บทที่3.4 &4.1
1542 คำ
พอเห็นเลข พ.ศ.ก็รู้ว่าเพิ่งผ่านมาแค่หนึ่งปี นั่นหมายความว่ายัยกิ่งได้สิ่งนี้มาตอนอยู่มอ.หก ส่วนฉันอยู่ปีสอง จำได้ว่าปีที่แล้วเรียนหนักและกิจกรรมเยอะ ไม่ค่อยได้เจอหน้าน้องเท่าไหร่ มันเองก็วุ่นๆ กับการหาที่เรียนด้วย
“กิ่งเพิ่งนึกได้ว่ายังไม่ได้เอาให้เจ๊ดูเลย เจ๊ว่ากิ่งเก่งเปล่า?” กิ่งภูมิอกภูมิใจกับทุกอย่างที่ได้มา ถ้าหากว่านั่นเป็นเรื่องดี
“เก่งที่สุด” ฉันยกมือข้างหนึ่งลูบศีรษะมัน
“ใช่มะ” กิ่งเชิดหน้าขึ้นนิดหน่อย ภาพนั้นก็น่ามันเขี้ยวอยู่หรอก ถ้าไม่ติดว่าเรื่องเสื้อผู้ชายยังคาราคาซังอยู่ในหัว
ฉันเหลือบมองเสื้อตัวนั้นอีกครั้ง ก่อนจะยอมปริปาก
“จะถามอะไรสักหน่อย”
“...?” ยัยตัวเล็กเอียงคอเล็กน้อย ทำตาปริบๆ อย่างอยากรู้
“แกมีแฟนเหรอ” วูบหนึ่ง...ฉันเห็นอาการเลิ่กลั่กจากแววตากลมโต เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นเพียงชั่ววินาทีก่อนจะหายไป
“ถามอะไรของเจ๊ อย่างกิ่งเหรอจะมีแฟน โหย...”
“โกหกเจ๊ไม่เนียน” ฉันยังคงระดับของโทนเสียง ไม่เข้มข้น ไม่อ่อนโยน แต่ทำให้อีกฝ่ายลอบกลืนน้ำลายราวกับกำลังประหม่า “ตอบมา มันเป็นใคร”
“...” อีกครั้งที่กิ่งแสดงท่าทีให้ฉันรู้สึกแคลงใจ
ฉันยังคงจ้องหน้ามัน ส่งสายตาคาดคั้นกระทั่งเจ้าตัวที่กำลังจนตรอกต้องเม้มริมฝีปากเป็นเส้นตรง ก่อนคำตอบจะหลุดออกมาหลังเวลาผ่านไปเพียงไม่กี่วินาที
“คือกิ่งมีเพื่อนผู้ชายเยอะอ่ะ”
“อืม แล้วไงต่อ” ฉันรอฟังเหตุผลที่เข้าท่าพอจะเลิกสงสัยในตัวมัน
ฉันรู้ว่ายัยกิ่งมีเพื่อนผู้ชายเยอะ ทั้งรุ่นเดียวกันและรุ่นพี่ ท่าทางเถื่อนๆ ทั้งนั้น ที่มันเข้ากับคนพวกนั้นได้น่าจะเพราะนิสัยติดดิน ไม่คิดเยอะ ถึงไหนถึงกัน ติดปัญหาอยู่อย่างเดียวคือมันสู้ใครไม่ได้...ฉันมองว่าเพื่อนผู้ชายของมันอาจปกป้องดูแลได้ แต่ถ้ามองอีกมุมหนึ่ง ฉันกลัวน้องสาวตัวเองถูกหลอก
“พอดีพวกมันมาทำรายงานที่บ้านไง” ฉันไม่ได้มองว่าคำตอบของยัยกิ่งสมเหตุสมผล เพราะดูยังไงก็เหมือนคนสร้างเรื่องโกหกเพื่อให้คนถามเลิกซักไซ้ “กิ่งรู้ว่าไม่ควรพาผู้ชายเข้าบ้าน ถ้าเจ๊ไม่โอเค กิ่งสัญญาว่าจะไม่ทำอีก” มันก้มหน้างุดเหมือนรู้สึกผิดที่ทำให้ฉันไม่พอใจ
ต้องไม่พอใจอยู่แล้ว คนหัวอ่อนอย่างมัน...ถ้าหากเจอคนเฮงซวยขึ้นมาจะทำยังไง ยายก็อายุเยอะแล้ว ท่านจะช่วยอะไรมันได้ ส่วนฉันก็อยู่บ้านพ่อ คงช่วยเหลือมันแบบทันการไม่ได้แน่ๆ
“ให้โอกาสอีกครั้ง”
ฉันหรี่ตาเพราะต้องการความแน่ใจ
