3.ดีไหม ?

1317 คำ
"เรื่องนั้นไม่ใช่ปัญหาเลยค่ะ เพราะว่าการชงชาข้าค่อนข้างจะถนัดมากทีเดียว.." เอลิซ่ากล่าวพร้อมกับหัวเราะเบาๆ เธอรู้สึกเอ็นดูในความประหม่าของคาเมล เขาทั้งน่ารักและ..เธออยากจะหยอกเย้าเขามากกว่านี้อีกหน่อย "คาเมล..เจ้าอยู่ที่นี่ผู้เดียวอย่างนั้นหรือ?" อันที่จริงเขาไม่ค่อยได้อยู่ที่นี่เลยด้วยซ้ำเพราะเขาเอาเวลาส่วนใหญ่อยู่ที่คฤหาสน์คามิลหรือไม่ก็คฤหาสน์อาเชน่า เรียกได้ว่าที่ไหนก็ตามที่ท่านเอลิซ่าอยู่ เขาก็จะไปอยู่ที่นั่นเพื่อปกป้องและคุ้มครองเธอเอาไว้ "ครับ" เอลิซ่าเทใบชาตากแห้งลงไปในกาน้ำชา เธอปรายตามองหน้าของคาเมลเล็กน้อย "ดีจังเลยนะ บางทีข้าก็อยากจะมาอยู่ในที่แบบนี้บ้าง" "ที่นี่อาจจะคับแคบเกินไปสำหรับท่านเอลิซ่า" "ในสายตาของคาเมล ข้าตัวใหญ่มากขนาดนั้นเลยอย่างนั้นหรือ?" "มะ..ไม่ใช่แบบนั้นนะครับ เพียงแต่ที่นี่ไม่เหมาะสมกับท่านเอลิซ่าเลยก็เท่านั้น" เธอวางกางน้ำชาในมือลง เขาจะยกมือขึ้นมาจับคางของคาเมลเอาไว้ "คาเมล บอกว่าสิว่าในสายตาของเจ้า ข้าเป็นเช่นไร ข้าสูงส่งมากขนาดที่ข้าไม่สามารถสัมผัสเจ้าได้เลยอย่างนั้นหรือ ไหนเจ้ากล่าวว่าไม่ว่าเวลาไหน หรือไม่ว่าเมื่อไหร่เจ้าก็จะอยู่เคียงข้างข้าแล้วทำไมกันล่ะคาเมล ทำไมเจ้าถึงกำลังพยายามปฏิเสธข้า?" เพราะว่าเขา..กำลังจะตาย เขาไม่อยากให้ท่านหญิงผูกพันกับเขามากเกินไป ไม่อยากให้ท่านเอลิซ่าจะต้องมาเสียเวลาเพราะเขา ต่อให้เขาตายไปท่านเอลิซ่าก็จะยังคงสบายดีเพราะรอบๆตัวของเธอ มีผู้คนที่พร้อมจะรักท่านมากอยู่แล้ว เอลิซ่าหรี่ตามองคาเมล ท่าทางว่าจะคุยกันด้วยคำพูดไม่รู้เรื่องแฮะ..เช่นนั้นก็ใช้ร่างกายในการพูดคุยก็แล้วกัน เธอยกมือขึ้นมาวาดในอากาศ พลังเวทสีน้ำเงินก็โอบล้อมรอบตัวของเลเซนเอาไว้ก่อนจะมีเชือกโปร่งแสงมามัดที่จ้องมือของเขา เธอดันเขาเล็กน้อยให้เดินไปชิดกำแพงก่อนที่ยกดาบที่หนักอึ้งของคาเมลขึ้นมา "คาเมล..เจ้าเคยบอกว่าเจ้าเป็นของข้า" เรื่องนั้นเขาเคยกล่าวออกไปจริงๆ มันคือคำปฏิญาณตอนที่เขากล่าวออกมาเพื่อเข้ารับการเป็นอัศวินของเธอ "เรื่องนั้นแน่นอนอยู่แล้วครับ ไม่ว่าจะจิตวิญญาณหรือว่าชีวิตของข้า ล้วนแล้วแต่เป็นของท่านเอลิซ่าอย่างแน่นอน" "ข้าไม่ต้องการถึงชีวิตหรอกคาเมล เพราะว่าสิ่งที่ข้าต้องการมันคือร่างกายต่างหาก..ในยามนี้แค่ตัวเจ้าก็พอ จะถอดมันเองหรือว่าให้ข้าถอด" ทำแบบนั้นไม่ได้เด็ดขาด! เพราะท่านหญิงอาจจะเห็นร่องรอยความเขียวช้ำจากความเจ็บปวดที่เขากำลังเผชิญอยู่ เพราะฉะนั้นจะให้ท่านหญิงถอดเสื้อของเขาออกในตอนนี้ไม่ได้!! "ท่านเอลิซ่า ข้ายินยอมมอบชีวิตให้ท่านแต่ทว่าร่างกาย..ไม่อาจมอบให้ท่านได้ครับ" หากว่าเธอสตรีอื่นแน่นอนว่าจะต้องเข้าใจคาเมลผิดอย่างแน่นอนแต่เพราะว่านี่คือเอลิซ่า นอกจากเธอจะไม่สนใจคำกล่าวทักท้วงของเขาแล้วเธอยังจะยกดาบขึ้นมาตัดเสื้อผ้าของเขาออกอย่างรวดเร็ว เธอคิดว่าตัวเองมองเห็นความผิดปกติของคาเมลมาสักพักแล้ว เขาดูราวกับคนที่อ่อนแอลง ใบหน้าที่หล่อเหลาพลันซีดเผือดลงมาอย่างน่าเป็นห่วง เสียงของเขาแหบพร่าฟังดูราวกับว่าเขากำลังไร้เรี่ยวแรง เธอทั้งเป็นห่วงและต้องการอยู่ตามลำพังเพื่อที่จะถามความจริงว่าตกลงแล้ว