ทวงรักคืนหัวใจ

วันเกิด

หลังจากกลับมาถึงบ้านเธอก็ทำงานบ้านตามปกติอย่างที่เคยทำทุกวัน น้ากินรีกับปลายฝนคงจะยังไม่กลับ น้ากินรีคงไปเล่นไพ่เหมือนเดิมส่วนปลายฝนก็คงจะเที่ยวห้างเหมือนเคย ปลายฝนน่ะพอจบมอสามก็ไม่เรียนต่อแล้วซึ่งน้ากินรีก็ไม่ได้ว่าอะไรตามใจทุกอย่าง

ขณะที่เธอกำลังทำอาหารเย็นอยู่ปลายฝนก็กลับมาพอดี

"กับข้าวเสร็จยังฉันหิวละนะ"

"ยังเลยรอแป๊บนะ"

"แล้วมัวทำอะไรอยู่ห๊ะ ฉันกลับมาฉันหิวมากรู้มั้ย!! "

"แล้วทำไมไม่หาอะไรกินก่อนล่ะถ้าหิวน่ะเดี๋ยวก็ปวดท้องเป็นโรคกระเพาะหรอก"

"แล้วแกมาเสือกอะไรด้วยมีหน้าที่ทำก็ทำไปอย่ามาทำเป็นเสือกสอนกู"

"พี่เป็นพี่นะทำไมพูดแบบนี้"

"ก็จะพูดแบบนี้อ่ะแกจะทำไมนังขี้ข้า"

"พี่ไม่ใช่ขี้ข้านะฝนพี่เป็นพี่สาวของฝนนะ"

บางครั้งเธอก็ไมไหวเหมือนกันกับคำพูดของน้องสาวต่างแม่ที่ไม่เคยเคารพเธอเลย

"แต่ฉันไม่เคยนับว่าแกเป็นพี่สาว ทุกวันนี้ถ้าไม่มีแกพ่อก็คงไม่ต้องทำงานหนักเพื่อหาเงินมาส่งแกเรียนเพราะแกทำให้พ่อต้องไปทำงานไกลๆ เพื่อหาเงินมาคอยส่งเสียแกเรียน ถ้าไม่มีแกเงินที่พ่อหาได้มันก็จะเป็นของฉันกับแม่แค่สองคนเท่านั้น" พอได้ยินคำนี้มันก็ทำให้เธอจุกจนพูดไม่ออกเหมือนกัน ใช่เธอเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้พ่อต้องหาเงินเพื่อส่งเสียให้เธอเรียนหนังสือ เพราะมันเป็นคำขอร้องก่อนตายของแม่ที่ขอพ่อว่าไม่ว่าจะยังไงก็ขอให้ฉันได้เรียนหนังสือให้ฉันจบปริญญตรีเพราะความฝันของแม่ก็คือเห็นฉันสวมชุดครุยรับปริญญา และพ่อก็ไม่เคยลืมสัญญานั้น แม้ว่าพ่อจะรักน้องสาวเธอมากกว่าแต่เรื่องนี้มันเป็นรื่องเดียวที่พ่อทำให้เธอซึ่งเธอก็รู้ซึ้งในพระคุณของท่าน

เธอไม่อยากทะเลาะกับน้องสาวอีกเลยรีบทำอาหารให้เสร็จโดยเร็วหลังจากนั้นก็ตักกับข้าวราดใส่จานแล้วเอาไปกินในห้อง ซึ่งเป็นที่กินข้าวประจำของเธอ

