บทที่ 1
1080 คำ
1000ปีก่อน
"หลี่เย่ ข้าจะช่วยท่านเอง!!!"
"อย่านะ!!มู่เหลียนฮวา ไม่!!!"
"ข้าจะช่วยท่านให้หลุดพ้นจากการจองจำที่เจดีย์เหลยเฟิงแห่งนี้ให้ได้ ด้วยชีวิตของข้า!!!"
มู่เหลียนฮวาใช้ดาบยาวแทงเข้ามาที่ร่างของตนเองจนโลหิตสีแดงฉานไหลอาบลงพื้นเป็นทางยาว หลี่เย่ที่ถูกจองจำอยู่บนเจดีย์เหลยเฟิง ทำได้เพียงจ้องมองนางด้วยแววตาที่เจ็บปวด!!
เขากับนางเป็นคู่รักกัน นางเป็นมนุษย์แต่เขาเป็นปีศาจงู!!!
นางเป็นบุตรสาวของพ่อค้าที่ร่ำรวยในชนบท มีรูปโฉมงดงามเกินสตรีใด อยู่มาวันหนึ่งเป็นวันพระจันทร์เต็มดวงนางได้ขึ้นมาเก็บสมุนไพรที่บนเขาและพักค้างแรมอยู่บนต้นไม้กลางป่าในกลางดึก และได้พบกับเขาในร่างของมนุษย์ที่กำลังบาดเจ็บ เพราะถูกภิกษุนามว่า ไห่ฝู่ ตามล่า และพยายามใช้กริชปราบปีศาจทำร้ายเขา แต่เขาหนีรอดกลับมาได้ และได้รับความช่วยเหลือจากนาง นางดีกับเขามาตลอด จนกระทั่งวันที่นางรู้ว่าเขาไม่ใช่มนุษย์ นางก็ยังไม่เคยนึกรังเกียจเขาเลยแม้แต่น้อย จนวันสุดท้ายของชีวิตนางที่เขาถูกไห่ฝู่จองจำ ก็เป็นนางที่ใช้เลือดบริสุทธิ์ปลดปล่อยเขาให้หลุดพ้น วันนั้นหญ้าเซียนซึ่งสามารถชุบชีวิตคนตายให้ฟื้นขึ้นมาได้เกิดหายไปจากหอเจดีย์เหลยเฟิง ทำให้เขาไม่อาจยื้อชีวิตของมู่เหลียนฮวาเอาไว้ได้
นางคือผู้สืบสายเลือดบริสุทธิ์ ที่ปีศาจและเหล่ามารต่างต้องการ หากใครได้ดื่มเลือดของนาง มันผู้นั้นจะเป็นอมตะเหนือสรรพสิ่งทั้งปวง
"ดื่มเลือดข้า"
"ไม่"
ก่อนนางจะหมดลมหายใจ นางได้ใช้แรงเฮือกสุดท้ายนำเลือดของตนมายัดเยียดให้เขาได้ดื่มกิน ยามนั้นเขายังเป็นเพียงปีศาจงูต่ำต้อย แต่เมื่อได้ดื่มเลือดของนางเพียงน้อยนิด เขากลับรู้สึกว่ามีพลังมากมายไหลเวียนในร่าง
"หลี่เย่ หากข้า ฮึก ข้าตายแล้ว เจ้าจงกลืนกินร่างของข้าเสีย"
"ไม่ ฮือ เหลียนฮวา ข้าทำไม่ได้!!"
"ท่านต้องทำได้!!ข้าไม่อยากให้ร่างของข้าตกเป็นอาหารแก่ปีศาจตนอื่น ได้โปรด อั๊ก!!"
"เหลียนฮวา!!"
ฉับพลันท้องฟ้าก็เกิดมืดครึ้ม พายุฝนก่อตัวขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง
"เร็วเข้า!!หลี่เย่!!พวกมันมาแล้ว!!"
"ไม่!!"
"หลี่เย่!!!ทำเพื่อข้าเป็นครั้งสุดท้ายเถิด!!"
หลี่เย่ส่งเสียงคำรามออกมาด้วยความอดกลั้น ช่างบัดซบยิ่งนัก!!นางคือสตรีที่เขาเฝ้ารักและถนุถนอมมาโดยตลอด แต่บัดนี้เขากลับต้องมากลืนกินนางลงท้องเสียเอง!!!
"หลี่เย่!!!"
"อ๊าส์!!!!!"
มู่เหลียนฮวาสิ้นใจตายในอ้อมกอดของเขา นางยอมใช้เลือดบริสุทธิ์ของตนเพื่อลบล้างการจองจำของไห่ฝู ช่วยให้เขาได้ออกมาจากเจดีย์เหลยเฟิงอีกครั้ง
เพราะนางเป็นมนุษย์มารักกับปีศาจงูเช่นเขา นั่นคือสิ่งต้องห้ามของมนุษย์ นางจึงต้องมาจบชีวิตลงเช่นนี้!!!
