“ว่ายังไงล่ะ...อีฟ ผมได้ยินอีวี่ร้องไห้ ก็แค่อยากมาถามว่าแกสบายดีหรือเปล่า”
เซอร์เรนัล์ฟคาดคั้นอย่างอ่อนโยนอยู่ชิดแก้มนวลที่เป็นสีเรื่อขึ้นเมื่อถูกลมหายใจร้อนผ่าวราดรดอยู่ใกล้ ๆ อิสลินส่ายศีรษะไปมาก่อนตอบ
“อีวี่สบายดีค่ะ ปล่อยฉันซีคะในเมื่อคุณก็ได้คำตอบแล้ว”
“ผมยังไม่ปล่อยเพราะคุณตอบไม่ตรงประเด็น จู่ ๆ อีวี่จะร้องไห้ทำไมตั้งแต่ตอนหัวค่ำ ผมได้ยินเสียงร้องนานมาก”
ชายหนุ่มถามออกไปทั้งก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเป็นห่วงแม่หนูน้อยขึ้นมาจับจิต เสียงโยเยนั้นดังอยู่นานนับชั่วโมงตอนเขานั่งอยู่ที่วิหารเทพีอัฟโฟรไดท์
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ อย่าสนใจเลย แกก็แค่ร้องตามประสาเด็กเวลาไม่ได้อะไรอย่างใจ”
“แกคงเสียใจที่คุณไม่ได้พาไปเซ็นทรัล พาร์ค”
“ช่างเถอะค่ะ ฉันปลอบลูกได้ วันหนึ่งอีวี่ก็จะลืมเรื่องนั้นไปเอง”
“คุณเป็นแม่แบบไหนกันที่ไม่ยอมเข้าใจความต้องการของลูก เด็กยังไม่รู้จักการลืมหรอก ไม่เหมือนผู้ใหญ่ที่อยากจะล