เธอกินข้าวไปน้ำตาก็ไหลไป เธอคิดถึงแม่คิดถึงพ่อคิดถึงสมัยก่อนที่เราอยู่ด้วยกัน รูปถ่ายเพียงใบเดียวที่เธอมีคือรูปที่พ่ออุ้มเธอแล้วแม่ยืนข้างๆ มันเป็นรูปเดียวที่เธอมี มันมีค่ากับเธอมากเพราะมันทำให้เธอรุ้ว่าเธอเองก็มีแม่เหมือนกันเพียงแค่ท่านไปอยู่บนสวรรค์เท่านั้น ทุกวันนี้คนที่ทำให้เธอยิ้มและมีความสุขได้มีเพียงสกายเท่านั้น พอคิดถึงเขาเธอก็อดคิดไม่ได้ว่าพรุ่งนี้เธอจะไปงานวันเกิดเข้าได้ยังไง เพราะถ้าเธอไมไ่ปเขาบอกว่าเราสองคนต้องเลิกกัน

ปัง ปัง ปัง

"นังฟ้า แกทำอะไรอยู่ออกมานี่หน่อย" เสียงน้ากินรีที่ทุบประตูห้องนอนของเธอทำให้เธอสะดุ้งตื่นจากความคิดแล้วก็รีบเดินไปเปิดประตูห้อง

"มีอะไรคะ"

"แกไปจัดกระเป๋าเดินทางให้ฉันกับปลายฝัน"

"จัดกระเป๋า..เอ่อไปไหนคะ"

"บอกให้จัดก็จัดจะมาถามทำไม ไป๊!! "

"เอ่อคือฟ้าจะได้เตรียมถูกว่าน้ารีจะไปกี่วัน"

"ฉันจะไปเที่ยวทะเลกับพวกเพื่อนที่วงไพ่ จะไปสองสามวัน"

"ค่ะงั้นเดี๋ยวฟ้าไปจัดกระเป๋าก่อนนะคะ" เธอเดินเลี่ยงออกมาเพื่อเข้าไปจัดเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเดินทางให้น้ากินรีกับปลายฝัน

วันต่อมา....

เธอยกกระเป๋าของทั้งสองคนออกมารอรถตู้ที่จะมารับหน้าบ้านโดยที่ทั้งสองไม่ได้ช่วยเธอยกอะไรเลย

"อยู่เฝ้าบ้านละไม่ใช่ออกไปแรดๆ ข้างนอก"

น้ากินรีหันมาพูดกับเธอโดยมีปลายฝนยืนถ่ายรูปกับชุดสวยๆ ของตัวเอง ซึ่งเงินที่ซื้อก็คงเป็นค่าเทอมเธอที่โดนทั้งคู่ริบไปเมื่อวันก่อน

"มึงบอกใครวะนังรี"

ป้าอ้อยคนข้างบ้านตะโกนมาถามขณะที่แกกำลังยืนตากผ้าที่หน้าบ้าน

"กูก็บอกนังฟ้าสิ แกจะมาถามทำไมนังอ้อย"

"กูนึกว่ามึงบอกผิดคนซะอีกเพราะคนที่แรดๆๆ น่ะไม่น่าจะใช่นังฟ้านะ"

"ป้าว่าใคร!!! แก่แล้วก็สงบปากสงบคำไว้บ้างนะปากแกว่งหาส้นตีนจริงๆ "

"แล้วกูได้เอ่ยชื่อมึงเหรอวะนังฝน กินปูนร้อนท้องนะมึงอ่ะ"

"แม่อิป้าอ้อยมันด่าฝนว่าแรดน่ะแม่"

"รู้ตัวด้วยเว้ย555555"

"ฝากไว้ก่อนเถอะนะ"

"ไม่รับฝากเว้ย"

หลังจากที่รถมารับทั้งสองคนไปเธอก็กำลังจะเดินเข้าบ้านเพื่อทำงานบ้านที่ค้างไว้แต่พอดีป้าอ้อยเรียก

"ฟ้าเอ้ยฟ้า"

"จ๋าป้าอ้อย"

"วันนี้ป้าทำแกงสายบัวปลาทู ป้ารู้ว่าเอ็งชอบอ่ะป้าแบ่งให้"