หลี่เย่ส่งเสียงกู่ร้องก้องฟ้า ก่อนจะกลายร่างเป็นงูและกลืนกินร่างของมู่เหลียนฮวาจนหมดสิ้น
กรร!!!!ฟ่อ
เพราะพลังจากเลือดบริสุทธิ์ บัดนี้หลี่เย่กลายร่างเป็นปีศาจพญางูชั้นสูง เหล่าปีศาจตนอื่นต่างหลบหลีกมิกล้ามายุ่งเกี่ยวกับเขา เขาหลบลี้หนีหายเข้าไปซ่อนเร้นกายในหุบเขา ไห่ฝู่เองก็ไม่กล้าตามไปเพราะรู้ดีว่ายามนี้หลี่เย่ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของตนอีกต่อไป
1400ปีต่อมา
"นายท่านขอรับ ใกล้เทศกาลบูชาขอฝนของชาวบ้านเมืองหางโจวแล่วขอรับ"
หลี่เย่พยักหน้าให้เจียวฟางงูเขียวน้อยที่เป็นงูรับใช้ของเขาอย่างขอไปที ดวงตาสีทองอำพันจ้องมองออกไปด้านนอกถ้ำด้วยสายตาที่เบื่อหน่าย
เขาหลบเร้นกายเข้ามาอยู่ในป่าใหญ่ เฝ้าบำเพ็ญเพียรเพื่อต้องการบรรลุเป็นสัตว์เทพ แต่ทว่าวันหนึ่งเขาได้พบเจอกับมนุษย์ที่พาบุตรชายเดินขึ้นเขามาหาน้ำดื่มบนเขา เพราะยามนี้เมืองหางโจวแห้งแล้งเสียจนไร้น้ำดื่มกินชาวบ้านเดือดร้อนกันถ้วนหน้า ชายผู้นั้นเฝ้ากราบไหว้เทพเจ้ากลางป่า จนมาพบกับเขาที่แปลงกายเป็นงูขาวตัวน้อยที่ออกมาห้อยกายรับลมอยู่บนกิ่งไม้ เขาเกิดสงสารจึงบันดาลฝนไปให้ห่าหนึ่ง ชายผู้นั้นจึงนำไปเล่าขานต่อว่าบนหุบเขามีงูขาวตัวหนึ่งสามารถบันดาลฝนฟ้าได้ จึงพากันมากราบไหว้บูชาตั้งแต่บัดนั้น
เขาบำเพ็ญเพียรไม่กินเนื้อมนุษย์หรือดื่มโลหิตจากมนุษย์มาเกือบพันกว่าปี ข่าวนี้ล่วงรู้ถึงแม่ทัพสวรรค์ ผู้มีหน้าที่ปราบเหล่ามารและปีศาจ แม่ทัพสวรรค์จึงมอบพลังวิเศษให้เขาสามารถบันดาลฟ้าฝนได้เพื่อดูแลเหล่ามนุษย์ จวบจนบำเพ็ญเพียรครบหนึ่งพันห้าร้อยปีเขาจึงจะได้เป็นสัตว์เทพตามต้องการ
หลี่เย่ก้มลงมองร่างของตนที่ยามนี้ท่อนบนเป็นคนท่อนล่างเป็นงูอย่างทอดถอนใจ เขาไม่สามารถเป็นมนุษย์ได้อย่างเต็มตัว นอกเสียจากจะเป็นคืนพระจันทร์เต็มดวง
สิ่งที่พิเศษในกายของเขาอีกอย่างหนึ่งก็คือ ยามเขาเป็นครึ่งคนครึ่งงูดวงตาของเขาจะเป็นสีทองอำพัน หากเขากลายร่างเป็นงูใหญ่ ดวงตาของเขาจะเป็นสีแดง หากเมื่อใดที่เขาเป็นมนุษย์ ดวงตาของเขาจะเป็นสีดำเหมือนกับมนุษย์ทั่วไป
"นายท่านขอรับ ปีนี้ข้าคงจะได้กินขนมกุ้ยฮวาของชาวบ้านอีกคราแล้ว"
"เจ้างูเด็กตละกละ!!"
หลี่เย่ปรายตามองเจียวฟางที่ยามนี้กลายร่างเป็นเด็กน้อย กำลังนอนแช่อยู่ในบ่อน้ำขนาดใหญ่ภายในถ้ำอย่างสำราญใจ
หลี่เย่ยกยิ้มเพียงเล็กน้อย ก่อนจะมองไปที่ภาพวาดที่แขวนเอาไว้บนผนังถ้ำ
มู่เหลียนฮวา ข้าคิดถึงเจ้ายิ่งนัก
- ผู้เขียน
