“ลุงครับผมจะกลับแล้วครับ… รถผมเสร็จหรือยังครับ… ”
ผมทำใจดีสู้เสือ…
พยายามควบคุมน้ำเสียงให้เป็นปกติทั้งที่ลึกๆ ในใจยอมรับว่ารู้สึกกลัว เพราะว่าตอนนี้ลูกน้องสองคนของลุงหมีตามเข้ามาด้วย
“จะรีบกลับไปไหนไอ้หนู… อยู่สนุกด้วยกันก่อนเดี๋ยวค่อยกลับ… ”
ลุงหมีกล่าว ลูกน้องที่ยืนอยู่ข้างหลังหันไปล็อกประตูห้อง ผมเห็นท่าไม่ดีจึงหันมามองหน้ามิว รีบพากันลุกขึ้นจากเก้าอี้
“ไม่ต้องกลัวนะ… เดี๋ยวลุงจะทำให้หนูสนุกจนไม่อยากกลับ… จริงไหมวะไอ้แทนน์ไอ้โจว์… ”
ลุงหมีกล่าวพร้อมกับหันไปมองสบตาลูกน้องอย่างรู้กัน ราวกับว่าเคยทำเรื่องแบบนี้ร่วมกันมาแล้ว
“เอ่อ… ลุงครับค่อยๆ คุยกันก็ได้”
ผมกล่าวเสียงอ่อน แสดงท่าทีประนีประนอมเพราะกลัวว่าคนพวกจะใช้กำลัง
วาบหนึ่งในความคิดผมนึกถึงหนังฝรั่งแนวโรคจิตที่ผู้ชายคนหนึ่งหลงทางไปเจอฆาตกรโรคจิตในอู่ร้างกลางป่า
“เห็นผิวขาวๆ ก้นงอนๆ ของหนูแล้วบอกตรงๆ ว่าลุงมีอารมณ์ว่ะ… ”
