ท่านชายแวมไพร์

บทที่ 2 พรหมลิขิตก่อตัว(?)

“เฮ้อ แล้วจะให้ข้านำมันไปให้ใครกันล่ะ” เจย์เดนถอนหายใจอย่างยาวเหยียด พร้อมกับจ้องมองดอกกุหลาบที่อยูในฝาแก้วครอบ ถึงแม้ก่อนหน้านี้เขาจะเอ่ยว่า คู่ครองหาเมื่อไหร่ก็เหมือนกันหมด แต่เขาก็หวังอยากจะหาให้ได้ในเร็ววันนั่นแหละ...บอกตามตรง แวมไพร์เช่นเขาก็เหงาเป็นเหมือนกันนะ

ผู้ติดตามคนสนิทที่ยืนฟังอยู่จึงเสนอความคิดขึ้นว่า “เช่นนั้น ท่านชายลองนำไปให้คนที่ท่านหมายปองดูก่อนดีหรือไม่ขอรับ”

“ไม่มีผู้ใดที่ข้าหมายปองเป็นพิเศษหรอก”

“คุณหนูเฟย์อย่างไรขอรับ” ผู้ติดตามอย่างเขาเห็นว่าท่านชายสนิทสนมกับเธอเป็นพิเศษ จึงคิดว่าบางทีพวกเขาอาจมีบางสิ่งที่เข้ากันได้

“นางเป็นเพียงสหายของข้า...”

คุณหนูเฟย์ คือลูกสาวตระกูลแวมไพร์ที่ตระกูลแบรดฟอร์ดของเขาร่วมค้าธุรกิจด้วย นั่นเป็นสาเหตุที่เขาและเธอสนิทกันมาตั้งแต่ยังเยาว์วัย แต่หากมองลึกลงไปในความสัมพันธ์นั้น ไม่มีความพิสวาทเลยแม้แต่น้อย

“หรือจะเป็นคุณหนูอลิเซียเล่าขอรับ” ชาร์ลยังคงเสนอรายชื่อหญิงสาวที่ดูเหมาะสมกับเจ้านายของตนอย่างไม่หยุดยั้ง

“เจ้าอย่าพูดชื่อคนที่น่ากลัวเช่นนั้นออกมาเชียว”

สาเหตุที่เจย์เดนกล่าวเช่นนั้น เป็นเพราะคุณหนูอลิเซียที่เขาพูดถึงกันอยู่นั้น คลั่งไคล้เขามากจนเข้ากระดูกดำเลยก็ว่าได้

ยอมรับว่าในตอนแรกเขาแอบสนใจเพราะเธอช่างงดงามเกินบรรยาย แต่เมื่อได้รู้จักนิสัยแล้ว เขาค้นพบว่าเธอค่อนข้างจิตไปหน่อย จนบางทีเขาเองก็แอบหวาดหวั่นอยู่ไม่น้อย

‘หากเจ้าเป็นของข้าแล้ว ข้าจะตอกฝาโลงไม่ให้เจ้าได้พบหน้าหญิงสาวคนไหนอีก...’ ประโยคนั้นดังก้องอยู่ในหัวของเจย์เดนราวกับฝันร้าย นับแต่นั้นเป็นต้นมา เขาก็พยายามตีตัวออกห่างจากเธอโดยเด็ดขาด! ถึงแม้เธอจะยังโผล่มาหาเขาเป็นบางช่วงบางตอนก็ตาม

“ข้าจะลองไปปรึกษาเฟย์ดูแล้วกัน ว่านางมีสหายพอจะแนะนำให้ข้าได้หรือไม่” นั่งสุมหัวคิดกันอยู่ไม่นาน เจย์เดนก็ตัดสินใจเช่นนั้นขึ้น

และหากเป็นสหายของคุณหนูเฟย์ คงหนีไม่พ้นพวกสาว ๆ จากตระกูลชนชั้นสูงอย่างแน่นอน หากได้แต่งกับคนประเภทนั้น ธุรกิจของตระกูลคงก้าวหน้าขึ้นอีกหลายเท่าตัวเป็นแน่ ถึงแม้จะไม่มีอะไรให้ขยายมากไปกว่านี้แล้วก็ตาม

