“โอเคค่ะ นี่ถ้าไม่ใช่เรื่องงานคงไม่โทรมาใช่มั้ยคะ อืม...จะไปเดย์ตันสองสามวัน ตอนนี้กำลังจะขึ้นเครื่องหรือคะ โอเคค่ะ...ฉันจะส่งงานให้เลขาของคุณ เดี๋ยวค่ะ...อย่าเพิ่งวางสาย”
เรเน่ต์รีบท้วงขณะสายตาคู่คมมองตามหลังคนทั้งสองที่เธอเห็นเมื่อครู่หายเข้าไปในตึกของโรงพยาบาล
“เซจ...ฉันอยู่ที่โรงพยาบาลเม้าท์ ไซไนนะคะ คือฉันเห็นคนที่อาศัยอยู่กับคุณมาที่นี่ มิสซิสเพียซไงคะ เธอมากับผู้ชายคนหนึ่งเดินจูงมือกันท่าทางสนิทสนม อาจเป็นเพื่อนชายคนใหม่ของเธอก็...เซจ...เซจคะ...ฮัลโหล!”
ร่างเพรียวระหงเรียกหลายครั้งทั้งที่อีกฝ่ายตัดสายทิ้งไปนานแล้ว หญิงสาวมีสีหน้าเครียดขึ้งกับพฤติกรรมราวกับไม่ใส่ใจความรู้สึกของเธอ
“บ้าจริง! คุณเป็นบ้าไปแล้วรึยังไงกันนะ เซจ!”
เรเน่ต์กระฟัดกระเฟียดกับโทรศัพท์มือถือก่อนยัดมันลงกระเป๋าอย่างหัวเสีย
“ฮึ!...นึกจะตัดสายทิ้งก็วางไปเสียเฉย ๆ คอยดูนะเซจ ถ้าคุณแต่งงานกับฉันเมื่อไหร่ เรเน่
