“นายน่าจะโกนหนวดสักหน่อยครับ หน้ารกๆ แบบนี้เดี๋ยวสู้คนที่นั่นไม่ได้” แก้วพูดต่อพร้อมกับยิ้มประจบ ขุนเขายกมือลูบใต้ปลายคางและจมูก เขาปล่อยตัวจนเกือบๆ เหมือนโจร เขาพลาดอะไรไปหลายอย่าง และหากจะลุกขึ้นสู้ ก็คงต้องปรับปรุงตัวนับตั้งแต่ตอนนี้
“แบบกูต้องสู้กับใคร?” ขุนเขาแสร้งถาม เขารู้คำตอบดีอยู่แล้ว แค่แกล้งถามกลบเกลื่อน
“ไม่ต้องสู้กับใครหรอกนาย สู้กับตัวนายเองนั่นแหละ” จ้อนเป็นคนตอบ “แม่สั่งความมาบอกนายครับ แม่บอกว่า ‘มัวชักช้าเดี๋ยวหมาคาบไปแดก ตอนนั้นจะมานั่งเสียใจ’ ผมก็คิดแบบนั้นนะนาย หาก...ไม่พูดดีกว่า” จ้อนพูดจ้อยๆ แล้วก็หยุดพูดหน้าตาเฉย
แก้วอ้าปากพะงาบๆ เขามองหน้าจ้อนกับขุนเขาสลับกัน
ขุนเขาหน้าร้อนผ่าว เขาลืมได้ยังไงทุกการกระทำของเขาอยู่ใต้สายตาของผู้คนที่นี่ ต่อให้เขาพยายามปกปิดแทบตาย มีหรือพวกสอดรู้นั่นจะไม่รู้ ความจริงเขาไม่สมควรเขินอายเลย ในเมื่อรู้อยู่แก่ใจ ทุกคนที่อยู่ใต้ร่มเงาภ
