“ไปเถอะ ธรรมดาพี่ขุนไม่ยอมให้ใครเข้าไปในอาณาเขตของเขาง่ายๆ หรอก แต่วันนี้นึกใจดีอะไรไม่รู้” ขุนเขาหน้าตึงมามากกว่าหนึ่งอาทิตย์ แต่วันนี้กลับใจดีออกปากอนุญาตเธอเป็นพิเศษ ณาราเลยไม่อยากให้เวลาเสียเปล่า เธอเดินหาคริษฐาตั้งนานแต่หาไม่เจอ
“นัดกับป้าแม้นไว้แล้วสิ วันนี้จะช่วยป้าตำน้ำพริกเผาน่ะ”
“แค่ตำน้ำพริก เลื่อนไปก่อนได้ แต่โอกาสดีๆ แบบนี้หายากนะ เจ้าของที่เขาหวง”
“ริดไม่อยากไปยุ่งกับคุณขุนเลยนา”
ณาราทั้งขำทั้งระอา เมื่ออีกฝ่ายพยายามที่จะอยู่อย่างสงบ ไม่เฉียดเข้าใกล้ตัวป่วนของไร่ภูผา-ขุนเขา
ณาราเดินเข้ามาสวมกอด
ฟ๊อดดดด!!…
คริษฐาตกตะลึงไปชั่วขณะ ณาราหัวเราะคิกคัก
“นาทำแบบนี้ เดียวคนอื่นก็ยิ่งเข้าใจผิดหรอก มันไม่ดีสักหน่อย”
ณาราแสร้งทำตาหวานเยิ้ม
“ทำไมละ เราสองคนเป็นเพื่อนกันนะ หรือเธอคิดอกุศลกับนาละริด?” คริษฐารีบส่ายหน้า
“ไม่ใช่แบบนั้น”
“ไม่ใช่แบบนั้นแล้วแบบไหนละ?” ณาราย้อนถาม
ค
