เสียงทักทายดังโหวกเหวก พลอยทำให้คริษฐายิ้มตาม
แต่แล้ว เมื่อชายผู้นั้นหันมามองเธอ ปลายเท้าของคริษฐาก็แข็งทื่อ เธอเบิกตาโต เกือบล้มลงไปกองที่พื้น หากณาราไม่วิ่งเข้ามาประคองเธอเอาไว้ก่อน
“ริด ทำไมหน้าซีดแบบนี้ล่ะ?”
เสียงณาราโวยวาย คริษฐาพยายามฝืนยิ้มให้ เธอสูดลมหายใจลึกๆ พยายามรวบรวมสติ แต่...เธอทำไม่สำเร็จ ทุกอย่างรอบตัวดับวูบ สติเธอหลุดลอย ก่อนที่เธอจะจมดิ่งลงก้นเหว ใครคนนั้นก็ชะโงกหน้ามามองเธอใกล้ๆ ขนหลังคอเธอพร้อมใจกันลุกชัน รอยยิ้มเจ้าเล่ห์มุมปากนั่น เป็นสัญญาณว่า...เขาเอง ก็จำเธอได้เช่นกัน
หลังจากนั้น เธอก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรกับเธออีกเลย…
ขุนเขาสอดมือใต้ขาพับของสาวแปลกหน้าที่เพิ่งแน่ใจว่า ‘ใช่’ ตอนที่สบตากับหล่อนเข้า แววตาตื่นกลัวนั่นเขาจำได้ไม่มีทางลืม เขาแอบสูดกลิ่นของหล่อนที่คุ้นจมูก ความรู้สึกหน่วงๆ ในอก หลายเป็นปลิดทิ้ง
“พามาทางนี้เลยขุน ริดร่างกายไม่แข็งแรงน่ะ เดินทางมาไกลเลยไ