“โอกาสอะไรของเจ๊ ก็นี่แหละของจริง” มันทำเสียงหนักแน่น “คนอย่างกิ่งเหรอจะมีแฟน ฝันไปอีกสิบชาติอ่ะบอกเลย”
“โอเค งั้นถ้าเจ๊มารู้ทีหลังว่าแกโกหก แกรู้ใช่ไหมว่าจะต้องเจอกับอะไร”
“...รู้สิ” ยัยน้องสาวตัวแสบหน้าซีดเล็กน้อย แต่ถึงอย่างนั้นน้ำเสียงก็ยังมีความสดใสอยู่ในระดับปกติ “เลิกพูดเรื่องนี้เถอะเจ๊ ไปกินข้าวกันๆ”
ว่าแล้วมันก็ลากฉันลงไปชั้นล่างของบ้านตรงส่วนที่เป็นโต๊ะรับประทานอาหาร บนนั้น...เต็มไปด้วยอาหารหน้าตาน่ากิน และทั้งหมดล้วนเป็นของโปรดฉัน
หลายชั่วโมงต่อมา
ฉันมาถึงบ้านช่วงห้าทุ่มพอดี ดังนั้นทุกคนจึงเข้านอนกันหมดแล้ว หากแต่ฉันตั้งใจไว้แต่แรกแล้วว่าจะไม่ยอมเข้าห้องตัวเองจนกว่าเรื่องที่อยากรู้จะถูกไขกระจ่าง
ด้วยเหตุผลนั้นฉันจึงเดินมาหยุดอยู่หน้าห้องเอย์ ปล่อยให้เวลาผ่านไปไม่นานก็ตัดสินใจเคาะประตูเรียก
ก๊อกๆ
เมื่อแน่ใจว่าดังพอที่เจ้าตัวจะได้ยิน ฉันจึงก้าวถอยหลังเล็กน้อยเพื่อรักษาระยะห่าง ซึ่งรอไม่นานประตูบานนั้นก็ถูกเปิด ก่อนเจ้าของร่างสูงใหญ่จะปรากฏตัวในสภาพผ้าขนหนูผืนเดียวที่พันไว้อย่างหมิ่นเหม่
ระดับของผ้าขนหนูอยู่ต่ำมากจนเห็นไรขนอ่อนๆ และกระดูกวีไลน์ รวมถึงรอยสักตัว G สีดำใกล้ๆ กระดูกเชิงกราน
ดูเหมือนเอย์เพิ่งอาบน้ำเสร็จ ตัวเขาเปียกชุ่ม เรือนผมมีหยดน้ำเกาะพรม และใบหน้าของเขายังคงมีรอยแผล
“...?” เอย์เลิกคิ้ว สีหน้าเฉยชาและกวนประสาท
“ฉันมีเรื่องจะคุย”
Aey Describe
“ฉันมีเรื่องจะคุย” คำบอกกล่าวของเกลทำให้หัวคิ้วผมขมวดเข้าหากันทันที “ไปคุยข้างใน”
“...” ผมยังไม่ทันได้เอ่ยปากพูดอะไร ยัยมารร้ายก็แทรกตัวผ่านช่องว่างระหว่างตัวผมและกรอบประตูเข้ามาอยู่ด้านในได้สำเร็จ
ใช่ ห้องนอนผม พื้นที่ผม อาณาเขตผม
...เสนอหน้ามาหาถึงที่เลยนะคราวนี้
เมื่อเกลต้องการความเป็นส่วนตัวผมจึงไม่ขัดข้อง ตัดสินใจปิดประตูและล็อกอย่างดี จากนั้นก็หันกลับไปมองเจ้าของร่างบางที่ยืนกอดอกพิงกรอบหน้าต่าง ใบหน้านิ่งสนิทหากแต่ซ่อนรังสีดุร้ายกำลังจดจ้องผมในระยะสามเมตร
เธอเป็นผู้หญิงประเภทไม่ตกใจเวลาเห็นผู้ชายอยู่ในสภาพเปลือยหรือกึ่งเปลือย
บางทีเธอคงเห็นจากผมเป็นสิบๆ ครั้งจนชาชิน...หรือเห็นจากไอ้ผา ผัวแสนรักที่เธอเคยไปนอนค้างด้วย
“นายไปค้างบ้านยัยกิ่งมา?” ผมสลัดเรื่องน่ารำคาญนั่นทิ้งไป เมื่อน้ำเสียงห้วนจัดและเย่อหยิ่งของเกลดังขึ้น ผมสบตาเธออีกครั้ง...เห็นความคุกรุ่นก่อตัวอยู่ในดวงตาคู่นั้นอย่างชัดเจน
เรื่องกิ่ง...
