แกร็ก..เสียงเปิดประตูห้อง
วิวเดินเข้ามาภายในห้องทำงานของเพลิง คิ้วบางขมวดเข้าหากัน มันมืดเกือบสนิทมีเพียงแสงสว่างที่เล็ดลอดออกมาจากม่านสีดำเพียงเล็กน้อยเท้านั้น
“แค่กๆ ทำไมอับแบบนี้” วิวยกมือขึ้นโบกไปมาไล่ความอับ ก่อนจะเดินมาหยุดอยู่ที่โซฟาหนังหรูสีดำ ที่มีร่างสูงนอนขดตัวห่มผ้าอยู่
“นอนซมอย่างนี้จะหายไหม..” เธอบ่นอุบอิบออกมา ก่อนวางถุงหิ้วแล้วกระเป๋าไว้บนโต๊ะ ย่อตัวลงข้างๆ มือเอื้อมแตะที่ไหล่กว้างเบาๆ
“เฮีย..เฮียเพลิง” วิวเอ่ยเรียกชายหนุ่มขึ้น
“...” แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา
“เฮียเพลิง..” เธอจึงเขย่าไหล่กว้าง ก่อนเอ่ยเรียกด้วยน้ำเสียงที่ดังขึ้นอีกครั้ง
“อื้อ..วิวมาตั้งแต่เมื่อไหร่?” ครั้งนี้ เพลิงลืมตาขึ้น ก่อนเขาจะเอ่ยถามหญิงสาว
“พึ่งมาถึง.. แล้วเฮียละ ทำไมไม่ยอมลุกขึ้นมากินข้าวกินยา” เมื่อเห็นชายหนุ่มตื่น เธอก็ยันตัวยืนขึ้นแล้วเอ่ยถามเขาอีกครั้ง
“ง่วง..ปวดหัวด้วย” เพลิงเอ่ยตอบ