ป้าอ้อยยื่นแกงสายบัวปลาทูมาให้เธอเธอรีบรับไว้เพราะเกรงใจที่แกยกมาให้เป็นหม้อ

"ขอบคุณนะคะป้าอ้อย ฟ้าไม่ได้กินนานแล้ว"

"แล้วนี่พ่อเอ็งยังไม่กลับมาอีกเหรอรอบนี้ไปเป็นเดือนเลยนะ"

"จ้ะป้ารอบนี้พ่อไปไกลด้วยน่ะ"

"แม่เลี้ยงเอ็งนี่ก็เกินไปนะแทนที่จะช่วยพ่อเอ็งทำงาน วันๆ เอาแต่เล่นไพ่เงินพ่อเอ็งส่งมาเท่าไหร่มันก็ไม่พอหรอก" เธอได้แต่รับฟังแต่ไม่ได้ออกความคิดเห็นอะไร

"เออปีนี้เอ็งเรียนจบแล้วใช่ไหม"

"ใช่จ้ะ"

"แล้วคิดไว้หรือยังว่าจะเรียนต่ออะไร"

"ฟ้าคงไม่ได้เรียนต่อหรอกจ้ะ"

"อ้าวทำไมล่ะ จบแค่มอหกหางานยากนะ"

"ฟ้าสงสารพ่อ ทุกวันนี้พ่อต้องลำบากหาเงินมาช่วยจ่ายค่าเทอมให้ฟัา ฟ้าเลยคิดว่าจะหางานทำเก็บเงินแล้วค่อยลงเรียนภาคค่ำเอาน่ะจ่ะ"

"ป้าว่าถ้าเอ็งยังอยู่ที่นี่อย่าหวังเลยว่าจะได้มีเงินเก็บเพราะแม่เลี้ยงเอ็งน่ะคงจะมาเอาไปหมด"

"ถ้ามันเป็นแบบนั้นก็ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ"

"เห้อป้าสงสารเอ็งนะฟ้าเห็นเอ็งมาตั้งแต่เล็กแต่น้อยตั้งแต่แม่เอ็งอุ้มท้องเอ็ง ถ้าแม่เอ็งยังอยู่เอ็งคงไม่ลำบากแบบนี้ไม่ต้องมาเป็นขี้ข้าสองแม่ลูกนั่น"

"ชีวิตคนเรามันไม่ได้มีทางเลือกมากนักหรอกจ้ะป้า อะไรทนได้ฟ้าก็จะทน ถึงยังไงน้ากินรีก็เลี้ยงฟ้ามา ปลายฝนก็เป็นน้องสาวของฟ้า"

"สักวันความดีจะทำให้ชีวิตเอ็งเจอแต่เรื่องดีๆ นะ" "ขอบใจนะจ้ะป้าที่อวยพรฟ้า"

"เอ้อออ ป้าเพิ่งนึกขึ้นได้ วันก่อนไอ้ทัพมันมาจากเชียงรายมาเยี่ยมป้ามันบอกว่าโรงแรมที่มันทำงานอยู่น่ะเขากำลังขยายกิจการเห็นมันบอกเขารับสมัครพนักงานทุกตำแหน่งมันบอกป้าว่าถ้ามีคนที่สนใจอยากทำงานก็ลองไปกรอกใบสมัครไว้ แต่ถ้าอยู่ไกลก็ส่งเอกสารทางอะไรของมันนะเมลเมลอะไรนี่แล่ะ"

"อีเมล์ป่าวจ้ะ"

"เออนั่นแล่ะอีเมล์ ขนาดไอ้ทัพจบแค่มอสามได้เงินเดือนเกือบสองหมื่น แถมยังเลี้ยงข้าวฟรีสามมื้อมีที่พักให้อยู่ฟรีด้วย ป้าว่าถ้าเอ็งสนใจก็ลองส่งใบสมัครดูนะ เอ็งจบตั้งมอหกเงินเดือนน่าจะเยอะกว่าไอ้ทัพ เอ็งจะได้มีเงินเก็บเอาไว้เรียนต่อและที่สำคัญเอ็งจะได้ไปให้พ้นๆ บ้านหลังนี้"