เจย์เดนคิดเช่นนั้น เพราะในเมื่อโหยหาความรักบริสุทธิ์จากใจจริงกับใครไม่ได้สักคน อีกทั้งบนโลกใบนี้ก็มีแต่พวกหวังผลประโยชน์อยู่แล้ว หากเขาจะมีคู่ครองที่ได้ผลประโยชน์ไปด้วยก็ไม่เสียหายนี่นา

“ถ้าอย่างนั้น...ข้าจะนัดหมายคุณหนูเฟย์ให้นะขอรับ”

จากนั้นแวมไพร์หนุ่มก็เริ่มออกทำภารกิจตามหารักของตน แต่จนแล้วจนรอด หญิงสาวที่ คุณหนูเฟย์ สหายของตนเสนอชื่อขึ้นมาให้นั้นกลับไม่ถูกใจเขาเลยสักนิด

“ที่ข้ารู้จักก็มีเท่านี้แหละเจย์เดน เจ้าต้องเลือกสักคน ไม่อย่างนั้นข้าก็ไม่มีตัวเลือกให้เจ้าแล้ว...” สาวสวยนั่งกอดอกมองคนตรงหน้า ก่อนจะเริ่มส่ายศีรษะไปมาอย่างเหนื่อยหน่าย

“ถ้าเช่นนั้น ข้าก็คงต้องรอไปอีกสักพักแล้วค่อยหา...หรือเจ้าจะรับมันไว้เองเล่า” เจย์เดนเพียงเย้าแหย่เท่านั้น รู้ดีว่าอย่างไรเธอก็ไม่ยอมรับกุหลาบจากเขาอยู่แล้ว

เฟย์ได้ยินแบบนั้นก็แค่นหัวเราะออกมา รู้ว่าคนตรงหน้าพูดเล่น แต่ก็อดจะย้ำถึงความสัมพันธืของตัวเองกับแวมไพร์หนุ่มซึ่งเป็นสหายคนสนิทของเขาอีกคนไม่ได้

“เจ้าอยากมีปัญหากับไนเจลหรือไง”

ไนเจลและเฟย์เป็นสหายสนิทของเจย์เดนมาตั้งแต่ครั้งเยาว์วัย เรียกได้ว่าทั้งสามคนเป็นเพื่อนวิ่งเล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก บอกตามตรง เมื่อเจย์เดนทราบว่าทั้งสองมีใจให้กันในตอนแรกเขาก็แอบเหลือเชื่อนิดหน่อย

“ก็ต้องรอ...” เจย์เดนยักไหล่ แต่ถึงอย่างนั้นมือหนก็ยังพยายามควานหากุหลาบดอกนั้นอย่างเอาเป็นเอาตาย มันควรจะอยู่ในกระเป๋าที่เขานำติดตัวมาด้วยสิ!

เมื่อควานหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ เจย์เดนจึงรีบลุกขึ้นยืนเต็มความสูงด้วยความแตกตื่น

“อะไร?” เฟย์รีบยืนขึ้นตามด้วยท่าทางตกใจไม่แพ้กัน

“มันหายไป...กุหลาบดอกนั้น...”

“ของสำคัญเจ้ายังกล้าทำหายอีกเหรอเจย์เดน”

“มันใช่เวลามาบ่นข้าหรือ เจ้าช่วยข้าหาก่อนเถอะ”

กล่าวจบ แวมไพร์ทั้งสามตน เจย์เดน เฟย์ รวมถึงผู้ติดตามคนสนิทอย่าง ชาร์ล ก็ช่วยกันออกตามหากุหลาบดอกนั้นอย่างเอาเป็นเอาตาย

แต่ด้วยความที่มันเป็นกุหลาบซึ่งบรรจุพลังของเขา จึงไม่ได้ยากต่อการตามหามากนัก เจย์เดนพินิจถึงกุหลาบดอกนั้นก่อนจะตามรอยพลังของมันไป และอีกเพียงไม่กี่ก้าวเขาก็จะคว้ามันกลับมาได้แล้วแท้ ๆ แต่ก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อเห็นหญิงสาวคนหนึ่งเข้าถึงกุหลาบดอกนั้นก่อนตัวเอง

เมื่อเห็นดังนั้น เจย์เดนจึงรีบหลบไปยืนมองการกระทำของเธออยู่ ณ มุมหนึ่งของตรอกซอกซอยนั้นโดยปราศจากการรู้ตัวจากหญิงสาวผู้นั้น

“ท่านชาย คุณหนูเฟย์บอกว่าหาไม่เจอขอรับ”

“บอกนางว่าข้าเจอแล้ว...และดูเหมือนจะเจอว่าที่ชายาของข้าแล้วด้วย...”

