“ไม่ต้องรีบหรอกนา ของแบบนี้ ถึงเวลาก็มาเอง” ภูผาพูดกลั้วเสียงหัวเราะ
“สำหรับน้องสาวแสนดีของพี่กานทั้งสองคน พี่สาวคนนี้ จะคัดผู้ชายแสนดีใส่พานมาเสนอให้เองจ้ะ” กานดาพูดผสมโรง
เธอแอบกลั้นขำกับแววตาเหมือนกองเพลิงของขุนเขา
หากเขาทำได้ เธอกับสามีคงเหลือแค่เถ้าถ่าน โทษฐาน ไปยุงกับผู้หญิงที่เป็นของหวงของคนปากแข็ง
“ผมอิ่มแล้วครับ” ขุนเขารวบช้อนส้อมไว้กลางจาน แล้วก็ผุดลุกขึ้นยืน
“ยังไม่ทันได้กินอะไรเลย อิ่มแล้วจริงเรอะ?” ภูผาถามตามหลัง
ขุนเขาหันมาฝืนยิ้ม พร้อมกับพยักหน้า เขาฝืนกลืนข้าวลงคอไม่ได้ มันทั้งสากและแข็งจนแสบร้าวไปทั้งลำคอ
“ผมมีงานที่ต้องสะสางครับ” ขุนเขากลั้นใจตอบ
“แม้นลงไปแบ่งกับข้าวไว้ให้นะคะ คุณขุนหิวก็ลงไปหากินได้ที่ในครัว” แม้นเดินแซงขุนเขาและกระซิบบอก ชายตรงหน้านางรักเหมือนลูกชายคนหนึ่ง ท่าทางเคร่งเครียดของขุนเขา แม้นเลยอดเป็นห่วงไม่ได้
“ถึงกับกินข้าวไม่ลง อาการหนักแล้วไอ้ขุ
