17 : 25 นาฬิกา ณ..คฤหาสน์วีรกิจ
ชนัญธิดาเดินลงมาจากห้องนอนของตระการอย่างหัวเสีย เมื่อเธอตื่นมาอีกครั้งในช่วงเย็นเธอก็ไม่เห็นตระการอยู่ในห้องแล้วแถมเสื้อผ้าของเธอยังหายไปอีก ใบหน้างามก้มลงมามองชุดที่เธอใส่แล้วก็อับอายไม่น้อยเพราะทั้งตัวเธอใส่เสื้อผ้าของตระการแทบจะทั้งนั้น ดีหน่อยที่เสื้อเชิ้ตมันตัวใหญ่ ยามที่เดินมันก็ไม่ได้ดูน่าเกลียดอะไรมากมายแต่มันก็ไม่เหมาะสมอยู่ดีที่เธอจะมาใส่เสื้อผ้าของผู้ชายแบบนี้ ร่างบางระหงเดินลงมาจากชั้นบนอย่างแปลกเพราะระหว่างทางที่เธอเดินมา เธอยังไม่เจอใครเลยสักคนแม้แต่ตระการ เท้าเล็กก้าวเดินลงมาอย่างไม่มั่นคงนักเมื่อรู้ว่าไม่มีใครเลยที่พอเดินเข้ามาให้เธอเจอหรือได้พูดคุย
“ตื่นแล้วหรือค่ะคุณษร” น้ำเสียงนุ่มนวลของใครบางคนดังมาจากห้องโถง ชนัญธิดาชะงักเท้า ก่อนหันไปมองเจ้าของเสียงอ่อนโยนอย่างประหลาดใจ พอเห็นใบหน้าของเจ้าของเสียงใบหน้างามก็ซีดลงอย่างตกใจชนัญธิดายกมือ