.

.

.

"ใครเอาแกมาทิ้งกันนะ..." ลินินพึมพำเสียงแผ่ว ขณะที่หยิบจับกุหลาบดอกนั้นขึ้นมาพิจารณา และไม่ลังเลที่จะนำมันเก็บใส่กระเป๋าเพื่อนำกลับไปที่บ้าน

“กุหลาบนั่นเลือกนางอย่างนั้นหรือ? เหตุใดนางจึงนำมันไปได้ง่ายเช่นนั้น” เจย์เดนขมวดคิ้วก่อนจะแอบตามเธอต่อไปพร้อมกับผู้ติดตามของตน "ข้าไม่ได้เลือกนางสักหน่อย" คำพูดดูเหมือนจะไม่ค่อยชอบใจนัก แต่สายตาก็จับจ้องเธออย่างไม่วางตา

"นางถือครองเป็นที่เรียบร้อย ท่านชายอาจต้องรอดูปฏิกิริยาของกุหลาบขอรับ" ชาร์ลแนะนำ

อีกด้านหนึ่ง

ภายในห้องนอน ลินินวางกุหลาบลงบนโต๊ะก่อนจะเดินไปหยิบแจกันที่ว่างเปล่าในห้องนั่งเล่นมารินน้ำพร้อมนำกุหลาบดอกนั้นใส่ลงไปอย่างปราณีต เพื่อให้มันได้มีที่อยู่อาศัยเป็นหลักแหล่ง สายตาของเธอฉายแววความสงสัยขณะที่จ้องมองมันก่อนจะเผยรอยยิ้มสุขใจออกมานิดหน่อย “แกคงเป็นของหายากสินะ ฉันได้เจอแกคืนนี้คงนำโชคมาให้ใช่หรือเปล่า?”

"นางชื่ออะไร?" เจย์เดนเอ่ยถามผู้ติดตามที่ยืนอยู่เคียงข้าง ขณะที่สายตายังคงจับจ้องไปยังหญิงสาวผู้นั้น ท่ามกลางความมืด เธอหยุดมองดอกกุหลาบสีดำบนพื้นอย่างชั่วครู่ ใบหน้าแสดงความสงสัยปนความสนใจ ราวกับว่าเธอมองเห็นความพิเศษบางอย่างในกุหลาบนั้น

"ลินินขอรับ..." ผู้ติดตามของเขาตอบด้วยน้ำเสียงเรียบง่าย เขามองตามสายตาของเจย์เดนที่กำลังจับจ้องไปยังลินินอย่างไม่วางตา

โดยปกติแล้วผู้หญิงจะชอบกุหลาบสีแดง เพิ่งเคยเห็นคนที่ประทับใจดอกกุหลาบสีดำเช่นนี้เป็นครั้งแรก บอกตามตรงว่าสิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกเหมือนกำลังถูกดึงดูด อาจเป็นเพราะความไม่เหมือนใครในตัวของเธอ

“ใช่นางจริง ๆใช่ไหม?” เป็นคำถามที่เจย์เดนไม่ต้องการคำตอบในตอนนี้ เพียงแค่ต้องรอให้ถึงเวลาเท่านั้น...

“ต้องรอดูต่อไปขอรับ..."

.

.

.