"ขอบใจป้ามากนะจ้ะไว้ฟ้าจะลองเก็บเอาไปคิดดูนะ"

หลังจากเข้าบ้านมาเธอก็ทำงานบ้านทุกอย่างจนเรียบร้อยและกำลังจะไปอาบน้ำ

ตู๊ดดดดดด ตู๊ดดดดด เสียงมือถือรุ่นเก่าเก็บของเธอดังขึ้นเธอจึงรีบเดินไปหยิบมาดูว่าใครโทรมาปรากฏว่าเป็นแอนนี่

"ว่าไงแอนนี่"

"สรุปว่าเธอจะไปมั้ยงานวันเกิดแฟนเธอน่ะ"

"ยังไม่รู้เลย"

"อะไรของเธอ"

"คือเราไม่ได้เตรียมตัวอะไรเลยเพราะคิดว่าไม่ได้ไป"

"แล้วอยากไปมั้ยล่ะ"

"ก็....."

"ฉันจะไปรับละกันจะโกหกแม่เลี้ยงเธอให้"

"น่ารีไม่อยู่"

"งั้นก็ทางสะดวกอ่ะดิ งั้นเดี๋ยวฉันจะไปรับนะเตรียมตัวให้พร้อม ใส่ชุดสวยๆ ล่ะ"

"ชุดสวยๆ เหรอ....เราไม่มีหรอก"

"ไม่เป็นไรฉันจะจัดการให้เอง รับรองคืนนี้แกต้องสวยเหมาะสมกับเจ้าของวันเกิดแน่นอน"

"แล้วเราต้องโทรบอกสกายมั้ยว่าเราจะไป"

"ไม่ต้องบอกเดี๋ยวไม่เซอไพรส์"

"อื้มมงั้นก็ได้ เรารอที่บ้านนะ"

และสองชั่วโมงต่อมาเธอก็นั่งรถของแอนนี่มาถึงบ้านของสกายซึ่งภายในงานเสียงดนตรีดังมาก เธอเห็นเพื่อนเขาหลายๆ คนทั้งหญิงทั้งชายเกือบสิบคนกำลังเต้นกำลังดื่มกันอย่างสนุกสนานแต่เธอไม่เห็นเขานะ สงสัยจะอยู่ในบ้านมั้ง ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เธอมาที่นี่

"ลงมาสิคะเจ้าหญิง หวังว่าคืนนี้คงไม่ต้องรีบกลับก่อนเที่ยงคืนนะ"

"อย่าแซวได้ไหมแอนนี่"

"อ่ะ อ่ะ ไม่แซวก็ได้ ป่ะเข้าไปข้างในกัน" แอนนี่จูงมือเธอเข้ามาภายในงาน เธอมองหาสกายทั่วงานแต่ก็ไม่เจอ จนเธอเห็นปืนเพื่อนสนิทของสกายเดินออกมาจากในบ้าน

"ปืน"

"พี่ฟ้า!!! "

"สกายอยู่ไหนเหรอพี่มองหาไม่เจอเลย"

"เอ่ออ มัน เอ่ออ มันแต่งตัวอยู่ข้างบน เดี๋ยวผมไปเรียกมันลงให้นะ"

"ปืนดูท่าทางแปลกๆ นะ" แอนนี่บอกกับเธอซึ่งเธอก็คิดเหมือนกัน

สิบนาทีต่อมาปืนกับสกายก็เดินออกมาจากบ้านพร้อมกันตามมาด้วยเหมียวเพื่อนสนิทของสกายอีกคนแต่กับเหมียวเธอไม่เคยพูดหรือคุยด้วยเพราะทุกครั้งที่เธอกับสกายอยู่ด้วยกันเธอจะไม่เห็นเหมียวอยู่ตรงนั้น