06.30 น.
เสียงนาฬิกาปลุกห้องของไพรินหรือริน ดังขึ้น วันนี้ร่างกายของเธอก็เอื้อมมือไปปิดนาฬิกาปลุกตามความเคยชิน แตกเพียงแต่ว่า มันมีบางอย่างมากอดเกี่ยวเธอไว้ ทำให้เอี้ยวตัวไปลำบาก
“อื้ออ”
คนตัวเล็กครางออกมาจากคอเบาๆ แล้วกะพริบตาถี่ๆ มองหาต้นตอของสิ่งที่เหนี่ยวรั้งตัวเธอไว้ และถ้าเดาไม่ผิด
“พี่แฟรงค์ ตื่นค่ะ นาฬิกาปลุกเสียงดังขนาดนี้ยังไม่ตื่นอีก”
เธอปลุกเขาพร้อมกับดันร่างตัวเองออกเพื่อไปปิดนาฬิกาปลุกเสียงดังแสบแก้วหูเรือนนั้น
“อืม เช้าอยู่เลยขอนอนต่ออีกนิดนะครับ วันนี้วันเสาร์ด้วย”
เขาพูดด้วยน้ำเสียงงัวเงียและท่าทางที่คุ้นชินยังกับมาอยู่ด้วยกันกับเธอบ่อยๆ ทั้งๆ ไม่ได้มีสถานะอะไรกันทั้งนั้น เล่นเอาไพรินหน้าแดงเป็นลูกตำลึงตั้งแต่ตื่นนอน
“อึก แต่รินมีนัดกับเพื่อน”
เธอซบลงตรงไหล่กว้างเบาๆ อย่างไม่ขัดเขินเพื่อหลบสายตาที่กำลังจะลืมตาขึ้นมามองเธอ
“มีนัด?? ไม่ใช่ว่าหนูจะอยู่กับพี่ทั้งวันห