“น่าเสียดายนัก...ข้าคิดว่าจะเป็นผู้หญิงที่เร้าใจข้าได้มากกว่านี้ เหตุใดนางจึงดูจืดชืดยิ่งนัก”

“...ข้าว่างดงามมากนะขอรับ” ผู้ติดตามคนสนิทเอ่ยขึ้นหลังจากเหลือบมองหญิงสาวผู้เก็บดอกกุหลาบสำคัญของผู้เป็นนายอย่างพินิจ แล้วตอบกลับออกมาด้วยความซื่อตรง และหากท่านชายของเขาไม่ต้องการให้เธอผู้นี้เก็บกุหลาบดอกนั้นจริง ก็สามารถเข้าไปขวางก่อนที่เธอจะทันเก็บได้อยู่แล้ว แต่ท่านชายกลับยืนนิ่งและเลือกที่จะเดินหลบไปเอง

จากการพินิจของ ชาร์ล แล้ว เขาปฏิเสธไม่ได้เลยว่าหญิงสาวตรงหน้าช่างงดงามยิ่งนัก ถึงแม้การแต่งกายจะเรียบง่ายและแสนจืดชืดดั่งที่ท่านชายของเขาว่า...แต่ทั้งดวงหน้าที่ขาวผุดผ่องให้ความรู้สึกสวยหวานเป็นยิ่งนัก ทั้งริมฝีปากบางอมชมพูของนางยิ่งมองกลับยิ่งชวนเคลิ้ม

ยิ่งไปกว่านั้น เขาซึ่งเป็นถึงผู้ติดตามคนสนิทของท่านชาย มีหรือจะดูไม่ออกว่าแท้จริงแล้วท่านชายเพียงแค่ปากหนักไปเช่นนั้นแหละ อันที่จริงแล้วก็พอจะมองออกว่าเขาคงถูกใจเธออยู่ไม่น้อย มิเช่นนั้น คงไม่มานั่งเฝ้าหญิงสาวผู้นี้ทุกวันสามเวลาหรอก

ใช่แล้ว...เขาเฝ้ามองดูเธอตั้งแต่วันแรกที่เก็บกุหลาบดอกนั้นไป จนกระทั่งตอนนี้ เวลาล่วงเลยมานับสัปดาห์ เขาก็ยังทำเช่นนั้นอย่างสม่ำเสมอ

.

.

.

หลายวันผ่านไป กุหลาบสีดำนั้นยังคงสวยงามเหมือนเดิม ไม่มีทีท่าว่าจะเหี่ยวเฉาลงเลยสักนิด ลินินรู้สึกประหลาดใจ ทว่าในใจลึก ๆ กลับหวังว่ากุหลาบดอกนี้อาจนำโชคมาให้เธอ

“ชีวิตฉันจะมีโชคหล่นทับกับเขาบ้างหรือเปล่านะ” ลินินพูดกับดอกกุหลาบที่ยังอยู่ในแจกัน ก่อนจะนึกย้อนไปถึงชีวิตอันแสนรันทดของตัวเอง

เดิมทีครอบครัวของเธอมีฐานะปานกลาง แต่ด้วยความที่พ่อของเธอติดหนี้สินมหาศาล ความเป็นอยู่ของครอบครัวจึงเริ่มถดถอยลง ต้องเผชิญกับปัญหาครอบครัวที่นับวันเริ่มจะร้าวฉานมากยิ่งขึ้น

หลังจากพ่อของเธอเสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางท้องถนน เธอและแม่ต้องแบกรับภาระหนี้สินทั้งหมด ลินินจึงต้องเริ่มทำงานและส่งตัวเองเรียนหนังสือไปด้วย ถึงอย่างไรเธอก็อยากมีการศึกษาที่ดี เพื่อหวังจะได้งานดี ๆ ทำเช่นกัน

จนกระทั่งแม่ของเธอเริ่มป่วยหนักจากโรคที่ต้องการเงินรักษาอย่างมหาศาล ลินินจึงพยายามอย่างสุดกำลังเพื่อจะหาเงินมารักษาแม่ให้ได้ แต่ท้ายที่สุดก็ไม่สามารถรวบรวมเงินได้ทันเวลา ทำให้แม่ของเธอต้องจากไป

นับตั้งแต่นั้น เธอจึงกลายเป็นเด็กกำพร้า ไร้ที่พึ่งพิงและไม่มีญาติพี่น้องคอยช่วยเหลือ มีเพียงคุณยายเพื่อนบ้านที่คอยมาดูแลเธอเป็นระยะ นอกจากนี้ยังต้องคอยหลบหนีเจ้าหนี้ที่มาตามทวงเงินของพ่อไม่เว้นแต่ละวันอีกด้วย

