"พักตรงนี้ดีกว่าถ้าขืนเดินไปมากกว่าเดี๋ยวจะยิ่งหลงกันไปพอดี" เหมันต์เอ่ยบอกก่อนจะย่อตัวลงให้แฟนซีได้ลงจากหลังของเขา เพื่อนั่งพักในระหว่างรอให้คนมาช่วย
"รอให้มืดคงไม่ดีแน่" ไทเปเอ่ยบอกพร้อมมองไปที่ร่างบางกำลังย่อตัวนั่งกับโขดหิน
"โอ๊ย!!" แฟนซีร้องขึ้นอย่างสุดเสียงเมื่อรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่มือของเธอ
"แฟน!" เหมันต์รีบพุ่งตัวเข้าหาเธอในทันที เขาจับมือเล็กของเธอขึ้นมาดูเมื่อเห็นว่าเธอกุมมือของตัวเองด้วยสีหน้าเจ็บปวด
"เหมันต์ฉันเจ็บ" แฟนซีเงยหน้าบอกคนตัวโตด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เธอรู้สึกเจ็บแปล๊บขึ้นทันทีที่ได้นั่งลงตรงโขดหิน
"เจ็บตรงไหนแฟนซี.." เหมันต์ถามคนตัวเล็กด้วยความเป็นห่วงแต่ก็ต้องหันไปตามทิศทางที่ไทเปส่งเสียงเอ่ยออกมา
"ตะขาบ เธอโดนตะขาบกัด"
"เชี่ย! แม่งเอ๊ยไอ้เวรนั่นยืนอยู่ทั้งคนทำไมไม่กัดวะ" เหมันต์เอ่ยอย่างหัวเสียก่อนจะหาท่อนไม้ข้างตัวฟาดลงบนตะขาบจนแน่นิ่งด้วยความโกรธที่ทำให้ค
