต่มิอาจปฏิเสธได้ว่าการรุกรานของเขาทำให้เธอรู้สึก... ดี แม้จะเจ็บอยู่บ้าง แต่ก็ไม่เหมือนกับกับคืนนั้น วันนี้เขารุนแรงกับเธอ แต่ว่า... ความเจ็บปวดมันมาพร้อมกับ... ความสุขสม
ใบหน้าของคนบนเตียงแดงก่ำ รู้สึกตกใจและละอายที่มีความคิดบ้า ๆ อย่างนี้ เธอพยายามหาเหตุผลมาโต้แย้งไอ้ความรู้สึกน่าละอายนี้ และเธอก็คิดออก มันเป็นแค่กลไกลตามธรรมชาติของร่างกาย เธอไม่ได้ชอบมันแน่ ๆ ไม่มีทาง เพราะเขาเป็นคนใจร้ายข่มเหงน้ำใจเธอ เธอจะชอบที่เขาทำแบบนั้นกับเธอได้อย่างไร
“จี๊ด” เทวาเอ่ยเรียก
เจ้าของชื่อมองเมินไปอีกทางด้วยท่าทางแสนงอนอย่างที่เจ้าตัวเองก็ไม่รู้ตัว
“จี๊ด” เขาเรียกอีกครั้ง แต่เธอยังคงหันหน้าหนี เธอไม่อยากจะมองหน้าหล่อ ๆ ของเขาเลยให้ตายสิ พอเห็นหน้าเขาแล้วใจมันสั่น ๆ หวิว ๆ
“โอเค จะอยู่แต่บนเตียงอย่างนี้ก็ได้ ดีเหมือนกันฉันก็ขี้เกียจจะออกไปข้างนอกแล้ว จะได้เอาเธอให้ขาถ่างจนหุบไม่ลงเลยคอยดู เอ... หรือว่าเธอชอบเลยนั่งยั่วฉันอยู่อย่างนี้”
“หยาบคาย ฉันไม่ได้ชอบแล้วก็ไม่ได้ยั่วคุณด้วย”
“หึ ๆ” หัวเราะอย่างนี้ นี่เขาไม่เชื่อกันเลยใช่มั้ย
“คุณเทวา!” เธอเผลอขึ้นเสียงใส่เขา แต่พอตาคมตวัดมามองคนตัวเล็กก็หน้าจ๋อย เธอยอมรับว่ากลัวใจเขาจริง ๆ
“คุณจะพาฉันไปไหนคะ” ที่ถามเพราะจะได้เลือกเสื้อผ้าถูก
“ไปซื้อชุดนักศึกษาใหม่ให้เธอ”
“ซื้อใหม่ทำไมคะ ชุดฉันก็มีอยู่แล้ว”
“ไอ้เศษผ้านั่นน่ะเหรอ ถ้าฉันเห็นเธอใส่มันอีกฉันจะฉีกมันทิ้งแล้วจับเธอเอาตรงนั้นเลย”
“คนแก่หัวโบราณ” เธอบ่นอุบอิบ ใคร ๆ เขาก็ใส่กันอย่างนี้
“จิรัชยา!”
เจ้าของชื่อเงียบหลบหน้าเขาทันที ลองได้เขาเรียกชื่อจริงและกดเสียงต่ำอย่างนี้แสดงว่าเหลืออดแล้ว และเธอไม่ต้องการที่จะเสี่ยง
“คุณก็ออกไปก่อนสิคะ ฉันจะได้ลุกไปแต่งตัว”
“นี่ห้องฉันทำไมฉันต้องออก เธอจะแต่งตัวก็แต่งไปสิ”
เมื่อเห็นว่าเขาไม่ขยับ เธอจึงใช้ผ้าห่มบังกายท่อนล่างแล้วเขยิบไปหยิบกางเกงที่ตกอยู่ข้างเตียงมาสวม แต่มือใหญ่กลับฉวยมันไป
“คุณเทวาคืนมาให้ฉันนะ”
“ไม่ต้องใส่ เดี๋ยวเธอก็ต้องถอดมันออกอยู่ดี จะใส่ ๆ ถอด ๆ ทำไมให้เสียเวลา”
“คุณเทวาเอามานะ”
“ถ้าลีลามาก็ไม่ต้องไปมันแล้ว ฉันจับเธอเอาเดี๋ยวนี้เลยดีกว่า”
เด็กสาวลุกพรวดขึ้นทันที แต่แล้ว...
“อุ๊ย!” ร่างบางที่กำลังยืนขึ้นเซล้มลง แต่ร่างสูงรับเธอไว้ทันก่อนที่จะร่วงลงพื้น
ตอนนอนอยู่บนเตียงไม่รู้ แต่พอก้าวขาลงมาแล้วยืนขึ้นเท่านั้นแหละ ถึงเพิ่งจะรู้ว่าตัวเองขาสั่นจนแทบยืนไม่อยู่
“ไหวมั้ยจี๊ด ถ้าไม่ไหวพรุ่งนี้ค่อยไป” เทวาเป็นห่วงถามขึ้น แต่นึกขัน เขายังไม่จัดเต็มเจ้าหล่อนก็ขาสั่นเสียแล้ว ถ้าเขาจัดเต็มคงลุกไม่ขึ้นหุบขาไม่ลงเป็นแน่
“ฉันไหวค่ะ แค่ลุกเร็วไปหน่อยเลยหน้ามืด” ถึงไม่ไหวก็ต้องไหวเพราะเธอไม่อยากขาดเรียน แล้วคำขู่ของเขา... เธอรู้ว่าเขาต้องทำอย่างที่พูดแน่ถ้าเธอฝืนมัน
“ฉันว่าเพราะเธอถูกจับเอาจนขาสั่นมากกว่ามั้ง” ตัวต้นเหตุเอ่ยอย่างรู้ทัน
“ไม่ใช่เสียหน่อย” ใครจะยอมรับว่าที่เขาพูดนั้นเป็นเรื่องจริง
จิรัชยารีบขืนตัวหนีแล้วเดินเข้าห้องแต่งตัวไปอย่างรวดเร็ว แค่ท่อนล่างโล่งโจ้งอย่างนี้เธอก็อายเต็มทีแล้ว
- ผู้เขียน