“ต้องการคำตอบแบบไหนล่ะ” ผมยกมือขึ้นเสยผมที่เปียกชื้นขณะมองสบตาเกล พร้อมกันนั้นก็ก้าวเท้าเข้าไปหาเธอ ระยะห่างระหว่างเราค่อยๆ ลดลงกระทั่งเหลือเพียงเอื้อมแขนเดียว
เกลไม่ไหวติง ไม่ตกใจ
“อย่ากวนตีน” เกลกดเสียง หลุบตามองสารรูปผมด้วยสายตาที่หนักไปทางขยะแขยง “ฉันเห็นของของนายที่บ้านยัยนั่น ตอบดีๆ ว่าไปทำไม นายทำอะไรน้องฉัน”
“ถ้าฉันทำขึ้นมาจริงๆ เธอจะทำไมเหรอเกล” ผมยื่นมือข้างหนึ่งไปบีบคางยัยผู้หญิงอวดดี เสี้ยววินาทีเดียวเท่านั้นเธอก็ปัดมันออกพร้อมฝากรอยเล็บไว้บริเวณหลังมือผม
ไม่เคยมีครั้งไหนไม่ได้เลือด
“ทำคนพี่ไม่ได้ก็ไปลงกับคนน้อง เพิ่งรู้ว่านายจนตรอกขนาดนี้แล้ว” เกลกำหมัดแน่น...เธอเดือดดาลเสมอเมื่อมีใครมารังควานกิ่ง เด็กคนนั้นเป็นสิ่งที่เธอรักที่สุดในชีวิตรองจากแม่
“งั้นเธอก็มาให้ฉันทำสิ” ผมใช้มือข้างที่เคยบีบคางสอดเข้าไปยึดผมกลุ่มหนึ่งใต้ท้ายทอยเธอ แรงรั้งดังกล่าวส่งผลให้ใบหน้าได้รูปขยับเข้ามาใกล้กันโดยปริยาย เหนือสิ่งอื่นใด...ริมฝีปากผมอยู่เหนือปลายจมูกเธอพอดี เรากำลังแลกเปลี่ยนลมหายใจกันและกันผ่านสายตาเกลียดชัง “มาให้ขยี้หน่อยสิ ในฐานะผัวเก่าที่พี่เกลเกลียดก็ได้”
ผมจะขยี้เธอซ้ำๆ จนกว่าจะพอใจ จากนั้นก็ใช้เท้าเขี่ยทิ้ง
แค้นเหรอ? เปล่า...
สะใจล้วนๆ
เพียะ!
จังหวะที่ริมฝีปากผมขยับเข้าไปใกล้จนเฉียดกลีบปากสีแดงก่ำซึ่งเคยลิ้มลองมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน มือข้างหนึ่งของยัยมารร้ายก็เหวี่ยงใส่เต็มแก้มผมจนได้ยินเสียงผิวหนังกระทบกัน ยิ่งไปกว่านั้นคือเธอยังสำทับด้วยการใช้ปลายเล็บแหลมคมจิกบนรอยช้ำ
“โตแล้วสมองไม่พัฒนา ทุเรศจริงๆ” หลังจากประทุษร้ายผมจนได้เลือดกลับมาเป็นของแถม เธอก็ผลักผมให้ออกห่างพลางกวาดสายตามองสารรูปผมตั้งแต่หัวจรดเท้า และสิ่งสุดท้ายที่นัยน์ตาเดือดดาลหยุดไว้คือใบหน้าผม “ฉันขอเตือนนาย อย่ายุ่งกับยัยกิ่งอีก”
“หึ” ผมแค่นหัวเราะเมื่อได้ยินคำเตือนที่มาพร้อมกับสายตาข่มขู่
“ยัยนั่นสะอาดเกินกว่านายจะแตะต้อง”
หมับ!
หลังจากปรามาสกันแล้ว เกลก็ทำท่าจะเดินออกจากห้องไป แต่วินาทีที่แขนเราเฉียดกัน ผมก็คว้าข้อมือของเธอไว้ ซึ่งเป็นข้างเดียวกับมือที่ใช้ตบผมเมื่อครู่นี้
แน่นอนว่าการรั้งนั้นทำให้คนตัวเล็กกว่าต้องหยุดฝีเท้าไว้
“แล้วฉันเหมาะกับใคร?” ผมถามโดยที่ข้อมือของเธอยังถูกกระชับแน่นจนแทบจะกลายเป็นการบีบเค้น “เหี้ยๆ อย่างฉันเหมาะกับใครเหรอ”
“ไม่ใช่ฉันก็แล้วกัน” เกลให้คำตอบแทบจะทันที แววตาดูแคลนของเธอทำให้ผมเดือดอยู่ในอก แต่สุดท้ายก็ต้องปล่อยข้อมือบางให้เป็นอิสระ...
ถ้าเธอต้องการแบบนี้ผมก็ไม่ขัดข้อง
ได้เลยเกล ได้เลย...
- ผู้เขียน
