รักต้องรุก

บทที่ 1

A day we met frozen, Right from the start

I knew that I’ve found a home for my heart

วันที่เราได้พบกัน เวลาก็เหมือนถูกแช่แข็ง ตั้งแต่ตอนนั้น

ฉันก็รู้ทันทีว่าฉันได้เจอบ้านสำหรับหัวใจแล้ว

เสียงเพลงจังหวะเบาๆ คลอดังขึ้นไปทั่วพื้นที่ใต้ต้นสนใหญ่ ซึ่งถูกจัดสถานที่เอาไว้ด้วยช่องดอกไม้สีขาวบริสุทธิ์ตามแบบธรรมเนียนสากล วินาทีที่หญิงสาวหน้าตาสะสวยในชุดเจ้าสาวสีขาวสะอาดสะอ้านก้าวผ่านซุ้มดอกไม้ซึ่งถูกประดับตกแต่งอย่างประณีต เสียงปรบมือและเสียงโห่ร้องด้วยความยินดีก็ดังขึ้น

ที่หน้าต้นสนใหญ่มีชายหนุ่มร่างสูงในชุดสีขาวสะอาดตายืนรออยู่ ใกล้เคียงกันมีแท่นของประรำพิธีสำหรับใช้ในงาน รวมไปถึงบาทหลวงคนสนิทที่ร่วมพิธีสาบานตนของคู่ชายหญิง ในงานแต่งงานมีแขกเหรื่อมาร่วมไม่มากนัก พวกเขาคือญาติผู้ใหญ่ของแต่ล่ะฝ่าย ที่มีความเห็นชอบในการร่วมปองเป็นทองแผ่นเดียวกันเท่านั้น

ทันทีที่เจ้าสาวเดินมาหยุดตรงหน้าประรำพิธี เสียงเพลงสุดแสนโรแมนติกก็เงียบลง ลานเล็กๆ สำหรับใช้ในพิธีแต่งงานตกอยู่ในความเงียบและเต็มไปด้วยมนต์ขลังตามหลักศาสนา

“เมื่อเจ้าสาวกับเจ้าบ่าวมาถึงสถานที่ศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้แล้ว พ่อก็ขอเริ่มทำพิธีเลยก็แล้วกัน…” เสียงของบาทหลวงอาวุโสเอ่ยขึ้น พานให้บรรยากาศและบริเวณลานพิธีดูมีมนต์ขลังยิ่งกว่าเดิม “คุณ ‘กวีวัธน์’ และ คุณ ‘เกวลิน’ ท่านทั้งสองมาที่นี้โดยไม่ถูกบังคับ แต่มาโดยสมัครใจใช่อย่างแท้จริงเพื่อเข้าสู่พิธีสมรสใช่หรือไม่”

นัยน์ตาซึ่งเต็มไปด้วยริ้วรอยตามวัยเหลือบตามองคู่ชายหญิงตรงหน้าเมื่อเห็นว่าทั้งคู่ไม่ยอมปริปากตอบคำถาม แต่เพราะทั้งคู่ยังคงยืนจ้องหน้ากันนิ่งๆ บาทหลวงจึงเริ่มทำพิธีต่อไป

“หากท่านทั้งสองมีเจตจำนงที่จะสมรสกัน ขอให้ท่านจับมือของกันและกันและแสดงความสมัครใจต่อหน้าพระเจ้า และพระศาสนจักรของพระองค์

ฟึ่บ!

ฝ่ายชายซึ่งดูจะว่าง่าย คว้าหมับเข้าที่มือของเจ้าสาว เขากุมมือเธอเอาไว้แน่นโดยที่สายตาของทั้งคู่ยังคงประสานกันไว้ดังเก่า พิธีทางศาสนาดำเนินต่อไปเรื่อยๆ อย่างไม่มีติดขัด หากไม่ใช่กับมือของบ่าวสาวที่บีบกันไว้แน่นจนอีกฝ่ายเริ่มคุมสีหน้าของตัวเองเอาไว้ไม่อยู่ จนกระทั่งบาทหลวงเอ่ยวาจาเพื่อเป็นพยานรักครั้งสุดท้ายของพิธีการ

“ขอพระเจ้าเสกแหวนสองวงนี้ ซึ่งท่านทั้งสองจะสวมให้แก่กันและกัน เพื่อเป็นเครื่องหมายแสดงความรักและความซื่อสัตย์…” สิ้นเสียงซึ่งเต็มไปด้วยพลังและความเชื่อ หากแต่คนฟังยังคงยืนนิ่งมองหน้ากัน และเพื่อไม่ให้เสียพิธี แหวนแต่งงานจึงถูกเชิญโดยนางฟ้าตัวน้อยๆ ทุกอย่างดูจะราบรื่นเมื่อคู่บ่าวสาวต่างสวมแหวนให้แก่กันและกัน เสียงปรบมือดังขึ้นในวินาทีต่อมา

เมื่อแหวนแต่งงานสวมอยู่บนนิ้วนางข้างซ้ายของคนทั้งคู่เป็นอันสำเร็จ กลิ่นหอมอบอวลของความรัก ทำให้รอยยิ้มแสดงความยินดีบังเกิดขึ้นแก่พยานนับสิบที่ร่วมกันเป็นสักขีพยาน และทุกอย่างมันคงจะไปได้สวย ถ้าหากว่าบาทหลวงไม่เอ่ยปากพูดประโยคสุดท้ายออกมา

“บ่าวสาวโปรดจุมพิตซึ่งกันและกันเพื่อแสดงเจตจำนงต่อหน้าพยานทั้งหลาย เพื่อให้พระเจ้าเห็นถึงความรักที่คนทั้งคู่มีให้กัน…” อีกครั้งที่คำกล่าวคำสาบานของบาทหลวงทำเอาคนทั้งคู่ยืนจ้องหน้ากันนิ่ง ก่อนที่หนึ่งคู่สมรสจะตะคอกขึ้นด้วยเสียงดังฟังชัด

“ไม่!” และนั่นคงเป็นคำตอบเดียวของพิธีแต่งงานในครั้งนี้ ที่พระเจ้าทรงได้ยินชัดเจนที่สุด