ร่างของจามาลเดินผ่านหน้าของหล่อนไปโดยไม่แม้แต่จะหยุดทักทายสักคำ ทำเหมือนคนไม่เคยรู้จัก ทำเหมือนกับมองไม่เห็นตัวตนของหล่อนอย่างนั้นแหละ เจ็บปวดจนต้องกัดปากเพื่อกั้นเสียงสะอื้นไห้เอาไว้ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าหล่อนจะต้องมาเจ็บปวดกับการกระทำห่างเหินของ จามาลถึงเพียงนี้
“เจเจ...” ในที่สุดก็เลือกที่จะเดินตาม และร้องเรียกเอาไว้
“นาย... เอ่อ คุณจะไปไหนคะ”
อลิซเดินอ้อมไปหยุดตรงหน้าของจามาลที่ยืนนิ่ง หล่อนจ้องหน้าของเขา จ้องมองเข้าไปในดวงตาสีฟ้าจัดของจามาล แต่ก็ไม่พบไม่เห็นอะไรเลยนอกจากความเย็นชา และถือตัว ความเจ็บปวดที่คมยิ่งกว่ามีดแหลมทิ่มไปตามเนื้อหัวใจอย่างอำมหิต หญิงสาวปั้นยิ้ม กะพริบตาซ้ำๆ กันหลายครั้งเพื่อกลบเกลื่อนร่องรอยความอ่อนแอให้พ้นจากสายตาของคู่สนทนาหล่อระเบิด
“จำได้ว่าคุณไม่เคยสนใจมาก่อนเลยนี่ว่าผมจะอยู่ส่วนไหนของโลกใบนี้” เขาซัดวาจาเลือดเย็นเข้าใส่ อลิซเม้มปากสั่นเทาเอาไว