ในช่วงแรกเธอก็หาเงินและจ่ายชำระคืนให้ครบรวมทั้งดอกและเงินต้น แต่แทนที่หนี้สินจะค่อย ๆ หมดลง กลับมีจำนวนเพิ่มขึ้นอย่างน่าฉงน ตอนนี้ลินินจึงทำได้เพียงเลี่ยงการจ่ายไป

เพราะถึงแม้จะพยายามหาเงินมาจ่ายมากแค่ไหน ก็ดูเหมือนว่าชาตินี้จะไม่มีวันใช้หนี้ได้หมด

และวันนี้ก็เหมือนเช่นทุกวันที่เธอต้องมาทำงานหาเงินประทังชีพของตัวเอง อีกทั้ง ช่วงนี้ยังถือเป็นช่วงสำคัญของเธออีกต่างหาก เพราะเธอตั้งใจจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยให้ได้

ขณะเดียวกันบนหลังคาตึกสูงไม่ไกลนัก เจย์เดนยังคงยืนอยู่พร้อมกับผู้ติดตามของเขา ในตอนนี้ดูเหมือนว่าเจย์เดนจะไม่ได้สนใจกุหลาบที่หญิงสาวเก็บไปแล้วล่ะ หากแต่สายตาของเขาทุกวันนี้กลับคอยจับจ้องเธอผู้นี้เพียงคนเดียว

แต่เมื่อเห็นสายตาของผู้ติดตามของตนกำลังจ้องมองอย่างจับผิด เขาก็รีบหาเรื่องบ่ายเบี่ยงทันที

"นี่ เจ้าดูสิ ข้าอยากได้คนนั้น...ที่เดินผ่านไปเมื่อครู่" เจย์เดนเอ่ยขึ้น ขณะชี้ไปที่หญิงสาวอีกคนที่แต่งกายด้วยเสื้อผ้าน้อยชิ้น ซึ่งเดินข้ามถนนผ่านไปเมื่อครู่

ผู้ติดตามคนสนิทของเขาก็ได้แต่ปรายตามองด้วยความฉงนในความคิดของท่านชายตน ก่อนจะกล่าวขึ้นอย่างสุภาพ "ข้าว่าไม่เหมาะนำมาเป็นชายานะขอรับท่านชาย"

เมื่อได้ยินดังนั้น เจย์เดนจึงหัวเราะขึ้นก่อนจะเอ่ยปากแซวเล่นอย่างที่เคยเป็น "เจ้านี่... ถ้าหากเคร่งเช่นนั้น ทำไมไม่ไปคัดเลือกชายาข้าที่โรงแม่ชีกันเลยเล่า หากอยากได้คนแต่งตัวมิดชิดและเรียบร้อยราวผ้าพับไว้ขนาดนั้น" พูดไปเช่นนั้น อย่างไรเขาก็ทราบดีว่าไม่มีสิทธิ์เลือกอยู่แล้ว

ผู้ติดตามได้ยินดังนั้นก็ยกยิ้มขึ้นบาง ๆ ก่อนจะกล่าวด้วยความใสซื่อ "พวกเราเข้าไม่ได้หนิขอรับท่านชาย"

“เฮ้อ...เอาเถอะ ข้าไม่ตำหนิที่เจ้าไม่เท่าทันมุกของข้าหรอก” ว่าพลางส่ายศีรษะหน่าย ๆ ก็ไม่แปลกที่ชาร์ลจะรับมุกไม่ค่อยทันนัก ก็ท่าทางใส่แว่นเนิร์ด ๆ ของเขามันก็บ่งบอกได้อย่างชัดเจนอยู่แล้วว่าเขาเป็นแวมไพร์ผู้คลั่งหลักการประหนึ่งหุ่นยนต์เดินได้ไม่มีผิด แต่หลังจากได้มาตามติดเจย์เดนก็ดูจะมีความรู้สึกขึ้นมาบ้างเล็กน้อย…