อาการที่ผิดปกติของเขามันมาจากอะไรกันแน่! ความสงสัยในใจของเอลิซ่าได้รับคำตอบผ่านร่องรอยความเขียวช้ำตามร่างกายของคาเมล เขาเบนสายตามองไปทางอื่นเพื่อที่จะเก็บซ่อนความเจ็บปวดเอาไว้ไม่ให้ท่านเอลิซ่ามองเห็น "นี่คืออะไรกันคาเมล? เจ้าเป็นอะไร" "เป็นแผลที่ได้มาจากการฝึกซ้อมครับ ไม่มีอะไรให้ท่านต้องเป็นห่วง" ไม่ใช่แล้ว ดูจากรอยช้ำก็รู้ว่ามันไม่ปกติ เธอยกมือขึ้นมาแตะเบาๆที่กล้ามท้องของเขา เอลิซ่าปล่อยพลังเวทของเธอเพื่อรักษาร่องรอยพวกนั้นให้เขาแต่ทว่ามันกลับไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลย "นี่เป็นครั้งแรกที่พลังของข้ามันไม่ได้ผล ราวกับว่าเจ้าไม่ใช่มนุษย์ยังไงอย่างนั้น คาเมลอย่าให้ข้าถามคำเดิมเป็นครั้งที่สาม แผลพวกนี้มันคืออะไรกันแน่?" เขามองใบหน้าที่งดงามของท่านเอลิซ่าด้วยดวงตาที่เจ็บปวด จะบอกเช่นไรดี จะกล่าวออกไปเช่นไรว่าเขานั้นไม่ใช่มนุษย์อีกแล้ว ท่านแกรนด์ดยุคมีคำสั่งให้เขาไปรับใช้ท่านหญิงอลิซ สตรีผู้นั้นมีความวิปริตอยู่มากและเขาไม่รู้ว่านางเอาเลือดของแวร์บีสต์มาจากไหนกันแน่ นางผสมเลือดพวกนั้นในน้ำให้เขาดื่ม กว่าจะรู้สึกตัวเขาก็กลายเป็นแวร์บีสต์โดยสมบูรณ์แล้ว เขา..เป็นครึ่งคนครึ่งสัตว์ เป็นแวร์บีสต์หมาป่าที่เป็นที่น่ารังเกียจของผู้คน และร่องรอยตามเนื้อตัวพวกนี้มันคือยาที่เขากินเข้าไป ยาที่ไม่ให้หูและหางของตัวเองโผล่ออกมา แต่ทว่าด้วยฤทธิ์ยาที่รุนแรงมันจึงเป็นอันตรายอย่างมากต่อร่างกายของเขา พอเขาไปหาหมอก็พบว่าอวัยวะด้านในถูกทำลายจนหมดสิ้น เขากำลังจะตาย..ในอีกไม่ช้านี้ "...ขะ..ข้า.." น้ำเสียงที่สั่นเครือของคาเมลมันชวนให้เธอรู้สึกเจ็บปวดตามเขาไปด้วยเลย มันราวกับว่าเขามีปัญหาอะไรสักอย่างมาตั้งนานแล้ว แต่ทว่าเธอไม่เคยสังเกตเห็นเลยว่าคนที่คอยอยู่เคียงข้างมาโดยตลอดเกิดปัญหา เธอละเลยคาเมลไปมากกว่าที่ตัวเองคิดเอาไว้ จนมันราวกับว่าเขาในตอนนี้กำลังจะแตกสลายหายไปต่อหน้าต่อตาของเธอเลย เอลิซ่าบรรจงเช็ดน้ำตาที่หางตาของคาเมล "หากยังไม่ตอบ ข้าจะหาคำตอบเองจากร่างกายของเจ้า..มันอาจจะทรมานมากเลยนะคาเมล.." "ท่านเอลิซ่าไม่จำเป็นต้องมองข้าด้วยความรู้สึกผิดเช่นนั้น..อึ่ก!" เธอประทับริมฝีปากลงไปที่ตรงหัวใจของเขา..ตรงรอยช้ำสีคล้ำที่ดูน่ากลัว เอลิซ่าจูบเบาๆก่อนที่เธอจะใช้เกลียวลิ้นไล่เลียมันเบาๆราวกับต้องการลิ้มรสชาติความเจ็บปวดของเขา คาเมลหลับตาลง หัวใจของเขากำลังเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง ท่านเอลิซ่ากำลังทำให้เขาเป็นบ้า ให้ตายเถอะ! "ท่านเอลิซ่า..ครับ.." "ทำไม ข้าทำแบบนี้ก็ไม่ได้อย่างนั้นหรือ? เจ้านี่ช่างเอาใจยากมากกว่าที่คิดเอาไว้อีกนะคาเมล" "อา..มะ..ไม่ใช่แบบนั้นนะครับ" เธอดูดดุนเบาๆที่ยอดอกของเขา แน่นอนว่าเขาไม่สามารถขัดขืนเธอได้เพราะมือของเขาถูกพันธนาการอยู่ด้วยเวทมนตร์ของเธออยู่ ยามนี้เขากำลังทรมานอย่างที่ท่านเอลิซ่ากล่าวเอาไว้แล้วจริงๆ "เกิดอะไรขึ้นคาเมล? ถ้าเจ้ายอมตอบข้าครั้งนี้ข้าจะแก้เชือกเวทมนตร์ที่มัดเอาไว้ออกให้ดีไหม?" ช่างร้ายกาจยิ่งนัก ท่านหญิงของเขาเป็นสตรีที่เต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยมเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม