ธนดลสบตามองอารยาด้วยความคิดถึงหกปีที่เขาไมได้เห็นหน้าเธอ แต่วันนี้เขาได้มายืนอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว ใบหน้าอ่อนเยาว์ในอดีตดูสวยขึ้นจนเขาแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง ตอนที่เขาแอบมองเธออยู่ห่างก็คิดว่าสวยแล้วแต่พอมายืนอยู่ใกล้แบบนี้เธอยิ่งสวยจนเขาแทบลืมหายใจเลยทีเดียว
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะฝน” อารยาถึงกับพูดไม่ออกเลยทีเดียว หกปีสำหรับความเจ็บปวดและการรอคอยเขา แค่คำว่าขอโทษกับคำว่ารักที่เธอรอคอยมาหลายปี แต่สุดท้ายเธอก็ต้องรอเก้อ ผู้ชายตรงหน้าเธอนี่ไม่กลับมาแม้ขอโทษในสิ่งที่เขาทำไว้กับเธอ ผ่านมาหกปีแล้วชายหนุ่มจะกลับมาหาเธออีกทำไม กลับมาหาเธอในวันที่เธอเลิกรอคอย ความหวังลมๆ แล้งๆ นั่นมันกลายเป็นสิ่งที่เธอไม่ต้องการ หลายปีที่ผ่านมาเธอก็ยังอยู่มาได้ การที่เขามาปรากฏต่อหน้าเธอในวันนี้เขาต้องการอะไรจากเธอ
“ใช่” เธอตอบกลับอย่างไม่แยแส
“ผมคิดถึงคุณนะ” ธนดลพูดด้วยน้ำเสียงสั่นไหว ร่างกายเหมือนกับโดนสาปเมื่อสบต
